ยามเมื่อชมพูพันธุ์ทิพย์ผลิบาน

ตอนที่ 2 เปลี่ยนบรรยากาศ

ดีแล้วที่เรอาตัดสินใจสารภาพรักก่อนปิดเทอม เธอเลยมีเวลาเยียวยาจิตใจได้เต็มที่ มีย่าเองมาหาบ้างเป็นพักๆ ก่อนจะไปเที่ยวเมืองนอกกับครอบครัว เรอาเลยไม่รู้จะทำอะไรนอกจากกิน นอน แล้วดูซีรีย์

"เรอา! นี่มันห้องนอนหรือรังหนูกันแน่เนี่ย ทำไมมันรกได้ขนาดกันนี้ รีบลุกขึ้นมาจัดการให้เรียบร้อยซะก่อนที่แม่จะโมโหไปมากกว่านี้"

แม่ของเรอาเปิดประตูเข้ามาถึงกับตกใจ สภาพมอมแมมของลูกสาว ผมเผ้าไม่สระ น้ำไม่อาบ ถุงขนมเกลื่อนกลาดเต็มห้อง ทำให้โทสะของแม่ทำงาน จากนางฟ้าใจดีกลายเป็นยักษ์ใจร้ายไปซะแล้ว

"ดะ เดี๋ยวหนูเก็บเดี๋ยวนี้แหละ" เรอาลุกลี้ลุกลนกระวีกระวาดลุกขึ้นมาทำความสะอาดห้องทันที

"ไปอาบน้ำอาบท่าแต่งตัวดีๆ ด้วย"

"ค่าาา"

เมื่อได้สติจากผู้เป็นแม่ เรอาก็มองไปรอบๆ ห้อง รูปของรุ่นพี่ที่เธอชอบ เซตโบว์คู่ไว้ผูกเปีย แว่นใสกรอบดำหนาเตอะ เสื้อนักเรียนตัวใหญ่และกระโปรงที่ยาวถึงเข่า ดูไม่เข้ากับเธอเลยสักนิด พอมองย้อนไปดูเธอก็รู้สึกตลกดีเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะทำเพราะผู้ชายได้ขนาดนี้ ดีแล้วที่เขาปฏิเสธเธอเลยตาสว่าง

"อืม เริ่มจากเอาของพวกนี้ไปทิ้งก่อน ส่วนชุดนักเรียนก็เอาไปตัด...แล้วก้ออออ...ไปทำผมด้วยดีกว่า"

เรอาเก็บกวาดห้องอย่างจริงจัง เอาของไม่จำเป็นทิ้งและจัดห้องใหม่เพื่อเปลี่ยนอารมณ์ เปลี่ยนกระดาษวอลเปเปอร์แบบที่ตัวเองชอบ ก่อนจะเอาชุดออกไปตัดที่ร้าน

"นานมั้ยคะกว่าจะได้" พอถึงร้านเรอาถามถึงคิวเสื้อผ้า

"ตอนนี้มีคิวไม่เยอะ พรุ่งนี้ก็น่าจะเสร็จแล้ว ตอนสายๆ ก็มารับได้เลยจ้ะ"

"ขอบคุณค่ะ งั้นวันพรุ่งนี้หนูมาเอานะคะ"

"จ้า"

"เสร็จแล้ว ต่อไปก็...อ้าว ว่าจะตัดผมสักหน่อย ดันเป็นวันพุธซะนี่" เรอาบ่นพึมพำเมื่อออกจากร้านไปแล้วเห็นป้าย 'หยุด' หน้าร้านเสริมสวยที่อยู่ใกล้ๆ

เมื่อไม่รู้ว่าจะทำอะไร เรอาเลยเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไปหาอะไรมากินที่สวนสาธารณะข้างๆ เธอจึงได้เจอกับเพื่อนใหม่อย่างไม่คาดคิด

"มานั่งทำอะไรคนเดียวล่ะ"

ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือ 'เอียน' เพื่อนร่วมชั้นของลูคัส ถึงจะไม่เป็นที่นิยมเท่า แต่เอียนก็ถือว่าเป็นหนุ่มหน้าตาดี เรียนดีกีฬาเด่นเช่นกัน แต่เพราะเขาไม่ได้เฟรนลี่เท่ากับลูคัสเลยไม่ได้เป็นที่นิยมขนาดนั้น

"รู้จักฉันด้วยหรอคะ"

จริงอยู่ว่าเธอรู้จักเขา เพราะเขามักอยู่รอบๆ ลูคัสเพราะอยู่กลุ่มเดียวกัน แต่เธอก็ไม่เคยพูดคุยกับเขาเลยสักครั้ง อีกอย่างตอนนี้เธอไม่ได้สวมแว่นและถักเปียแล้ว เขาจะจำเธอได้ยังไงกัน

