Küçük bir kuyuda, yalnız başımaydım. Kuyunun zeminine, oluk oluk akan suların içinde oturmuş, dizlerimi kendime çekmiş bir şekilde, zifiri karanlıktan parlayacak bir umut ışığını bekliyordum. Bedenim alevler içindeydi ama yine de inanılmaz derecede üşüyor ve titriyordum. Dişlerim acımasızca birbirine vuruyor, çenem acı içinde titriyordu.
Gözlerimden akan sayısız damlalara yenisi eklenirken, bir an nefesim kesildi ve ben öleceğimi sandım. Kuyudaki bütün oksijeni çekiyorlardı sanki. Bedenim yere yığılınca gözlerim açılmak için zihnime yalvarmaya başladı. Ama zihnim gözlerimi açmamakta kararlıydı. Bu soğuk karanlık kuyuda ölüme yaklaşıyordum. Bana yardım eden kimse yoktu.
"Uğur böceğim!"
Karanlıkta kulağımı bayram gününe çeviren sesi duymamla gözlerim açıldı ve ben kendimi kurak bir arazid
