“จะว่าไปก็ต้องขอบคุณแดนนะครับที่ทำให้ผมได้กินของอร่อยๆ แบบนี้ทุกวัน” ถ้าหากว่าแดนนี่ยังอยู่แน่นอนว่าคนเป็นแม่ย่อมต้องเอาใจใส่ลูกของตนมากกว่าใคร ธนาธรไม่คิดริษยาน้องเพียงแต่เขาอิจฉาที่แดนนี่ยังมีแม่ให้ได้ออดอ้อน มีคนที่พร้อมรับฟังและคอยยืนเคียงข้างไม่ว่าจะถูกหรือผิด แต่เขาไม่ใช่… คนภายนอกมองเข้ามาอาจคิดว่าเขาโชคดีที่บิดารักและไว้ใจ หากใครจะรู้ว่าลึกๆ แล้วเขาต้องแบกรับความกดดันมหาศาลประหนึ่งแบกหินก้อนใหญ่ไว้บนบ่า ยิ่งคนเป็นพ่อให้ความไว้เนื้อเชื่อใจมากเท่าไร เขายิ่งต้องแสดงศักยภาพเพื่อให้ท่านเห็นว่าเขาคู่ควรแก่การเป็นผู้สืบทอดของตระกูลมากเท่านั้น
“คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” พอธนาธรเอ่ยถึงบุตรชายคนเล็กสีหน้าแววตาของคุณกรองแก้วก็เปลี่ยนไป
“แม่แค่คิดถึงแดนน่ะ ป่านนี้ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง”
น้ำเสียงคนคิดถึงลูกดูหม่นหมอง ธนาธรรวบช้อนเข้าด้วยกันแล้วยกน้ำส้มคั้นขึ้นดื่มตามด้วยเช็ดมุมปากในท
