“พี่ไทม์...” ปลายฝันคนที่เธอไม่เจอหน้าเขามาเกือบ 2 ปี เขาจะจ้องหน้าฉันไปถึงไหน
“พี่ไทม์ พี่ไทม์” เสียงเรียกของปลายฝันทำให้คนตัวสูงนั้นได้สติ ไทม์เสียการต่อหน้าเธอ แต่นั้นมันก็แค่แว่บเดียวเท่านั้น
“นี้พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่อง ไม่ใช่แค่ไทม์ตกใจที่เจอปลายฝัน เพราะเธอเองก็ตกใจไม่ต่างเขา ใบหน้าสวยที่ระบายยิ้มเมื่อครู่กับหุบยิ้มลง
“ทำไม เจอหน้าฉัน ต้องตกใจขนาดนั้น ดีใจที่เจอฉัน” ปลายฝันมีสีหน้าตกใจ ใบหน้าสวยซีดเผือกจนอีกคนรู้สึกได้ เธอเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติ
“ปะ...ป่าวนะคะ”
“พี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องนี้เลย”
“จำเป็นไหม ที่ฉันต้องตอบเธอ” นั้นนะสิ เธอสำคัญกับเขาแค่ไหนกันเชียว จะไปจะมาเขาจะบอกเธอทำไม ก็จริงอย่างที่เขาพูด เกือบสองปีที่ไม่ได้เจอกัน พี่ไทม์ก็ยังปากร้ายกับฉันเหมือนเดิม ไทม์ปลายสายตามองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เกือบสองปี
