คนเถื่อนหวงแหนรัก

บทที่ 3.3 - ศัตรูหัวใจ (คนขี้อิจฉา) (จบตอน)

“พี่ธามไปอยู่ที่นู่นสบายดีไหมคะ” มีร้อยล้านคำที่อยากถามแต่พอเจอหน้ากันจริงๆ จังๆ กลับพูดไม่ออกเสียนี่

“ก็ดีนะ แต่พี่คิดถึงอาหารไทยมาก อยู่ที่นู่นมีแต่ของเลี่ยนๆ สู้กับข้าวบ้านเราไม่ได้สักอย่าง” ชายหนุ่มตอบจากส่วนลึกของความรู้สึก อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเท่ากับอยู่แผ่นดินเกิด

“พี่ธามอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ หวานจะทำให้ทาน” พอเขาเปิดประเด็นเรื่องอาหาร พรรณนิการ์ก็รีบเอาอกเอาใจทันที

“พี่อยากทานน้ำพริกกะปิปลาทูทอดกับต้มจืดมะระยัดใส่”

“พี่ธาม” อาหารที่เขาว่ามานั้นเป็นเมนูแรกๆ ที่เธอลองฝึกทำกับข้าวแล้วนำไปให้เขาลองชิม ผ่านมาตั้งเกือบสิบปีแล้วเขายังจำได้ หัวใจดวงน้อยเบ่งบานราวกับนกที่โผบินบนท้องฟ้า

“หวานทำให้พี่ทานได้ไหมคะ” นัยน์ตาออดอ้อนในท่าที ธนาธรเป็นผู้ชายที่พูดคะขาแล้วมีเสน่ห์ชวนฟัง น้ำเสียงของเขาสามารถทำให้สตรียอมสยบแทบเท้าได้ไม่ยาก ซึ่งพรรณนิการ์ก็เป็นหนึ่งในนั้น

“พรุ่งนี้หวานจะทำให้พี่ทานนะคะ” เธอจะทำให้สุดฝีมือ ให้สมกับที่เขาห่างหายจากรสชาติอาหารไทยนานร่วมปี

“แล้วพี่จะรอนะคะ”

“บัดซบ!”

ท่ามกลางความหวานชื่นที่คนทั้งสองมอบให้กันผ่านมวลดอกไม้ หารู้ไม่ว่ามีสายตาอิจฉาริษยากำลังจับจ้องอยู่ในมุมมืด แดนนี่กำหมัดทั้งสองข้างแน่น เส้นเลือดมากมายผุดปรายรอบวงแขนแกร่ง สันกรามกระตุกสั่นพอๆ กับลมหายใจที่ร้อนระอุขึ้นเรื่อยๆ เขาเกลียดรอยยิ้มและแววตาลึกซึ้งที่พรรณนิการ์มอบให้พี่ชายของเขา เกลียดท่าทีเหนียมอายที่ร่างบางแสดง เกลียดที่สองคนใกล้ชิดและมีความรู้สึกดีๆ มอบให้กันและกัน

“แดน!” น้ำเสียงห้าวหาญดังโพล่งในความมืด สองเท้าแกร่งหยุดชะงักหันกลับมาสบตาบิดาที่ยืนกอดอกจ้องเขานิ่งๆ เครื่องหน้าคมเข้มแม้อายุจะมากขึ้นแล้วก็ตามนับเป็นเสน่ห์ที่ทำให้พ่อของเขาตกเป็นที่

คลั่งไคล้ของสาวน้อยสาวใหญ่ ผู้หญิงมากมายเสนอตัวอยากเป็นบ้านเล็กบ้านน้อย แต่พวกหล่อนก็ต้องฝันสลายเพราะคุณแดเนียลมีใจรักมั่นคงต่อคุณกรองแก้ว ภรรยาผู้เป็นที่รักแต่เพียงผู้เดียว

“ทำไมเพิ่งกลับบ้าน”

“ผมติดงานครับ” คำตอบแสนง่ายแทบไม่ต้องกลั่นกรองผ่านสมอง คนฟังแสยะยิ้มทันที

“แกคิดว่าฉันจะเชื่อ” คุณแดเนียลเลิ่กคิ้วเอ่ยถามเสียงต่ำ ท่านสาวเท้าเข้าไปใกล้บุตรชายคนเล็ก

“แกไม่พอใจที่ธามกลับบ้าน” เข้าประเด็นทันทีไม่ต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลา โตๆ กันแล้วควรพูดกันด้วยเหตุผล

“ครับ” เมื่อพ่อตรงมาเขาก็ตรงตอบ

ในเมื่อปัญหาความขัดแย้งระหว่างเขากับพี่ชายมันลุกลามจนห้ามไม่อยู่ ก็ไม่มีความจำเป็นต้องตีหน้าซื่อแสแสร้งปั้นความรู้สึกใดๆ อีกต่อไป แค่ได้ยินชื่ออีกฝ่ายแดนนี่ก็แทบสำรอกออกมาเป็นน้ำครำ

“แกสองคนเป็นพี่น้องกันนะ ทำไมถึง…”

“ผมไม่เคยอยากมีพี่แบบมัน!” แดนนี่แทรกขึ้นก่อนที่บิดาจะเอ่ยจบ

“แดน!”

