บทที่ 1.3 - เจ้านาย หรือ เจ้าชีวิต (หวั่นไหว) (จบตอน)
1031 Words
“พรุ่งนี้ไปทำธุระเป็นเพื่อนฉันหน่อย” เขาออกคำสั่งเฉียบขาด ไม่สนท่าทีฮึดฮัดของอีกฝ่าย
“ฉันบอกแล้วไงคะว่าไม่ว่าง” พรรณนิการ์รีบแย้ง
“ถ้าเหตุผลของเธอคือการนอนขอบอกว่าฉันไม่สน แต่เอ… หรือถ้าอยากนอนฉันมีวิธีนะ” เขาลูบปลายคางพลางทำสายตาเจ้าเล่ห์พราวระยับ
“วิธีอะไร”
“ออกไปข้างนอกกับฉันแล้วเราก็ไปนอนด้วยกัน”
เขาพูดโดยไม่สะทกสะท้านผิดกับร่างบางที่ตัวสั่นเทิ้มเพราะความโกรธ จิกเล็บเข้ากับฝ่ามือพร้อมกำหมัดแน่น อยากง้างมือตบสั่งสอนเขาสักฉาดสองฉาดแต่ทำเช่นนั้นไม่ได้ ผู้ชายปากพล่อยเป็นถึงบุตรชายของเจ้าของบ้าน การทำร้ายร่างกายเขาถือเป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง
แล้ว… เธอจะทนกับพฤติกรรมหยาบคายของเขาแบบนี้ไปได้อีกนานสักแค่ไหน
“จิตใจสกปรก!” ทำได้เพียงด่าทอด้วยถ้อยคำรุนแรง
“แต่ปากสะอาดนะจะลองดูไหม” ว่าแล้วก็ทำท่าจะโน้มหน้าเข้าไปจูบ พรรณนิการ์รีบผลักอกเขาออกห่างทันควัน
“อย่านะ! คุณนี่มัน” ร่างบางรีบถอยห่างแล้วร้องห้ามเสียงสั่นๆ แดนนี่หัวเราะในลำคอนึกสนุกที่แกล้งคนปากเก่งได้สำเร็จ
“คุณจะไปไหน ทำไมต้องให้ฉันไปด้วย” เธอถามเสียงเรียบข่มความไม่พอใจเอาไว้ข้างใน
“ทำธุระ”
“ธุระอะไรคะ” พรรณนิการ์ไม่แน่ใจว่าธุระที่ว่ามันคือธุระจริงๆ หรือแค่อยากหาเรื่องแกล้งป่วนเธอในวันหยุดกันแน่
“ธุระก็คือธุระ เธอไม่มีสิทธิ์ถามอะไรให้มากกความ ฟังคำสั่งจากฉันเป็นพอ ฉันสั่งเธอต้องไป” แดนนี่เอ่ยเสียงเข้มแสดงออกถึงความมีอำนาจ
“ค่ะ ฉันจะไป”
ต่อให้ปฎิเสธแต่คนอย่างเขาก็ต้องลากเธอไปจนได้ แดนนี่เป็นพวกเอาแต่ใจขั้นรุนแรง เขาถูกเลี้ยงดูมาแบบทะนุถนอมประหนึ่งไข่ในหิน อยากได้อะไรต้องได้ คนเป็นแม่เองก็รักลูกชายคนนี้มาก ไม่เคยขัดใจแม้แต่เรื่องเดียว แดนนี่ก็ทำตัวดีสมกับที่แม่รัก ถึงเรื่องส่วนตัวจะมีออกนอกลู่นอกทางตามประสาชายหนุ่มเจ้าสำราญไปบ้าง แต่เรื่องการงานเขามุ่งมั่นและขยันขันแข็ง นำพาธุรกิจก้าวไกลถึงระดับโลก สร้างความมั่นคงจนเป็นที่ประจักษ์ไปทั่วแวดวงไฮโซและแวดวงนักธุรกิจ เพียงระยะเวลาห้าปีชายหนุ่มก็ขึ้นแท่นเป็นหนุ่มหล่อสุดฮอตที่มีทั้งอำนาจและเงินตรา บรรดาเซเลบสาวต่างจ้องฉกหนุ่มลูกครึ่งมาดเข้มมาเป็นของตัวเอง ทว่าแดนนี่ไม่เคยยกย่องใครเป็นตัวจริง อย่างมากก็เป็นได้เพียงคู่นอนฉาบฉวย ถูกใจหน่อยก็พาออกงานบ้างเป็นครั้งคราวไม่เกินเดือนก็เบื่อ
เพราะไม่ผูกใจรักใคร่ แดนนี่ถึงไม่อยากคบใครจริงจัง
“ดี ว่าง่ายๆ แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” เขาบีบแก้มเนียนนุ่มเล่นเบาๆ
“อย่าค่ะ” พรรณนิการ์เบือนหน้าหนี “เลิกทำแบบนี้กับฉันได้แล้ว คุณกำลังทำให้ฉันหมดความอดทน”
