“อื้อ! ปล่อยนะคุณแดน”
ถ้อยคำมากมายถูกกลืนหายลงสู่ลำคอระหง แดนนี่บีบกำท่อนแขนของจอมพยศด้วยมือข้างเดียวแล้วจับไขว้หลังบอบบาง ส่วนมือที่ว่างอยู่ก็ดึงเอวคอดรั้งเข้าหาตัว จูบป่าเถื่อนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดยั้งลงง่ายๆ เขาดันลิ้นเข้าสู่โพรงปากเล็กได้สำเร็จ จากนั้นก็กวาดชิมจนถ้วนทั่ว ลิ้นน้อยๆ ที่ไม่รู้ประสาพยายามแหวกว่ายหนีแต่มีหรือจะพ้นอุ้งมือมัจจุราช แดนนี่กระหวัดเรียวลิ้นไร้เดียงสาเข้าสู่วังวนแล้วกัดปลายลิ้นจนได้รสเฝื่อนปร่า กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งทั้งเขาและเธอ พรรณนิการ์ทั้งดิ้นทั้งพยายามกระทืบเท้าของเขาแต่ไม่เป็นผลสักอย่าง คนเถื่อนรู้ทันเธอไปเสียหมด
“พอได้แล้ว ฮึก พอสักที หยุดได้แล้ว” ปากร้อนๆ จูบแก้มใสลากไล้สู่ลำคอสวย หมายดูดเม้มสร้างรอยแดงแสดงความเป็นเจ้าของ
“อย่า… ฉันเกลียดคุณ!”
ยิ่งได้ยินคำว่า ‘เกลียด’ แดนนี่ก็ยิ่งบันดาลโทสะ!
“เกลียดฉันแล้วรักใครหะ ฉันถามว่าเธอรักใคร!” เขาตะคอกเหมือนคน