"รู้จักสิ เธอชื่อเรอาอยู่ห้อง ม.๔/๓ มีเพื่อนสนิทชื่อมีย่าคนนั้นไง" ชายหนุ่มยิ้มออกมาหน้าทะเล้นราวกับว่ารู้จักกับเธอดี

"ก็ใช่แหละค่ะ แต่ทำไมรุ่นพี่พูดเหมือนรู้จักฉันดีล่ะคะ"

"พูดอะไรห่างเหินขนาดนั้น เธอเป็นแฟนคลับของลูคัสไม่ใช่หรอ เวลาเรียนคหกรรมเธอก็ชอบเอาคุกกี้มาแบ่งให้พวกเราอยู่บ่อยๆ นี่...อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้ น่าน้อยใจชะมัด" เอียนตัดพ้อแบบหยอกล้อ

"ฮ่าๆ เลิกพูดถึงเถอะค่ะ หยุดพูดถึงอดีตที่น่าอับอายของฉันเถอะ ขอล่ะ" เรอาขำแห้งแต่ในใจอยากร้องไห้ อับอายจนอยากมุดดินหนี เรื่องที่เธอทำเป็นเฟรนลี่เอาใจลูคัส

"อ้าว ทำไมล่ะ เธอก็ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย? มีอะไรน่าอายตรงไหนกัน"

"คือว่า...ฉันไม่ได้ชอบรุ่นพี่ลูคัสแล้วน่ะคะ"

รอยยิ้มน้อยๆ แต่แฝงไปด้วยความเศร้าสร้อยเหงาหงอย ทำให้คนถามกระอักกระอ่วนรู้สึกผิดที่ถามออกไป แม้จะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม

"ขะ ขอโทษ ฉันไม่รู้น่ะ ขอโทษที่ถามโดยไม่คิด" ชายหนุ่มขอโทษเก้ๆ กังๆ ทำตัวไม่ถูก พลางคิดว่าจะทำอย่างไรให้เธออารมณ์ดีขึ้น

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว อีกอย่างรุ่นพี่ไม่รู้นี่คะ...เพราะงั้นไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกค่ะ" รอยยิ้มเริ่มกลับมาปรากฏบนหน้าของเรอาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาเอาใจใส่เธอ

[ยังใจดีเหมือนเดิมเลยสินะ] รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของเอียน

"...งั้นหรอ...อยากกินไอติมมั้ยเดี๋ยวฉันเลี้ยง" ยังไงเขาก็อยากจะขอโทษ และอยากทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น

เรอามองถุงขนมในมือที่ตอนนี้ข้างในว่างเปล่าเหลือแต่ขยะแล้ว และพอเข้าใจจุดประสงค์ของชายหนุ่มอยู่ เลยพยักหน้าตอบตกลง

"งั้นนั่งรออยู่นี่นะ...อ้อ ชอบกินรสไหนล่ะ" กำลังจะเดินไปแต่ก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ถามเธอ

"อะไรก็ได้ที่เป็นช็อกโกแลตกับวนิลาค่ะ" ดวงตาใสแป๋วตอบด้วยความใสซื่อ

"แล้วขนมกับน้ำล่ะ" เขาอยากรู้มากขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่เรอาชอบ

"เอิ่ม ไปด้วยกันดีมั้ยคะ?"

เอียนลังเล ใจหนึ่งเขาก็อยากรู้ว่าเรอาชอบอะไรบ้าง ส่วนอีกใจก็อยากจะเลี้ยงเธอ แต่ถ้าให้เธอไปด้วยอาจจะไม่ยอมให้เขาเลี้ยงก็ได้

"ไม่เป็นไร งั้นรออยู่นี่นะเดี๋ยวมา" ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ ก่อนจะรีบเดินไปร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ๆ

[แปลกจังแฮะ ทำไมเราถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเขาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ไม่เคยคุยกันเลยแท้ๆ แล้วเราก็ดันสบายใจกับเขาซะอย่างนั้น เฮ้อ คิดไม่ออก ช่างมันแล้วกัน] เรอารู้สึกคุ้นเคยกับเขาอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากเอียนเดินไปจนลับสายตา เรอาที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็ได้แต่นั่งเหม่อ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เธอคงหมกตัวอยู่แต่ในห้องอ่านหนังสือทั้งวันทั้งคืนเพื่อทำคะแนนสอบให้ออกมาดี หรือไม่ก็หาข้อมูลทำของขวัญไปมอบให้ลูคัสเพื่อให้เขาสนใจ แต่พอเป็นแบบนี้แล้วเธอก็รู้ตัว ว่าทั้งหมดที่เธอทำมามันไร้สาระสิ้นดี นึกย้อนกลับไปเธอก็อยากจะร้องไห้

