ฉันกอดพี่หมออยู่พักใหญ่ แสงอาทิตย์เริ่มดับลง พี่หมอหายไปทั้งวันทำฉันแทบบ้า ฉันร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมอกของคนใจร้าย ใจร้ายที่สุด !! เมื่อนึกขึ้นได้ฉันก็รีบผละพี่หมอออกทันที
ปึก !
"นี่แหน่ะ โทษฐานที่ทำให้ก้อยเป็นห่วง " พี่หมอยกมือขึ้นมาลูบแผงอก ส่วนฉันก็รีบเช็ดน้ำตาลวกๆ ดีใจที่หมอกลับมาอย่างปลอดภัย แต่ก็อีกนั่นแหละ ของอนหน่อยเถอะ หนึ่งวันเต็มๆกับการที่ไม่มีพี่หมออยู่ด้วย ฉันได้แต่ตั้งคำถามว่าพี่หมอหายไปไหน ไปทำอะไร ไปกับใคร ??? ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว ฉันเกือบจะไปแจ้งความตามหาคนหายแล้วรู้มั้ย ถึงพี่ทีจะเป็นเจ้าหนี้พี่หมอก็เถอะ มันก็เสี่ยงอยู่ดี ไม่รู้ว่าแม่ของพี่หมอไปติดหนี้เจ้าหนี้ที่ไหนอีกบ้างก็ไม่รู้ ฮื่อ ๆ เห็นมั้ยล่ะ ว่าฉันคิดเยอะ คิดมากแค่ไหน
"พี่ขอโทษครับ พี่ขอโทษนะ เลิกร้องไห้นะครับ " น้ำเสียงอบอุ่นของพี่หมอทำใจฉันอ่อนฮวบฮาบ แพ้ความดีของผู้ชายคนนี้แบบสุดๆไปเลย ฉันเชื่อนะคะว่
