ร่างสูงยืนเต็มความสูง ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนผับแขนไทม์เบนสายตาไปยังโต๊ะ 8 ชั้น 1 ที่มีรุ่นน้องนั่งดื่มประมาณ 20 คน
“ไอ้เก้า มึงเฝ้าโต๊ะนั้นไว้ดีๆ อย่าให้ใครวุ่นวายกับยัยกระเป๋าสีขาวนั้น ถ้าใครเข้าใกล้ มึงรีบมารายงานกูด่วนเลย” ไทม์หันไปสั่งเด็กร้าน แต่นั้นทำเอาทั้งสามหนุ่ม ได้แต่มองหน้ากัน และหลุดยิ้ม
“ละไหน มึงบอกไม่สนน้องปลาย” ฟรอสต์หันไปถามไทม์
“กูแค่ดูเด็ก เด็กเมาแล้วกลับบ้านไม่ถูก ยุ่งกูอีก” คนฟอร์มจัดตอบ แต่นั้นหนุ่มๆหลุดยิ้มไปตามๆกัน ไทม์เอ่ยเหตุผลที่แสนจะฟังไม่ขึ้นจากคนปากแข็ง ไอ้ไทม์แม่งอ่อนวะ
“หือ...ถ้าหมายถึงน้องปลาย นั้นน้องไม่เด็กแล้วนะ เป็นห่วงเมียก็บอก” มาคัสเอ่ยอย่างรู้ทัน ไม่สนได้ไง ก็เมียมันแต่งงานเอากันแล้วซะขนาดนั้น อะ
“มึงแม่งไม่บอกมันไป ห่วงเมียกลัวหนุ่มจีบ จบ” ภีมภพเอ่ยแซวมาเช่นนั้น ไทม์ถึงกับลุกออกจากโต๊ะ ไม่ทนฟังเสียงแมลงหวี่ที่ก่อกวน ขัดอารมณ์ผมชิบหาย
