Ngayon ay makaka-uwi na ako. Ayoko talagang magtagal sa Hospital.
Sa bahay muna ako nila Tita dadalhin dahil may mga opisyal na maghahatin sa mga estudyante para makasiguro na ligtas kami.
"Magkasama na pala kayo ni Den sa iisang bahay?" tanong ng opisyal na kasama namin.
Ngumiti kami ni Den sa kaniya. Kailangan na naming magpalusot.
"Parang anak ko na rin kasi iyan si Den, Ma'am. Simula nang mamatay ang kaniyang mga magulang dahil sa aksidente, ako na ang nag-alaga sa kaniya. Parang magkapatid na ang dalawang iyan. Walang halong malisya," paliwanag ni Tita.
Mabuti at si Tita ang nagsabi, mas kapani-paniwala. Parang normal lang kasi ang kaniyang pagsasalita, walang halong kaplastikan.
Tumingin ulit sa amin ang opisyal. Umakbay sa akin si Den para ipakita ang closeness namin.
"Kaya