อารมณ์เริ่มเดือดขึ้นตามลำดับ คุณแดเนียลเติบโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นมีพี่น้องรักใคร่กลมเกลียว สิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุดก็คือต้องการให้ลูกชายทั้งสองมีความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้น ช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกัน ไม่ใช่เจอหน้ากันไม่ได้ พูดคุยทีไรก็พานหาเรื่องทะเลาะเป็นเด็กๆ เขาไม่ต้องการเห็นภาพเหล่านั้นอีกแล้ว ตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมามันมากเกินพอแล้ว

“ธามไม่เคยอคติกับแกเลยนะแดน มีแต่แกที่บ้าไปเองฝ่ายเดียว” คนเป็นพ่อชี้หน้าต่อว่า ไม่สนว่าใครจะตื่นมาได้ยิน

“แกยิ้มอะไร” นัยน์ตาคุณแดเนียลวาววับ ขณะที่ท่านกำลังสั่งสอนเจ้าลูกชายตัวดีกลับยิ้มเยาะราวกับสิ่งที่ท่านพูดไม่มีค่า ไม่มีความหมาย

“พ่อเหนื่อยไหมครับที่ต้องตามแก้ตัวให้ลูกชายสุดที่รัก”

“แกหมายความว่ายังไง”

“ผมรู้ว่าพ่อรักมัน เพราะถ้าไม่รักก็คงไม่เอามันเข้ามาอยู่ในบ้านตั้งแต่แรก นี่ถ้าแม่ของมันยังอยู่พ่อก็คงอ้าแขนรับทั้งแม่ทั้งลูก แล้วบ้านนี้ก็คงร้อนเป็นไฟ หึ!”

“ไอ้แดน!” เสียงกัมปนาทตวาดกร้าวลั่นคฤหาสน์ เป็นเหตุให้คุณกรองแก้วตื่นขึ้นมากลางดึก ไฟทุกดวงสว่างวาบส่องสะท้อนร่างสองพ่อลูกที่ยืนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร คนเป็นแม่ลมแทบจับ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าทั้งสองมีปากเสียงทะเลาะกันรุนแรง

“คุณคะ” ภรรยาแตะแขนสามีลูบเบาๆ เพื่อให้เขาคลายความโกรลง คุณกรองแก้วเบือนสายตามองบุตรชาย

“แดนกลับมาเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักข้างบนเถอะลูก” ทางเดียวที่จะเลี่ยงปัญหาคือต้องให้แดนนี่กับสามีอยู่ห่างกันสักพัก ไม่เช่นนั้นไฟลามทุ่งแน่

“แดน! แม่บอกให้ขึ้นห้องไง” คุณกรองแก้วย้ำแต่ลูกชายหาฟังไม่ แดนนี่เดินผ่านหน้าพ่อแม่ออกจากบ้านโดยไม่สนเสียงด่าทอลับหลัง เขาเจ็บปวดหัวใจทุกครั้งที่เห็นบิดาเข้าข้างแต่พี่ชายต่างมารดา ทำราวกับมีมันเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงหนึ่งเดียว

พรรณนิการ์กับธนาธรวิ่งแตกตื่นเข้ามาหลังได้ยินเสียงดังลั่นไปทั่ว ดวงตาดุดันจ้องมองร่างบาง ปรายหางตาไม่พอใจมองชายหนุ่มข้างกายเธอเล็กน้อยก่อนตัดสินใจกระชากแขนเรียวติดมือไปด้วย

“นายจะพาหวานไปไหน แดนกลับมาเดี๋ยวนี้ แดน!”

ธนาธรตกใจที่เห็นน้องชายลากหญิงสาวออกไปต่อหน้าต่อตา เขารีบวิ่งตามแต่ช้าไปกว่าคนเลือดร้อนที่จับร่างงามยัดใส่รถคันหรูแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

“แดน! บ้าจริง”

ธนาธรหัวเสียที่ช่วยพรรณนิการ์ไว้ไม่ได้…