"เฮ้อ~ เสียดายเวลาชะมัด ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงเราก็คงไม่มีหวัง แต่ก็ยังไปคาดหวังอยู่อีก...อึก เจ็บใจชะมัด ใครจะไปรู้ว่าหมอนั่นเป็นคนแบบนี้ รู้สึกเหมือนถูกหลอกเลย เอ๊ะ! หรือว่านั่นคือตัวตนที่แท้จริง...อ๊ากกกก บ้าเอ้ย ไอ้คนตอแหล รู้แบบนี้น่าจะเตะผ่าหมากมันไปซักที ไอ้@&#฿$£€%" เธออยากจะทึ้งหัวตัวเองจริงๆ

ใบหน้าของเรอาเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย และท่าทีที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอย่างรวดเร็ว ทำเอาเอียนที่มองเห็นมาตั้งแต่ไกลรู้สึกเป็นกังวล

"จะเตะผ่าหมากใครเหรอ คงไม่ใช่ฉันใช่มั้ย" เอียนที่มาไม่ทันได้ยินช่วงต้นรู้สึกเหงื่อตก

"ปะ เปล่าค่ะ คือ...ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ฮ่าๆๆๆ ช่วยมองข้ามไปได้มั้ยคะ" เรอาขำแห้งกลบเกลื่อน ก่อนจะจัดผมจัดเผ้าให้เรียบร้อย

"ฮู่ววว~ แล้วไป นึกว่าโกรธแล้วเก็บอาการอยู่ซะอีก"

เอียนถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะนั่งลงข้างๆ แล้วยื่นถุงขนมให้ ข้างในมีขนมมากมายหลายแบบ เขาซื้อมาเผื่อให้เธอเลือก จะได้รู้ความชอบของเธออย่างเนียนๆ

"ไม่ซื้อมาเยอะเกินไปเหรอคะ" ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็หยิบออกไปกินอย่างไม่เกรงใจ

"ไม่เป็นไร เหลือก็เอากลับไปกินที่บ้านได้ รีบกินไอติมก่อนนะเดี๋ยวมันจะละลาย" พูดยังไม่ทันจบไอศครีมรสส้มก็หยดลงบนขาของเขา

"อะ ฮ่าๆ มันหยดลงขาของรุ่นพี่แล้วนะคะนั่น"

เรอาที่หันมาเห็นทันพอดีก็หัวเราะ พร้อมทั้งเห็นสีหน้าของชายหนุ่มบูดบึ้งมองหยดไอศครีมที่อยู่บนขา แต่พอเรอาเพิ่งพูดจบไอศครีมก็หยดลงบนขาของเธอเช่นกัน

"ว๊าย...ฮือออ" เพราะตกใจที่มันหยดลงใส่ขา เธอเลยเผลอสะบัดมือออก ทำให้ไอศครีมที่เหลืออยู่บนไม้ที่กำลังละลายร่วงลงไปกองกับพื้นอย่างน่าเสียดาย

"ฮ่าๆๆๆ" เอียนอดขำในความโก๊ะปนน่ารักของเธอไม่ไหวก็หัวเราะออกมาบ้างเช่นกัน

"อย่าขำสิคะรุ่นพี่ ยังเหลืออยู่อีกนะคะ"

ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะมองไปในถุงที่มีไอศครีมอยู่อีกสามสี่แท่งที่เหลือ ก่อนจะกลับมามองหน้ากันอีกรอบ

"สงสัยต้องเอากลับไปแช่ตู้เย็นแล้วล่ะ"

"นั่นสิคะ คงเหลือแต่วิธีนั้นแล้วล่ะ" เรอาไม่รอช้าหยิบขนมชิ้นต่อไปขึ้นมากินหน้าตาเฉย

"...กินเก่งจัง" เขาเอามือเท้าคางดูเรอาเคี้ยวขนมตุ้ยๆ อย่างอิ่มอกอิ่มใจ

"ก็รุ่นพี่ซื้อมาให้ฉันกินไม่ใช่หรอคะ" เสียงพูดอู้อี้เพราะพูดไปกินไปยิ่งดูเหมือนกระรอกน้อย

ภาพแบบนั้นทำให้เอียนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นไปอีก เธอไม่รักษาภาพลักษณ์ของสาวน้อยไว้เลยสักนิด กลับกันเธอเป็นตัวของตัวเองต่อหน้าเขาสุดๆ

"ก็ไม่ได้ว่า ชมต่างหาก ฉันชอบคนกินเก่งนะ เพราะงั้นตามสบายเลยอยากกินเท่าไหร่ก็กิน อยากให้เลี้ยงอีกเมื่อไหร่ก็บอก"

"พูดแล้วนะคะ แล้วอย่ามาหาว่าฉันรีดไถทีหลังก็แล้วกัน"