ดอกไม้ของจอมมาร

เราจะอยู่ที่นี่

"พวกมึงทำบ้าอะไรกัน!" คริสเตียนเข้ามาแย่งปืนจากน้องชายทำให้ปืนลั่นเข้ากำแพง อำพลหูอื้ออึง กระสุนพุ่งถากหัวเขาไปชนิดเส้นยาแดงผ่าแปด

อำพลรู้ดีว่าคริสเป็นคนนิสัยแบบไหน ถ้านิ่งจะน่ากลัว แต่ถ้าได้ลงมือจะน่ากลัวยิ่งกว่า สิ่งที่น่ากลัวคือใจและความคิดที่ยากจะคาดเดาได้

เขาโตมาพร้อมกับคริส เขาเป็นลูกของสมลูกน้องของพ่อของคริส ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน อำพลและอาคมคอยติดตามคริสมาตลอด ถึงจะโตมาด้วยกันติดตามไปแทบทุกที่ แต่ก็มีหลายครั้งที่เขาต้องห่างไปนานๆ เพื่อไปทำงานที่เกาะไข่มุก

อำพลกุมมือตัวเอง เพื่อซุกซ่อนมือที่สั่นเทาของตัวเองเอาไว้ ถึงแม้เขาจะยอมรับในสิ่งที่เกิด แต่พอความตายมาอยู่ตรงหน้าก็ใช่ว่าเขาจะไม่กลัว

เขาก็คน...มีความรู้สึกกลัวไม่ต่างกัน...

"สัสอย่ามาเสือก!" คริสยื้อแย่งปืนจนสำเร็จ

"นั่นลูกน้องมึงลูกของลูกน้องคนสนิทพ่อวิคเตอร์ไอ้คริส!" คริสเตียนพยายามปรามน้องชาย

"ลูกลูกน้องพ่อแล้วไงวะ!" คริสพูดเสียงเหี้ยม "กูจำเป็นต้องสนไหม?"

"นั่นคือคนที่เป็นมือเป็นตีนเป็นทุกอย่างให้มึงมาตลอด เป็นทุกอย่างเป็นมากกว่าลูกน้อง เป็นเพื่อน เป็นคนขับรถ เป็นทุกอย่างที่มึงอยากให้เป็น และที่สำคัญเป็นคนในครอบครัวของพวกเรา เป็นคนของดำรงค์พงษ์เมธา" คริสเตียนประกาศกร้าว

"หึ! ช่างหัวตระกูลงี่เง่า กูจำเป็นต้องแคร์ไหม"

"ไอ้ระยำ!"

"แล้วไง มึงจะทำอะไรกู ชกหรือฆ่ากูล่ะ ฆ่าแบบไหนดีล่ะ ยิงท้องยิงที่หัวใจ หรือยิงที่...." คริสยิ้มร้าย "ยิงที่หัวดี"

"ถ้ามึงไม่ใช่น้องกู อย่าหวังจะมาต่อปากต่อคำ ทำท่าทางกวนตีนกับกูอยู่แบบนี้"

"หึ"

"ถ้ามึงไม่ต้องการไอ้อำพล กูจะรับอำพลไปเป็นลูกน้องคาเตอร์ หรือไม่ก็อยู่เกาะ อำพลคงมีความสุขกว่านี้"

"มึงรู้ไหม มันรับลูกคนที่กูแค้นมาเลี้ยงในบ้านกู เหอะ! มึงคิดว่ากูจะอยู่เฉยๆกับคนที่ทำอะไรข้ามหัวกูเหรอ?"

"กูคิดว่าอำพลคงมีเหตุผลของมัน แต่ถ้ามึงไม่ต้องการกูจะส่งอำพลไปอยู่เกาะไข่มุก อยู่ตลอดไปยิ่งดี"

"มึงคิดเหรอว่ากูจะยอม" คริสเข้าไปกระชากคอเสื้อของพี่ชาย "คนของกูมึงอย่ามาเสือก!"

"กูจะเสือก ยอมไม่ยอมก็เรื่องของมึง ไอ้อำพลไปเก็บของ เด็กที่มึงจะเลี้ยงอยู่ไหนเอามาด้วยเลย"

"ครับนาย!" อำพลพยักหน้าแล้วรีบเดินออกไป

"คนของกูอย่ามาเสือก!"

