หลังจากพ่นถ้อยคำสิ้นคิดออกไปคนที่ทุกข์ใจมากที่สุดเห็นทีจะหนีไม่พ้นคนเถื่อนจอมปากแข็ง แดนนี่เดินวนเป็นหนูติดจั่นหลังพรรณนิการ์มองเขาด้วยแววตาตัดพ้อแล้วหอบร่างกายที่ถูกเขาชิมความหวานไปบางส่วนย้ายไปอยู่ห้องเล็กอีกห้องหนึ่ง
“บ้าจริง! ทำไมปากหมาแบบนี้วะ”
แดนนี่เสยผมก่นด่าตัวเองอย่างหงุดหงิด ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องปากดีทั้งๆ ที่รักและปรารถนาร่างบางจนแทบคลั่ง
“ไปง้อดีไหมวะ” แดนนี่คิดอย่างชั่งใจขณะที่มือหนากำลูกบิดประตูแน่น สุดท้ายความหยิ่งยโสก็เอาชนะความรู้สึกผิด เขาถอยกายออกห่างบานประตูเรียบหรูแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก
“เรื่องอะไรจะง้อ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องปากดีกับเราอีก!” พอคิดถึงวาจากรีดหัวใจของอีกฝ่ายความสงสารพลันเปลี่ยนเป็นความสาแก่ใจและคิดทะนงตนว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นถูกต้องแล้ว อย่างไรเสียพรรณนิการ์ก็ต้องเป็นของเขาอยู่วันยังค่ำ เพียงแต่ขอชิมความหอมละมุนจากเรือนกายบริสุทธ
