คนเถื่อนหวงแหนรัก

บทที่ 3.2 - ศัตรูหัวใจ (คนที่ปลาบปลื้ม)

“มาแล้วค่ะ” เสียงหวานดังมาก่อนตัว พรรณนิการ์ในชุดเดรสลูกไม้สีขาวสวยน่ารักสะดุดตา

“หลานสาวของป้าวันนี้นึกครึ้มอะไรถึงลุกขึ้นมาแต่งหน้าแต่งตัวล่ะหืม” ป้านวลแปลกใจที่เห็นหลานรักลุกขึ้นมาแต่งเนื้อแต่งตัวผิดแปลกไปจากทุกวัน

“หรือว่าเป็นเพราะคุณธาม” คนสูงวัยมองหน้าอย่างรู้ทัน พรรณนิการ์อายแก้มแดง เบือนหน้าหนีสายตาจับผิดของป้า

“หวานเอ๋ย ป้ารู้นะว่าเราคิดยังไงกับคุณธาม แต่ป้าขอพูดตรงๆ นะลูก เรากับเขา…”

“หวานรู้จ้ะป้า หวานไม่เคยคิดอยากครอบครองเขา สถานะของเราสองคนมันต่างกันเกินไป หวานรู้ว่าหวานไม่คู่ควร”

ดวงตาสดใสพลันหม่นหมอง ป้านวลสงสารหลานสาวจับใจ

“แต่หวานขออยู่ตรงนี้ อยู่ในมุมมืดต่อไปได้ไหมป้า” เสียงหวานร้องขอพลางสวมกอดป้าอันเป็นที่รัก

“ดีแล้วที่เรารู้จักตัวเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหวานยังมีป้าอยู่ข้างๆ เสมอนะลูก” อ้อมกอดจากคนในครอบครัวคือยาวิเศษที่เยียวยาหัวใจอันบอบช้ำที่ดีที่สุด

“ตายๆ แต่งหน้าแต่งตัวซะสวยพริ้งแล้วจะร้องไห้ทำไม หยุดร้องเถอะลูก เดี๋ยวเครื่องสำอางค์ก็เลอะเทอะกันพอดี”

สองมือเหี่ยวย่นบรรจงเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มนุ่ม

“ป่านนี้คุณๆ บนตึกใหญ่คงรอทานข้าวกันแย่แล้ว เรารีบไปดูแลพวกท่านดีกว่าจ้ะ” พรรณนิการ์รีบเปลี่ยนเรื่อง วันนี้เป็นวันดี เป็นวันที่เธอจะได้พบกับเขาในรอบหนึ่งปี เธออยากให้ทุกวินาทีเต็มไปด้วยความสุข

“ไปลูกไป” สองป้าหลานเดินประคองกันขึ้นตึกใหญ่เพื่อไปทำหน้าที่ดูแลเจ้านายสำหรับอาหารมื้อค่ำแสนวิเศษ

บรรยกาศภายในครอบครัวช่างอึมครึมไม่สนุกสนานอย่างที่คิด ประมุขของบ้านนั่งประจำที่หัวโต๊ะเหมือนทุกวัน อายุที่มากขึ้นตามวัยไม่ได้ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มลดทอนความน่ามองลงแต่อย่างใด

แดเนียล นั่งหลังตรงกวาดสายตามองเหล่าสมาชิกครอบครัว หัวคิ้วกระตุกนิดๆ หลังไม่เห็นบุตรชายคนเล็ก

“แดนไปไหน?” สุรเสียงเข้มขรึมเอ่ยถามภรรยา

“สงสัยคงติดงานค่ะคุณ” คุณกรองแก้วพยายามตอบด้วยท่าทีนิ่งๆ ไม่แสดงพิรุธให้สามีรู้ว่าเธอกังวลเพียงใด

“คุณไม่ได้บอกเหรอว่าวันนี้ธามกลับบ้าน” คุณแดเนียลเริ่มเคือง คุณกรองแก้วปั้นหน้าไม่ถูก

“ไม่เป็นไรครับคุณพ่อ แดนคงติดงานด่วนมาไม่ได้จริงๆ”

ธนาธร หรือ ธาม ออกตัวช่วยคุณกรองแก้วที่ส่งสายตามาทางเขา ถึงเป็นแค่ลูกเลี้ยงแต่เขาก็รักและให้ความเคารพยำเกรงท่านดุจมารดาผู้ให้กำเนิด

“งานอะไรจะมาสำคัญไปกว่าคนในครอบครัว”

