น้องใคร ใครก็รัก
1384 Words
ตอนที่6 น้องใคร ใครก็รัก
“มายด์! แกจะไปไหน”
“มายด์จะไปแจ้งความ” แม็คที่ใบหน้าอยู่ในสภาพบวมปูดเห็นแววตาเจ็บแค้นของน้องสาวแล้วก็ยิ่งสงสารจับใจ แต่…
“พวกไอ้เดย์มันใหญ่โต…ตำรวจทำอะไรมันไม่ได้หรอกมายด์” หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นลงคอด้วยความเจ็บปวดเจียนขาดใจ แม็คเป็นพี่ชายที่ปกป้องน้องสาวอย่างเธอมาตลอด ไม่มีทางที่เขาจะยอมให้เรื่องมันจบไปอย่างนี้...
“แต่ถ้าแกอยากแจ้งความฉันจะพาแกไป” คนพี่พูดพร้อมจะคว้ามือน้องสาว แต่ทว่ามายด์ก็เอามือหนีไม่ให้แตะ
พรึ่บ
“มายด์...”
“มายด์จะกลับคอนโดฯ”
“ฉันขอโทษฉันแม่ง…เป็นพี่ที่ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ” มือหนาที่วางบนไหล่ของน้องสาวบีบแน่นและสั่นเทาในเวลาเดียวกัน เพราะมายด์ไม่ยอมมองหน้าเขาเลย
“ไว้เราค่อยคุยกันวันอื่นนะ มายด์ยังไม่พร้อม”
“ให้ฉันขับรถไปส่งแกนะ”
“อย่าดีกว่า”
“…”
“พี่แม็คก็…ไปหาหมอด้วยนะ” มายด์บอกเสียงสั่น ถึงยังไงเขาก็เจ็บไม่ใช่น้อยเห็นจากสภาพบวมปูดของใบหน้า ไหนจะร้านสักที่ถูกพังเละเทะอีก
“มันทำร้ายแกคนเดียวใช่ไหม
“ฮึก…” คำถามนั้นทำน้ำตาคนน้องร่วงเผาะ ก่อนที่แม็คจะเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวลแต่ก็หนักแน่น
“เรื่องนี้จะไม่มีใครรู้”
“...”
“ไม่ใช่ว่าฉันห่วงตัวเอง ฉันห่วงแกกลัวเรื่องมันจะรู้กันเยอะแล้วแก...”
“ฮึก...”
“เข้าใจไหมมายด์” คนพี่ที่ใบหน้าแทบไม่เหลือเค้าความหล่อเหลาก้มลงถาม กลัวน้องจะคิดว่าเขาห่วงตัวเองแต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย เขากลัวแผลนี้ของมายด์จะถูกซ้ำเติมจนไม่มีวันหายเจ็บ
“มายด์จะกลับแล้ว” หญิงสาวเอ่ยพร้อมเบี่ยงตัวให้มือพี่ชายหลุดไปจากร่างกายของเธอก่อนจะเดินลงมาจากชั้นสองพร้อมเสื้อของผู้ชายสารเลวในมือ...
.....
เดย์กลับมาที่อู่เพื่อนก็อยู่ที่นี่กันเกือบครบทุกคน ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติเพราะที่นี่คืออู่ที่เขาเป็นเจ้าของด้วยความชอบ มันเลยกลายเป็นที่รวมตัวกันไปโดยปริยาย
“มานู่นละ มึงถามมันดิ” คลาสพูดกับไวท์พลางพยักพเยิดหน้ามาทางเขา
“อะไร”
“ไอ้คลาสมันบอกว่ามึงเอาผู้หญิงมานอนด้วยเหรอ”
“...” เขามองตาขวางไปที่คลาส ก่อนจะหันไปหาลูกน้องสองคนที่เมื่อคืนไปถล่มไอ้ระยำกับเขาด้วย แต่ทั้งสองก็ส่ายหน้าว่าไม่ได้เล่าอะไรให้ใครฟัง
“เรื่องจริง?”
