Uzun ve neşeli geçen akşam yemeğinden sonra, bütün ev halkı salonda oturmuş kahveyle birlikte sohbet etmişlerdi. Onları yine sessizce dinlemiş, mutlu ve sıcak yuvamdan beni vicdansızca koparıp çıkaran Demir'den daha çok nefret etmiştim.
Nefretimin boyutu her geçen gün artmaya devam ediyordu. Uzayın derinliklerinde nefretimi kussam, bütün uzayı içine hapseder diye düşündüm. Demir'e olan nefretimi, kalbim artık taşıyamıyordu, nefreti kalbimden taşıp ciğerlerime dökülüyordu.
Uzun bir geceden sonra ev halkı birer birer odalarına çekilmeye başladıklarında, ben de uyumak için odama doğru ilerledim. Demir arkamdan gelirken, ben sol merdivenlere yöneldim. O ise sağ merdivenlere yönelerek bana şaşkınlıkla bakıyordu. Onu umursamayarak, bana verilen odaya doğru döndüğümde, Demir arkamdan, "Nereye?"