“งั้นเหรอ อืม… แล้วถ้าเธอหมดความอดทน เธอจะทำอะไรล่ะ”
เท้าแกร่งสืบเข้าหาร่างบางไล่ต้อนคนปากกล้าที่ถอยเท้าหนีจนแผ่นหลังชิดกำแพง แดนนี่ยกมือดันกำแพงกักบริเวณโครงหน้าสวยเอาไว้ทั้งสองข้าง โน้มเครื่องหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติเข้าหา ริมฝีปากระเรื่อสั่นระริก คล้ายเชิญชวนให้ประทับจุมพิต ขนาดเธอไม่ยั่วเขายังร้อนไปทั้งกาย อยากกอด อยากสัมผัส อยากลูบไล้เรียวขาขาวที่โผล่พ้นกระโปรงลูกไม้ตัวบาง
“สวย”
คำชมสั้นๆ ที่สั่นคลอนหัวใจดวงน้อยทั้งดวง พรรณนิการ์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แม้พยายามทำเหมือนไม่แยแสหากแววตาของคนเรามันปิดบังความรู้สึกได้ยากยิ่ง เผลอแสดงออกให้เขารู้ว่าเขินอายและหวั่นไหวเพียงใด
“มีแฟนหรือยัง” ถามต่อในสิ่งที่อยากรู้
“กรุณาถอยค่ะ” เจ้าหล่อนยกมือยันอกกว้างไม่ให้เขาแนบชิด แรงอันน้อยนิดไม่สามารถทำลายความตั้งใจคนอยากแกล้งได้ แดนนี่รวบข้อมือคนตัวเล็กตรึงเหนือศีรษะทุย
“นี่คุณทำบ้าอะไรหะ เกิดใครมาเห็นเข้าจะทำยังไง”
พรรณนิการ์ตื่นตระหนก ดวงตากลมโตมองซ้ายแลขวาเลิ่กลั่ก เสน่ห์ของเธอคือการต่อต้านเวลาเขาเข้าหา แบบนี้แหละที่เขาชอบ มันท้าทายชวนให้อยากเอาชนะ
“ตอบก่อนสิ”
“ตอบอะไร”
“มีแฟนหรือยังครับ”
เสียงเข้มทวนคำถามอีกรอบ แววตาคนเจ้าเล่ห์มีความเว้าวอนอยู่ในท่าที เขากำลังร่ายมนต์ใส่กวางน้อยให้หลงใหลซึ่งพรรณนิการ์รู้ทัน
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบเรื่องส่วนตัวกับคนนอก ปล่อยเดี๋ยวนี้!” เธอดิ้นแต่เขาไม่ปล่อย ซ้ำยังบีบรัดข้อมือแน่นขึ้นไปอีก
“ก็อยากเปลี่ยนเป็นคนในดูบ้างเหมือนกัน เธอจะใจดีสงเคราะห์
ผู้ชายตาดำๆ อย่างฉันไหมพรรณนิการ์”
น้ำเสียงแหบแห้งฟังแล้วให้ความรู้สึกเซ็กซี่เหนือคำบรรยาย ลมหายใจร้อนเป่ารดข้างแก้ม สูดกลิ่นหอมธรรมชาติเข้าเต็มปอด
“หยุดแกล้งฉันได้แล้วคุณแดนนี่ ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะร้องให้บ้านแตก ให้รู้กันไปเลยว่าคุณมันเป็นผู้ชายนิสัยแย่ชอบรังแกคนไม่มีทางสู้!” พรรณนิการ์ขู่ฟ่อ เม็ดเหงื่อชื้นเต็มกรอบหน้าหวาน
“เธอไม่…”
“แล้วอย่าคิดว่าฉันไม่กล้า เข้าตาจนขึ้นมาฉันทำได้ทุกอย่าง ดีเสียอีกคุณท่านทั้งสองจะได้มารับฟังพฤติกรรมแย่ๆ ของลูกชายสุดที่รักของท่านว่าเวลาอยู่ลับหลังเป็นอย่างไร!”
พรรณนิการ์แทรกขึ้นด้วยท่าทีขึงขังเอาจริง ดวงตากลมโตไร้ซึ่งความหวาดหวั่นยามกล่าวประโยคโอหัง แดนนี่หัวเราะชอบใจในลำคอ เขายอมปล่อยแล้วถอยร่างออกห่าง พรรณนิการ์รีบสูดลมหายใจเข้าปอดลึก เพื่อเรียกความมั่นใจและดับความขลาดกลัวที่มีต่อเขา
“พรุ่งนี้บ่ายโมงห้ามเลท เข้าใจไหม”
- Writer