แกรก! มัจจุราชสีดำมันวาวจ่อที่หัวคริสเตียน เป็นจังหวะเดียวกันที่คริสเตียนจ่อปืนที่ศีรษะน้องชายของเขาไม่ต่างกัน

"ถ้ามึงคิดจะฆ่ากูเพราะเรื่องนี้ กูก็พร้อมที่จะฆ่ามึงเหมือนกัน" ทั้งสองประสานสายตาอย่างเดือดดาล พร้อมที่จะฟาดฟันกัน คริสกัดฟันกรอดจ้องผู้เป็นพี่อย่างไม่ลดละ

"ดี!" คริสแสยะยิ้มแล้วเหนี่ยวไก "เพราะกูก็พร้อมส่งมึงลงนรกเหมือนกัน"

"ไอ้พวกเวร! ไอ้พวกนรก! พวกแกทำอะไรกัน!" อลิซเปิดประตูพร้อมกับสบถคำพูดหยาบคายออกมา โมนารีบวางบุตรชายไว้ที่โซฟาแล้วเข้าไปห้ามปราม

"อย่าฆ่าแกงกันเลยนะคะ ค่อยๆพูดกันนะคะ" โมนาพยายามพูดให้ทั้งสองใจเย็นมือก็พยายามให้ผู้เป็นสามีลดปืน

"พี่น้องท้องเดียวกันจะฆ่ากันตายเพราะเรื่องส้นตีนอะไรไม่รู้ เรื่องนี้ต้องถึงหูพ่อถ้าพวกแกไม่เลิกบ้า!" อลิซแผดเสียงดังลั่น รีบเข้าไปแย่งปืนจากน้องชาย "ไอ้อาคมไอ้ควาย รีบเขามาช่วยอลิซสิ!"

"ครับ!" อาคมรีบใช้มือสั่นเทาของตัวเองล็อคตัวผู้เป็นนาย

"มึงก็อย่าสาระแน!"

"ไอ้ปากมอม!"

"ยัยพี่ปากเสีย!"

"ไอ้น้องเวร!"

"หยุดทะเลาะกันได้แล้ว" โนอาห์เข้าปรามอีกคน สถาณการณ์เริ่มวุ่นวายมากกว่าเดิม คริสจ้องทุกคนอย่างโกรธจัด "ชอบเสือกกันจริงๆ"

"ไอ้น้องเลว!" อลิซตาขวาง

อำพลจับมือเด็กหญิงเดินมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ คริสปรายตามองก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น

"จะไปอยู่กับกูหรือจะไปอยู่เกาะอำพล มึงไปได้ทุกที่ที่มึงอยากจะไป จะไม่มีไอ้เชี่ยตัวไหนทำอะไรมึงกับเด็กได้!"

"ไปอยู่เกาะก็ได้ครับ!"

"อืม งั้นก็ตามกูมา"

"ครับ!" อำพลพยักหน้าก่อนจะหันไปมองคริส เจ้านายที่เขาจงรักภักดีมาตั้งแต่เด็กจนโต "ไหว้ลาคุณป๋าสิทานตะวัน"

"ทานตะวันลานะคะคุณป๋า" มือเล็กๆพนมไหว้อย่างนอบน้อม ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบชายตรงหน้า แต่เมื่อคนที่จะเลี้ยงเธอบอกให้ทำเธอก็ต้องทำ

"ใครคุณป๋าเธอ..."

"..." เด็กน้อยก้มหน้างุดเเล้วแอบที่หลังของอำพล

"ไปกันเถอะอำพล!" คริสเตียนเอ่ย

"ครับ!" อำพลกระชับมือเล็ก เดินออกไปพร้อมกับคริสเตียน อลิซโมนาและโนอาห์ ไปใช้ชีวิตที่เกาะก็ดี มันไม่ได้แย่อะไร ทุกคนที่นั้นต่างก็น่ารักและเป็นกันเอง

"ปกป้องกันให้มันได้ตลอดเถอะไอ้อำพล!" อำพลชะงักเล็กน้อยแล้วกุมมือเล็กแน่น คริสมองตามแผ่นหลังหนานั้นแล้วบดกราม พร้อมกับจับแจกันทุ่มลงพื้นเพื่อระบายความโกรธ

"ว้าวที่นี่สวยจังเลยค่ะคุณลุง" ทานตะวันลงจากเครื่องบินส่วนตัวแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ

"เราจะอยู่กันที่นี่นะรู้ไหม?"

"ค่ะ"

"เราช่วยกันเอาของไปเก็บกันดีกว่า ลุงจะพาทานตะวันขึ้นกระเช้าไปพักที่บ้านบนเขา ที่นั่นสวยมากบรรยากาศก็ดีสุดๆเลย รับรองว่าทานตะวันต้องชอบแน่นอน"

"ค่ะ" เด็กน้อยยิ้มเล็กน้อย แล้วรีบเดินไปพร้อมกับอำพล