คนเถื่อนหวงแหนรัก

บทที่ 3.1 - ศัตรูหัวใจ (คนที่อยากเจอ)

“บ่ายนี้ผมไม่มีนัดที่ไหนใช่ไหม”

เอ่ยถามขณะส่งแฟ้มเอกสารที่เพิ่งจรดปลายปากกาเซ็นอนุมัติโครงการใหญ่สดๆ ร้อนๆ คืนให้เลขาฯ หนุ่มคู่ใจที่ทำงานกับตนมาช้านาน

“ไม่มีครับท่าน”

ตอบกลับในท่าทีสุภาพ บุคลิกเลขาฯ ของท่านประธานสุดฮอตต้องเนี๊ยบและดูดีทุกกระเบียดนิ้ว บรรดานักธุรกิจส่วนใหญ่มักจ้างสาวสวยมารับหน้าที่เป็นเลขาฯ คู่กาย และส่วนมากจะพ่วงตำแหน่งคู่นอนด้วยเช่นกัน จึงเกิดปัญหาบ้านเล็กบ้านใหญ่ตามมาทีหลัง แดนนี่ถึงไม่มีครอบครัวแต่ก็ไม่คิดหาห่วงผูกคอเลยตัดไฟตั้งแต่ต้นลมโดยการจ้างผู้ชายมาทำงานร่วมกับตน อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจของตัวเอง

ถึงเขาจะนิยมความสำราญแต่ในที่ทำงานเรื่องชู้สาวไม่เคยมีเสื่อมเสียเลยสักครั้ง

“โอเค ผมจะพักผ่อนสักหน่อย อย่าให้ใครเข้ามารบกวนเด็ดขาด”

“ครับท่าน” เลขาฯ หนุ่มโค้งคำนับก่อนเดินออกจากห้องและปิดประตูให้เบามือที่สุด

ไม่มีนัดที่ไหนก็ดีเขาอยากนอนพักสายตาเสียหน่อย เมื่อคืนอ่านรายงานการประชุมจนปวดหัว กว่าจะได้เอนหลังลงเตียงก็ปาไปเกือบตีสี่ครึ่ง ได้นอนไม่ถึงสองชั่วโมงก็ต้องรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมาเคลียร์งานที่คั่งค้าง เป็นเจ้าของบริษัทฯ ก็ใช่ว่าจะได้อยู่อย่างสุขสบาย หมื่นชีวิตฝากไว้ในกำมือที่ต้องดูแล ในฐานะประธานบริหารเขาต้องคิดถึงอนาคตตลอดเวลา ทำอย่างไรเพื่อที่จะให้บริษัทฯ เจริญก้าวหน้ายิ่งๆ ขึ้นไป แต่ละวันต้องฝ่าฟันปัญหาร้อยแปดถาโถม ความเครียดความกดดันต่อแถวทักทายไม่เว้นวัน

“บอกแล้วไงว่าอย่าให้ใครรบกวน”

หัวคิ้วเข้มขมวดปมอย่างขัดใจเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก แดนนี่หมุนเก้าอี้เตรียมจะต่อว่าผู้บุกรุกเต็มที่ แต่พอเห็นหน้าเท่านั้นแหละ ท่าทางฮึดฮัดก็เปลี่ยนเป็นสุขุมขึ้นมาทันใด

“แม่เอง”

คุณกรองแก้ว ในวัยห้าสิบปีแต่ยังคงความสวยสะพรั่งส่งยิ้มหวานทักทายลูกชายสุดที่รัก แดนนี่เดินเข้าไปสวมกอดมารดาอย่างเอาใจ เขาประคองท่านนั่งบนโซฟา ค่อนข้างแปลกใจไม่น้อยที่เห็นคนเป็นแม่มาเยือนถึงถิ่น น่ากลัวจะมีเรื่องด่วน

“นั่งก่อนครับแม่ มาหาผมถึงที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องเครียดอะไรนะ เพราะแค่เรื่องงานเขาก็เหนื่อยพอตัวแล้ว

“พรุ่งนี้พี่ชายเรากลับบ้านแล้วนะ” สิ้นคำกล่าวของมารดารอยยิ้มที่มีก็หุบลงฉับพลัน แววตาออดอ้อนเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว อัตราความร้อนในร่างกายไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ

“เหรอครับ” เพียงเท่านี้คนเป็นแม่ก็รู้ว่าลูกชายมีความรู้สึกอย่างไร

“แดน… แม่ขอเถอะนะลูก เลิกอคติกับพี่เขาสักที” คุณกรองแก้วร้องขอด้วยความเหนื่อยใจ รอยร้าวระหว่างสองพี่น้องไม่มีทีท่าว่าจะลดลงแม้แต่น้อย

