Gitmek istiyordum.
Kalırsam çenemi tutamazdım.
Öfkeliydim...
Elim kapının kulpunu sıkarken aslında arkamda ki piçin boğazını sıkmak için can atıyordu.
İçimde ki öfke o kadar yoğundu ki can bulabilir bir surete dönüşebilirdi. Sakinleşmek çok zordu. İmkansıza yakındı.
Hata yapmaktan kaçınmalıydım. Bunu ne kadar kendime hatırlatmaya çalışsam da öfke damarlarıma sızmıştı bir kere.
" Sana diyorum. Yüzüme bak. Ben sana gidebilirsin dedim mi ?"
" Gitmek istiyorum." sesimde ki sertlikten anlaması lazımdı ama o benimle oynamaktan zevk alıyordu.
" Sana yüzüme bak dedim." sesi... O tapılası sesi bile beni sakinleştiremezdi. Hatta sesi ilk duyduğum andan itibaren beni kendimden geçiren bir zaaf olmuşken, şuan sinirimi katlıyordu. Sesini duymak istemiyordum en azından şuan.
Yine de kendimi
