นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว

บทที่ 1 พระชายา

"พระชายา พระชายา อย่าทำให้บ่าวตกใจกลัวสิเจ้าคะ" เสี่ยวอ้ายมองเจ้านายที่นอนนิ่งไม่ได้สติหลายวันหลังจากเวยอ๋องถีบหนิงเยียนตกน้ำ นางก็ไม่ฟื้นขึ้นมาเสียที ท่านหมอบอกเพียงว่านางหมดสติอีกไม่กี่วันก็จะฟื้น

หนิงเยียนพลันลืมตาขึ้นมากวาดสายตามองไปโดยรอบ นางจำได้ว่า นางขับรถมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล แต่ทว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นรถพลิกคว่ำ เดิมทีคิดว่าจะตายไปแล้ว แต่ดันมาโผล่ที่เมืองโบราณแห่งนี้

"พระชายา ท่านฟื้นเเล้ว" เสี่ยวอ้ายดีใจจนน้ำตาไหล หนิงเยียนมองเด็กน้อยตรงหน้าคงจะอายุสิบสี่ปีกระมัง เหตุใดใบหน้าถึงได้มีแผลมากมายขนาดนี้ อีกทั้งยังเรียกนางว่าพระชายา

"เหตุใดใบหน้าของเจ้าถึงเป็นเยี่ยงนี้ แล้วข้าทำไมถึงกลายเป็นพระชายา"

หนิงเยียนเอ่ยถามขึ้น ความทรงจำเจ้าของร่างเดิมไหลเข้ามาในสมองอีกครั้ง ทำให้หนิงเยียนเห็นภาพความเลวของเจ้าของร่างเดิมอย่างน่าสะพรึงกลัว

"พระชายาท่านจำไม่ได้รึเจ้าคะ"

เสี่ยวอ้ายเเม้จะโดนเจ้านายทำร้ายร่างกายนับครั้งไม่ถ้วน แต่นางก็จงรักภักดีกับหนิงเยียนมาก เพราะหนิงเยียนซื้อเสี่ยวอ้ายมาจากพ่อค้า เมื่อห้าปีที่เเล้ว ไม่อย่างนั้นเสี่ยวอ้ายคงได้กลายเป็นม้าผอมแน่นอน

"ข้าจำได้เเล้ว เจ้าไปหาน้ำแกงอุ่น ๆ มาให้ข้าดื่มเถอะ" เสี่ยวอ้ายเดินออกไปด้วยความดีใจ ในจวนอ๋องมีเพียงเสี่ยวอ้ายคงจะดีใจที่พระชายาฟื้นขึ้นมาคนเดียวกระมัง

คล้อยหลังเสี่ยวอ้าย หนิงเยียนมองมือเรียวงามประดุจหยกที่แกะสลักวางไว้ ช่างงามนัก ผิวขาวละเอียดประดุจไข่มุก นางลุกขึ้นมุ่งหน้าไปที่คันฉ่องสีเหลืองทอง

ดวงตางามตกตะลึงในความงามของสตรีนางนี้ ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ คิ้วดุจจันทร์เสี้ยว ดวงตากลมโตราวกับดวงจันทร์ที่ส่องสว่างทอประกายอย่างงดงาม

จมูกโด่งรับกับริมฝีปากบาง ใบหน้านี้อ่อนเยาว์กว่านางนัก ในโลกปัจจุบันหนิงเยียนอายุสามสิบปี แต่งามกว่านางหลายเท่า

ประตูถูกถีบเข้ามาอย่างแรง ทำให้หนิงเยียนมองผู้มาเยือน ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลา ในอาภรณ์สีน้ำตาลผ้าต่วนอย่างดี อย่างกับในซีรีส์จีนย้อนยุคที่นางเคยดู

ดวงตาเขามองมาที่นางไร้ซึ่งความอ่อนโยน มีเพียงความเย็นชาที่นางรับรู้ได้

"ทำไมเจ้าไม่ตายไปเล่า ฟื้นขึ้นมาทำไม สตรีสารเลวเยี่ยงเจ้า"

เวยอ๋องหรือจ้าวเชียนที่เป็นโอรสของสนมหยางกุ้ยเฟย สนมเอกของฝ่าบาท ฮ่องเต้แห่งแคว้นต้าโจว ที่ไม่มีในประวัติศาสตร์ สมองของหนิงเยียนประมวลภาพต่าง ๆ ที่ชายชั่วผู้นี้ไม่ปรนนิบัติต่อนางดีสักครั้งหลังแต่งงานกันได้หนึ่งเดือน ทั้งเตะนางออกจากเตียง อีกทั้งหนิงเยียนคนเก่าก็ก่อเรื่องไว้มากเช่นกัน ยิ่งเห็นนางเงียบเขาก็ยิ่งบันดาลโทสะมากขึ้นกว่าเดิม

"ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ" น้ำเสียงห้วนพลันเอ่ยขึ้น

หนิงเยียนรู้สาเหตุที่นางโดนถีบตกน้ำแล้ว นั่นเพราะนางไปหาเรื่องอนุคนโปรดของเขา อีกทั้งนางยังทำร้ายหลานของแม่นมหยงด้วย

"ท่านมาดู ว่าข้าตายรึยัง ตอนนี้ข้ายังไม่ตาย ท่านก็ไปหาอนุคนโปรดของท่านเสียสิ" นางเปลี่ยนไปแล้วรึ

มันผิดปกติมาก คิดว่าทำเยี่ยงนี้เเล้วเขาจะหันไปสนใจคนเลวเยี่ยงนางงั้นรึ

ฝันไปเถอะ!!!

"ข้าขยะแขยงเจ้ายิ่งนัก อย่าได้ออกไปก่อเรื่อง ไม่อย่างนั้น อย่าหวังจะออกไปจากจวนอ๋องได้"

"เจ้าค่ะ" น้ำเสียงเย็นชาตอบเขา

หนิงเยียนคนปัจจุบันเป็นคนหัวเเข็งดื้อรัน นางไม่ยอมให้คนอื่นข่มหัวนางเช่นกัน

"ดี" เวยอ๋องสะบัดอาภรณ์เดินจากไป

หนิงเยียนมองเขาเดินจากไป ร่างบางเข่าทรุดลงกับเก้าอี้ทันที

ภาพความทรงจำของนางกับเขาไม่ดีเอาเสียเลย ทั้งตบตี ถีบ อีกหลาย ๆ อย่าง นางไม่ใช่คนภพนี้เสียด้วยเเล้วจะใช้ชีวิตอย่างไรดี

เสียงร้องไห้มาแต่ไหน

หนิงเยียนกวาดสายตามอง พบว่าสตรีนางหนึ่งใบหน้าคล้ายเจ้าของร่างนี้ยิ่งนัก

"เจ้า"

"แม่นาง ข้าหมดวาระกรรมเเล้ว ขอให้แม่นางใช้ชีวิตเป็นข้ามุ่งมั่นทำความดี แล้วสักวันแม่นางจะได้กลับไปในที่ที่เเม่นางจากมา"

นางพูดเเล้วก็หายไปกับสายลม ทำให้หนิงเยียนพลันขนลุก

วิญญาณสตรีนางนั้นมาหานาง

"พระชายาเจ้าคะ น้ำแกงได้เเล้วเจ้าค่ะ" เสี่ยวอ้ายมองเจ้านายฟุบลงโต๊ะเตี้ย

หนิงเยียนลืมตาขึ้นมา นางหลับฝันไปรึ ตกใจหมดเลย นางหิวมากรีบซดน้ำแกงอุ่น ๆ เข้าไปทันที

"พระชายาจำเสี่ยวเฮ้ยหลานสาวเเม่นมหยงได้ไหมเจ้าคะ วันนั้นพระชายาให้บ่าวโรยผงคันใส่ตัวเด็กคนนั้น บัดนี้ตัวนางยังเต็มไปด้วยผื่นเจ้าค่ะ" เสี่ยวอ้ายพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ปกติถ้านางพูดไม่ดี ฝ่ามืออรหันต์ของพระชายาจะตีเเสกหน้านางเข้าให้

แต่ทว่าครั้งนี้แปลกยิ่งนัก พระชายาไม่ตาขวางใส่นาง หนิงเยียนมองสาวใช้ตัวสั่นเทิ่ม หนิงเยียนกุมมือสาวใช้ไว้ หวนนึกถึงคำพูดของเจ้าของร่างเดิม

"เจ้าไม่ต้องกลัวว่าข้าจะทำร้ายเจ้าเหมือนแต่ก่อน เอาละ วันนี้เจ้าพาข้าไปหาหลานเเม่นมหยง" สีหน้าเสี่ยวอ้ายหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม

"ข้าไม่หาเรื่องพวกเขาหรอก" นางเป็นหมอศัลยกรรมทุกอย่าง เรื่องผิวหนังอาจหาทางรักษา สาวใช้ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เจ้านายเปลี่ยนไปในทางที่ดี

หนิงเยียนคิดว่านางอยู่ในร่างนี้ ทำปณิธานให้เจ้าของร่างเดิมเป็นจริง เผื่อนางจะได้กลับโลกของนางได้ในเร็ววัน