Züleyha Hanım'ın bakışlarındaki neşe kalbime ilkbaharı getirdi. Kuruyan ağaçları canlandırıp, Kalbimde, çiçekler açtırdı. Bir anne ile çocuğunun duygu dolu anlarına şahit olmuştum. Onların mutluluğuyla yanağıma düşen sayısız göz yaşlarını elimin tersiyle silip, Demir'e tebessüm ederek baktım. Annesinin elini sımsıkı tutmuş, kafasını annesinin göğsüne yaslayıp mutluluktan ağlıyordu. Ve ben bir canavarın da ağlayabileceğine şahit olmuştum. Demir'in, kalbinin köşesinde hapis olan küçük bir çocuk saklıydı. O küçük çocuğun birine ihtiyacı vardı. Sıcak bir ele merhametli bir kalbe ihtiyacı vardı. Canavarlar da aslında bir zamanlar çocuk değiller miydi? Onlar da temiz ve saf değiller miydi?
Demir'in dudaklarından çıkan hıçkırıklarla birlikte Züleyha Hanım'da ağlıyordu. Anne oğul içindekileri bir