“มาสนใจอะไรเรื่องของกู”
“ดีลเด็กมาให้คืนเป็นหมื่นก็ไม่เอาอยู่ ๆ มึงตบะแตกอะไรวะ”
“ทำรถกันไปเถอะ ถามมากก็เข็นรถพวกมึงไปทำกันที่อื่น” เพื่อนของเขาพากันยิ้มมุมปากอย่างล้อเลียน ถึงจะจริงที่ว่าเขาไม่ถูกใจใครมานานแต่น้องสาวของไอ้สารเลวนั่นก็ไม่ได้เรียกว่าถูกใจ แค่เอาคืนให้พี่มันเจ็บแค่นั้น
.....
วันต่อมา...
มายด์นอนขดตัวบนเตียงด้วยอาการหนาวสั่น ใบหน้าสวยหวานซีดเซียวน่าจะเพราะแพ้ยาคุมฉุกเฉินที่กินไป และพิษไข้ที่เล่นงานเธออย่างไม่มีความเห็นใจ
อุ๊บ...แหวะ...
Rrrrr
ใบหน้าจิ้มลิ้มหันมองสมาร์ตโฟนที่ดังขึ้นด้วยสายตาเรียกเข้า เมื่อเห็นหน้าจอโชว์ชื่อเพื่อนสนิทมือเรียวก็คว้ามันมารับสาย
(ฮัลโหล)
(ไอ้จ่อยเป็นอะไรเปล่าพี่แม็คบอกแกไม่รับสาย) ชื่อของพี่ชายทำเธอบิดปากคว่ำเล็กน้อยก่อนจะเค้นเสียงตอบไป
(ไม่เป็นอะไร กินยาแก้ไข้แล้วหลับ)
(เป็นไข้เหรอ ออกมาเปิดประตูสิ)
กริ๊ง ๆ ๆ
(บิว...ฉันไม่สะดวก)
(อ้าว เหรอ)
(…)
(ไม่เป็นไรงั้นฉันจะบอกพี่แม็คนะว่าแกเป็นไข้)
(ฝากด้วยนะเรายังไม่อยากคุยกับเขา)
(หื้ม?)
(ขอนอนต่อก่อนนะ ลาอาจารย์ให้ด้วย) บอหเพื่อนเสียงอ่อนจบเธอก็กดวางสาย แต่เมื่อถูกรบกวนให้ตื่นแม้จะอ่อนแรงแค่ไหนก็ไม่สามารถข่มตาลงนอนได้อีก เรื่องเลวร้ายนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวก่อนที่เธอจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อของคนเลวพร้อมไฟแช็กออกมาที่ระเบียงแล้วจุดเผามันราวกับมันจะช่วยลบภาพฝันร้ายนั้นออกไปได้...
กรี๊ดดดด!!!
“เดียร์น่า!” เดย์รีบคว้าตัวหญิงสาวที่หวังดิ่งจากระเบียงชั้นที่สิบห้าลงไป หากช้ากว่านี้เพียงเสี้ยววินาทีเขาคงต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
“ทำแบบนี้ทำไมวะ!”
“ฮือ...ปล่อยเดียร์นะเฮียเดย์” เดย์กัดฟันกรอดเมื่อเดียร์น่ายังพยายามดิ้นให้หลุดจากเขาจะไปที่ขอบระเบียงอีก กระทั่งชายหนุ่มตัดสินใจเหวี่ยงเธอจนแผ่นหลังบางกระแทกกับผนังกระจกด้านหลัง
ปึก!
“เฮียเดย์! เดียร์น่า!” ไทเกอร์รีบเข้าไปหาหญิงสาวที่ทรุดลงกับพื้นน้ำตาอาบสองแก้ม ส่วนคนพี่นั้นหายใจรุนแรงเหมือนกำลังระงับอารมณ์อยู่ ดูได้จากมือหนาที่สั่นระริก
พรึ่บ
“เฮียเดย์อย่า!” ไทเกอร์รีบใช้ตัวเองบังหญิงสาวเอาไว้เมื่อพี่ชายง้างมือขึ้นหวังจะตบสั่งสอนน้องสาว
“ถ้ามึงอยากตายวันนั้นมึงโทร.ให้กูไปรับทำไมเดียร์น่า ทำไมมึงไม่ปล่อยให้ตัวเองตายไปเลย!”