“ผมไม่ได้อคติสักหน่อย” เขาแก้ตัว

“แม่เลี้ยงแดนมาตั้งแต่แบเบาะ อย่าริโกหก”

คุณกรองแก้วจ้องหน้า แดนนี่หลบสายตาเพราะเขาไม่เคยปิดบังความรู้สึกต่างๆ ต่อมารดาได้เลยสักครั้ง

“ยังไงพรุ่งนี้ก็กลับบ้านด้วยนะลูก คุณพ่ออยากทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา” เอ่ยออกไปใจก็พลอยลุ้น แดนนี่เหยียดยิ้มมุมปาก

“พ่อคงดีใจมาก” เขานึกถึงบิดาที่คาดว่าตอนนี้คงกำลังตื่นเต้นกับการกลับมาของบุตรชายคนสำคัญ คิดถึงตรงนี้หัวใจของท่านประธานหนุ่มก็ปวดแปลบ ภาพความชอกช้ำในอดีตลอยวนเป็นฉาก

“แดน พ่อกับแม่รักลูกเท่ากัน”

คุณกรองแก้วย้ำคำพูดนี้จนนับครั้งไม่ถ้วน

“กับแม่ผมเชื่อ แต่พ่อ…” ชายหนุ่มส่ายหน้าไม่พูดต่อ

ตั้งแต่เล็กจนโตบิดาแสดงออกชัดเจนว่าเป็นห่วงเป็นใยพี่ชายต่างมารดามากกว่าตน หลายครั้งที่ลูกทั้งสองเล่นด้วยกันแล้วแดนนี่เป็นฝ่ายร้องไห้เพราะถูกพี่ชายแกล้ง เขามักถูกคนเป็นพ่อลงโทษด้วยการตีเสมอ นั่นเป็นเพราะท่านไม่ชอบคนอ่อนแอ พ่อของเขาเป็นผู้ชายแข็งแกร่งดุดัน ซึ่งพี่ชายก็เป็นลูกในแบบที่ท่านต้องการ ไม่อ่อนแอ ไม่ร้องไห้ ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคแม้ว่ามันจะยากลำบากเพียงใด

ผิดกับแดนนี่ที่ถูกคุณกรองแก้วเลี้ยงแบบเอาใจ อยากได้อะไรเพียงแค่เอ่ยปาก การเลี้ยงดูที่แตกต่างทำให้ระดับความอดทนของเขากับพี่ชายต่างกันราวฟ้ากับเหว เขาติดนิสัยเป็นที่หนึ่งเอาแต่ใจชอบเอาชนะ ส่วนพี่ชายของเขาเป็นผู้ชายสุขุมนุ่มลึก มีความรอบคอบไม่มุทะลุใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ มีสภาวะความเป็นผู้นำสูง พ่อของเขาจึงไว้วางใจมอบธุรกิจของครอบครัวให้ดูแลตั้งแต่อายุยังน้อย

ทั้งหมดทั้งมวลจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้แดนนี่ตัดสินใจสร้างธุรกิจแยกออกมาจากครอบครัว เขาผลักดันตัวเองจนก้าวขึ้นสู่อันดับต้นๆ ของเอเชีย ความสามารถไม่แพ้พี่ชาย สองพี่น้องตระกูลเวลส์ถูกยกย่องให้เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงผู้เก่งกาจหาตัวจับยาก

และเป็นที่หมายปองของบรรดาสาวๆ ด้วยเช่นกัน!

พรรณนิการ์ตื่นเต้นหลังทราบข่าวจากป้านวลว่าเจ้านายที่เธอรอคอยและถวิลหาสุดหัวใจเดินทางกลับถึงไทยวันนี้ หญิงสาวรีบขึ้นห้องหยิบกล่องสีชมพูหวานแหววออกมาจากตู้เสื้อผ้า ภายในกล่องคือผ้าผันคอ

ไหมพรมที่เธอตั้งใจถักให้เขาเองกับมือ

“พี่ธาม” มือเรียวลูบไล้ผ้าพันคอสีน้ำเงินเข้มอย่างปลาบปลื้ม เพียงนึกถึงเขาคนนั้นภาพรอยยิ้มอบอุ่นก็ตราตรึงอยู่ในความทรงจำ น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่คอยให้กำลังใจ แววตาแสนอ่อนโยนคู่นั้นเธอไม่เคยลืม

คิดถึง… ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาคือความคิดถึงอย่างแท้จริง