คุณแดเนียลหัวเสียกัดฟันกรอด ไม่เชื่อว่าลูกชายจอมหัวรั้นจะติดงานจริงอย่างที่ใครๆ พยายามช่วยพูด

“เอาไว้น้องว่างเราค่อยนัดทานข้าวกันใหม่ก็ได้ครับ”

ธนาธรกล่าวเสียงสุภาพพร้อมรอยยิ้ม พรรณนิการ์ยืนมองเขาด้วยความชื่นชม โครงหน้าคมสันผสมผสานความเป็นไทยและความเป็นผู้ดีแบบชาวอังกฤษได้อย่างลงตัวทุกกระเบียดนิ้ว รอยยิ้มอ่อนโยนของเขาคล้ายมีมนต์สะกดหลอกล่อให้ลูกกวางน้อยอย่างเธอหลงใหล

ชายหนุ่มรับรู้ถึงปฏิกิริยาบางอย่าง เขาเหลือบหางตาชำเลืองมองร่างแน่งน้อยในชุดลูกไม้สีขาวน่ารัก หัวใจเต้นรัวดุจกองเพล

ชุดนั้น… เป็นชุดที่เขามอบให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้วก่อนบินไปอเมริกา

‘ถ้าพี่กลับมา หวานต้องใส่ชุดนี้รอต้อนรับพี่นะคะ’

แล้วเธอก็สวมใส่มันเพื่อรอต้อนรับเขากลับบ้านจริงๆ ธนาธรปลาบปลื้มที่เห็นพรรณนิการ์ให้ความสำคัญต่อเขามากถึงเพียงนี้

อาหารมื้อค่ำผ่านพ้นไปด้วยดี สองพ่อลูกที่ไม่ได้พบหน้าคร่าตากันร่วมปีต่างพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติ ธนาธรรายงานถึงความคืบหน้าของธุรกิจครอบครัวที่บิดามอบความไว้วางใจให้อยู่ในกำมือของเขา ซึ่ง

ชายหนุ่มก็ไม่ทำให้ผิดหวัง นำพาองค์กรก้าวขึ้นสู่อันดับหนึ่งของทวีปเอเชียและเป็นที่สามของโลกได้อย่างภาคภูมิ

ร่างบางยืนรอเขาอยู่ที่สวนน้ำพุหลังตึกใหญ่ เธอมั่นใจว่าเขาต้องมา ณ ที่แห่งนี้เป็นสถานที่ของเขาและเธอ เป็นความทรงจำอันสวยงามตั้งแต่เล็กจนโต

“หวาน” เสียงนุ่มทุ้มอันเป็นเอกลักษณ์ดึงความสนใจจากร่างบางที่กำลังทอดมองดอกกุหลาบให้หันมาสบตาผู้มาเยือน เรียวปากอิ่มคลี่รอยยิ้มส่งมอบให้เขา ดวงตากลมโตเปล่งประกายความสดใส คงความบริสุทธิ์เอาไว้เสมือนวันแรกที่พบเห็น

“มานานหรือยัง” เขายืนทิ้งระยะห่างเล็กน้อย การกลับมาเจอกันในรอบหนึ่งปีทำให้รู้สึกประหม่า

“สักพักแล้วค่ะ” ตอบในท่าทีเอียงอาย หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำ พยายามควบคุมจังหวะการหายใจไม่ให้ตื่นเต้นไปมากกว่านี้

“หวานโตขึ้นมากเลยนะ” ไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาเพียงปีเดียวหล่อนจะเติบโตและสวยงามถึงเพียงนี้ เห็นครั้งแรกทำเอาเขาอึ้งจนแทบก้าวขาไม่ออก ใบหน้ารูปไข่เรียวเล็ก รูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม ผิวพรรณขาวผ่องเป็นยองใย เรียกได้ว่าสวยไร้ที่ติทุกมุมมองจริงๆ

“แล้วก็สวยมากด้วย” เขาหยอดคำหวานให้สาวเจ้าได้อาย พรรณนิการ์แก้มร้อนผ่าว ไม่นึกไม่ฝันว่าจะถูกเขาชมซึ่งๆ หน้า

“ขอบคุณค่ะ” ร่างบางช้อนสายตาขึ้นมองคนตัวโตพลางอมยิ้ม

การที่คนสองคนได้กลับมาเจอกันอีกครั้งท่ามกลางความทรงจำเก่าๆ ยิ่งสร้างความอิ่มเอมต่อหัวใจ พรรณนิการ์เผลอมองเสี้ยวหน้าคมคายของคนที่ยืนห่างจากเธอออกไปไม่กี่ก้าวด้วยแววตาปลื้มปริ่ม