รถบัสของคณะนักศึกษาได้เดินทางออกจากมหาวิทยาลัยมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนซึ่งอยู่ในชุมชนห่างไกลเป็นระยะทางกว่าเจ็ดสิบกิโลเมตร
เมื่อไปถึงหัวหน้ากลุ่มชมรมได้เดินนำนักศึกษาเพื่อเอากระเป๋าสัมภาระไปเก็บยังที่พัก และมารวมตัวกันที่อาคารที่มีคนในชุมชน ผู้ใหญ่บ้าน และผู้อำนวยการของโรงเรียนรวมทั้งคณะครูมายืนรอต้อนรับ
ครึ่งชั่วโมงต่อมาทุกคนก็ได้ช่วยกันหยิบจับอุปกรณ์สำหรับทาสีให้โรงเรียนแห่งนี้คนละไม้คนละมือ และแยกย้ายกันไปยังอาคารเรียน โรงอาหาร รั้วรอบโรงเรียน และลงมือทาสีกันอย่างขะมักเขม้น
“ร้อนไหมครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่ยืนทาสีอยู่ที่โรงอาหารกับเขาอย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าปลาดดาวมีเหงื่อผุดซึมตามกรอบใบหน้าหวาน ผิวหน้าของเธอนั้นแดงเป็นสีเลือดฝาด
“ร้อนค่ะ แต่หนูทนไหว”
หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าจะยืนทำงานอยู่ตรงนี้มาแล้วกว่าสองชั่วโมง แต่ปลาดาวก็ไม่ปริปากบ่นว่าร้อนหรือเหนื่อยให้ได้ยิน
ท่ามกลาง
