บรรยกาศภายในรถเปรียบเสมือนคนทั้งสองนั่งอยู่ท่ามกลางใต้น้ำลึกกลางมหาสมุทร ความเงียบปกคลุมแผ่รังสีความน่าอึดอัดใจจนแดนนี่เป็นฝ่ายทนไม่ไหวต้องโพล่งออกมาอย่างเหลืออด
“เพิ่งรู้นะว่าฉันมีเลขาฯ เป็นไบ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มงาน!”
วาจาประชดประชันหยันขึ้นจมูกนิดๆ เขานั่งไขว่ห้างสอดประสานนิ้วมือทั้งสิบนิ้วเข้าด้วยกันวางบนตักอย่างสง่างาม พรรณนิการ์ยอมรับว่าเสื้อผ้าหน้าผมของเขาในวันนี้ช่างดูดีและภูมิฐานกว่าทุกวัน อาจเป็นเพราะคุณกรองแก้วเป็นคนจัดสรรเสื้อผ้าให้เองกระมัง ปกติเขาแต่งสูทก็จริงแต่มักปล่อยชายเสื้อเชิ้ตออกนอกกางเกงแล้วดึงเนคไทร่นจากคอพอสมควร ถือคติบริษัทฯ ข้า ข้าใหญ่ที่สุด จะแต่งตัวไปทำงานเยี่ยงไรก็ย่อมได้
“คุณมีอะไรจะใช้ฉันก็พูดมาเลยค่ะ”
“อยู่บนรถฉันจะไปใช้อะไรเธอได้ ไม่สิ… ความจริงก็มีสิ่งหนึ่งที่เธอพอจะทำให้ฉันได้ในตอนนี้นะ”
แดนนี่ลูบปลายคางพลางสำรวจร่างอ้อนแอ้น พรรณนิการ์กระชับเสื้อสูทส