“เฮีย...”
“กูรักษาชีวิตมึงไว้แล้วมึงก็ต้องอยู่ อย่าทรยศกับสิ่งที่กูทำเข้าใจไหม!”
“เข้าไปข้างในก่อนนะ” เป็นไทเกอร์ที่อุ้มเดียร์น่ากลับเข้าไปในห้องพัก คล้อยหลังสองคนนั้นเดินกลับเข้าห้องไปน้ำสีใสที่ตอนนี้กลั้นไว้ไม่อยู่ก็ไหลหยดด้วยความคับแค้นใจก่อนจะรีบใช้หลังมือเช็ดมันออกอย่างลวก ๆ
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย!”
เดียร์น่าเสียใจหนักจนต้องพบจิตแพทย์ จนคนเป็นพี่ไม่กล้าปล่อยให้คาดสายตา หากเขาไม่อยู่ไทเกอร์ต้องอยู่ และเรื่องนี้ก็ไม่ได้บอกให้พ่อกับแม่รับรู้เพราะไม่อยากให้มาเจอเรื่องสะเทือนใจกับความโง่ของลูกสาวคนสุดท้อง
“เฮียเดย์จะกลับอู่ก็ได้นะ ผมจะเฝ้าไม่ให้คลาดสายตาเอง”
“ช่างแม่งเถอะ ให้พวกมันเฝ้ากันไป”
“ห่วงน้องสาวก็พูดเถอะเฮีย ปากแข็ง”
“น่าปล่อยให้ตาย เตือนอะไรไม่เคยจะฟัง” เขาพูดพลางเหลือบมองไปที่คนบนเตียง เดียร์น่าหลับสนิทเพราะฤทธิ์ยา และหากตื่นมาจะทำเรื่องบ้า ๆ อีกเขาคงต้องอนุญาตให้หมอจับมัด
‘เพราะมัน เดียร์น่าถึงเป็นแบบนี้’
แววตาคมเข้มแฝงไปด้วยความดุดันทันทีที่นึกถึงต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ตอนนั้นเดย์พยายามยื้อน้องสาวไว้แต่แม็คก็หลอกล่อจนเดียร์น่ายอมผิดใจกับเขา....แล้วสุดท้ายเป็นไง
“ไอ้นั่นมันเหี้ยจะตาย อย่าไปยุ่ง”
“เขาอาจจะเลวกับคนอื่น แต่เดียร์จะทำให้เขาหยุดที่เดียร์”
“มันเอาเมียเก่าไปทำแท้งจนตกเลือดตาย อยากเป็นแบบนั้นหรือไง”
“ยายนั่นไปทำแท้งเองต่างหาก พี่แม็คไม่ได้ให้ไปทำสักหน่อย แล้วก็ตายเอง” เดียร์น่ายังแก้ต่างให้ชายหนุ่มอย่างไม่ยอมแพ้ แต่เขาที่โตกว่าและผ่านเรื่องราวมากมายเลยพอรู้วีรกรรมของแม็ค ย่อมไม่ยอมให้น้องสาวไปเจอเรื่องแบบนั้น
“แกโดนมันหลอกแล้ว”
“เฮียเดย์เกลียดเขาเองมากกว่า”
“…”
“ต่างคนต่างอยู่เถอะถ้างั้น เฮียเดย์ไม่ต้องมายุ่ง”
“เดียร์น่า!”
วันนั้นเดียร์น่าหันหลังให้พี่ชายอย่างเขาแล้วโทร.ให้แม็คมารับไปอยู่ด้วย จากนั้นเขาก็ไม่ติดต่อเธออีกเลย กระทั่งเป็นเธอที่โทร.มา...เพราะเกือบจะตาย
- Writer
