“หวานเก็บของหมดแล้วใช่ไหมลูก”
ป้านวลเอ่ยถามขณะช่วยหลานสาวเก็บถ้วยชามล้างหลังเสร็จสิ้นมื้อค่ำแสนอร่อย ใบหน้าเหี่ยวย่นตามวัยฉายแววกังวลเมื่อตระหนักได้ว่าค่ำคืนนี้ตนจะได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกับหลานรักอีกเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนที่ยอดดวงใจต้องไกลห่างเพื่อไปทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่
หน้าที่แห่งความกตัญญู
“จ้ะป้า” พรรณนิการ์หันมาตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ทว่ารอยยิ้มที่มอบให้ผู้เป็นป้านั้นแฝงความเศร้าจนน่าใจหาย
“ป้ารู้มาว่าโครงการนี้เป็นโปรเจคใหญ่ของคุณท่าน หวานได้รับความไว้วางใจให้ทำหน้าที่เป็นเลขาฯ ช่วยคุณแดน ป้าว่าคุณท่านเล็งเห็นถึงความสามารถในตัวหลานสาวป้าคนนี้นะ” ป้านวลพยายามพูดถึงข้อดีเพราะไม่ต้องการให้พรรณนิการ์กังกลเกี่ยวกับการทำงานร่วมกับแดนนี่
“แต่หวานไม่อยากไปเท่าไร” คำว่า ‘ไม่อยากไปเท่าไร’ ฉุกหัวคิ้วหญิงกลางคนให้ขมวดชนอย่างนึกสงสัย
“หมายความว่าลึกๆ แล้วหวานก็อยากลองทำงานนี้ใช่ไหมลูก”
ป
