บทที่11ลักกินขโมยกิน..2

1084 Words

“หึ รู้อยู่”ไม่ต้องให้เธอมาด่าเขาก็รู้ตัวดีว่าการที่เขาพาตัวเองมาอยู่ตรงนี้มันเลวแค่ไหน แต่ทำไงได้ในเมื่อเขาทำมันลงไปแล้ว จะเป็นคนเลวยังไงก็ช่าง “ว่าง่ายดีนี่” ไคเลอร์นอนกอดร่างบางหลับตาพริ้มอย่างสบายใจผิดกับอีกคนที่กำลังนอนนิ่งตัวแข็งทื่อ ภายในใจของเธอกำลังกลัวเหลือเกินว่าชายหนุ่มที่เธอรักจะกลับมาเห็นเธอโดนรังแกแบบนี้ “ฉันให้เวลาคุณกอดแค่ห้านาที หมดห้านาทีเมื่อไหร่กรุณาปล่อยฉันซะ”ราณียื่นคำขาดให้คนที่นอนนิ่งเงียบอยู่ด้านหลังเธอ “สิบนาที” “นี่คุณไม่ได้กำลังหลงรักพี่สะใภ้ตัวเองอยู่หรอกใช่ไหม”เมื่อโดนเขายืดเวลาเธอเลยถามคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ถามมัน “หึ ฉันไม่คิดจะรักเธอ” “ก็ดี เพราะฉันก็ไม่อยากให้คนเลวอย่างคุณมารักฉัน” “เผื่อเธอลืมคนเลวอย่างฉันเป็นคนเปิดซิงเธอนะ เพราะฉะนั้นอย่าเรียกตัวเองว่าพี่สะใภ้ฉันอีก” “ยอมรับความจริงไม่ได้เหรอว่าตอนนี้ฉันเป็นพี่สะใภ้ของคุณ” “แต่เสียใจด้วยนะที่ค

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD