ดอกไม้ของจอมมาร

ไปเรียนที่โน่นด้วย

ทานตะวันข่มอารมณ์โกรธของตัวเอง แม้จะกลัวคุณป๋ามากไม่ชอบคำพูดหลายๆอย่าง เขาก็ไม่ควรจะมาพูดจาดูถูกเธอ แต่จะต่อปากต่อคำกับเขามากก็ไม่กล้า เพราะเขาน่ากลัว เขาอาจจะฆ่าเธอตายก็เป็นได้

เธออึดอัดไปหมด ถ้าหากว่าวันนี้คุณป๋าไม่กลับง่าย เธอคงต้องไปเดินหรือหาอะไรทำฆ่าเวลาที่อื่น สายตาที่จ้องมองเธอมันมีแต่ความน่ากลัว ถึงแม้เขาจะไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาทางสีหน้ามากนัก แต่พอจ้องเข้าไปในดวงตาคมคู่นั้น มันทำให้ทานตะวันรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่ซ่อนอยู่

"แล้วนายกลับวันไหน?"

"เร็วๆนี้แหละ" เสียงคุยกันดังอยู่ข้างนอก ทานตะวันเก็บกวาดจัดครัวจนเสร็จเรียบร้อยทั้งสามก็ยังคุยกันอยู่

หญิงสาวคว้าผ้าเช็ดตัวและตะกร้าสบู่เดินออกมาทางหลังบ้าน เธอเตรียมชุดเอามาไว้ผลัดเปลี่ยนด้วย สายน้ำใสไหลเอื่อย มันเป็นแม่น้ำที่ไหลมาจากน้ำตกข้างบน ถึงบ้านบนเขาที่เธออาศัยอยู่จะอยู่สูง แต่ก็มีน้ำกินน้ำใช้จากน้ำตกสายน้ำแห่งนี้

ทานตะวันวางตะกร้าลงข้างๆโขดหิน เธอใส่ผ้าถุงแล้วถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก พระอาทิตย์สีแดงกำลังจะลาลับขอบฟ้า และอีกไม่นานสถานที่ที่เธออาบน้ำมันก็จะมืดลง

แต่ถ้าจะมืดมันก็ไม่ใช่อุปสรรคเลย ทานตะวันชินกับที่นี่ เธอไม่ได้หวาดกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย เธออยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก มันไม่เคยเกิดเรื่องไม่ดี ไม่เคยเจอใครขึ้นมาทำอะไรแย่ๆเลยบนนี้

"มาทำอะไรที่นี่" น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นทำให้ทานตะวันสะดุ้งโหยงหันไปมองเจ้าของเสียง คาวีลูกชายหัวหน้าคนงานที่ดูแลต้นบีบียืนยิ้มให้เธอ ในมือถือกรงกับหนังสติ๊ก เธอกับเขารู้จักกันมานานหลายปี คาวีอายุมากกว่าเธอสามปี เขาดีกับเธอเสมอมา

"ทานตะวันมาอาบน้ำแล้วพี่คาวีล่ะคะมาทำอะไร?"

"มายิงนก จะเอาไปผัดเผ็ด"

"มันบาปนะพี่"

"มันก็บาปทุกอย่างแหละ กุ้งหอยปูปลาเราฆ่ามันเราก็บาป แต่มันคืออาหารของเรา" ทานตะวันกระชับชุดคลุมของตัวเอง คาวียืนไม่ไกลเธอมากนัก เขาก็จ้องมองไปที่ต้นไม้แล้วยิงนกร่วงลงพื้น แม้ทานตะวันจะไม่ชอบการกระทำนั้น แต่จะปรามก็ป่วยการ

"ถ้าพี่เรียนจบแล้วจะทำอะไรต่อไปคะ?"

"ไปทำงานในเมือง พี่อยากไปจากเกาะนี้ อยากไปสร้างฐานะ ถ้าแต่งงานมีครอบครัวจะได้ไม่ลำบาก ตอนที่พี่ไปเรียนในเมือง ทุกอย่างมันดีกว่านี้มาก ทานตะวันควรไปเรียนในเมืองนะ"

"ทานตะวันอาจจะเรียนที่เกาะ ไปเรียนในเมืองค่าใช้จ่ายเยอะทานตะวันไม่อยากจะเป็นภาระคุณลุงมากเกินไป"

"พี่ว่าไปเรียนในเมืองดีกว่า ทุกอย่างมันดีกว่าที่เกาะมากเลยรู้ไหม ถ้าทานตะวันได้ไปเรียนที่โน่นทานตะวันจะรู้ว่ามันดีกว่าที่นี่มาก"

"ทานตะวันต้องคิดดูอีกที"

"อื้ม เชื่อพี่เหอะ ไปเรียนในเมืองดีกว่า" คาวีหันมายิ้มแล้วถอนขนนก "ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะดูต้นทางให้"

"ค่ะ" ทานตะวันพยักหน้ารับคำ เธอเดินไปที่โขดหินแล้วลงไปอาบน้ำ มือเล็กหยิบสบู่เหลวบีบใส่ฟองน้ำ เธอถูไถไปทั่วร่างกาย คาวีมองคนที่นั่งอาบน้ำอยู่ข้างโขดหินแล้วยิ้มออกมา ความรู้สึกที่เขามีต่อหญิงสาว ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ไม่เปลี่ยนแปลง

สายตาคมกริบจ้องมองทั้งสองพร้อมกับบดกรามแน่น ทำเนียนเดินเข้าครัว ที่แท้ก็แอบมายั่วผู้ชาย

"จะเดินไปดูฝั่งโน้นไหมครับนาย"

"ไม่ กูจะกลับแล้ว" คริสเอ่ยน้ำเสียงเรียบแล้วเดินออกมา อาคมมองทานตะวันเล็กน้อยแล้วเดินกลับพร้อมกับผู้เป็นนาย

ทานตะวันอาบน้ำเสร็จเธอก็อยู่ในชุดกระโปรงคลุมเข่า คาวียิ้มให้เธอแล้วเดินมาส่งเธอบ้าน

"วันนี้ทานตะวันสวยมากเลย"

"ขอบคุณค่ะ"

"งั้นพี่กลับก่อนนะ จะเอานกไปให้แม่ผัดเผ็ด ตอนนี้แม่คงบ่นพี่แย่แล้ว"

"ค่ะ"

"ไปแล้วนะ!" คาวียื่นมือไปขยี้ผมหญิงสาวเบาๆ

"ค่ะ" ทานตะวันยิ้มหวานให้แล้วโบกมือบ๊ายบาย คาวียิ้มแล้วเดินออกไป ทานตะวันมองตามแล้วเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ตอนนี้เหลือเพียงคุณลุงอำพลที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่บนเก้าอี้

"คุณลุงคะ"

"ทานตะวัน"

"เป็นอะไรหน้าเครียดเชียว"

"เครียดเรื่องนั้นแหละ"

"อย่าเครียดไปเลยค่ะ ทุกอย่างมีทางออกเสมอ"

"ลุงกลัวคุณป๋าจะทำร้ายทานตะวัน"

"ทานตะวันโตแล้ว เขาคงแค่ขู่เท่านั้นไม่ทำจริงหรอกค่ะ" ถึงแม้ในใจจะแอบกลัวไม่น้อย แต่เธอก็ต้องพูดเพื่อให้คุณลุงสบายใจ เธอโตแล้วถึงแม้ว่าเธอสู้รบปรบมือกับคุณป๋าได้ไม่มาก แต่เธอก็ไม่ใช่เด็กๆที่จะปล่อยให้เขาทำอะไรตามอำเภอใจได้

"คุณป๋าน่ากลัวกว่าที่ทานตะวันคิดอีก"

"ทานตะวันจะพยายามระมัดระวังตัวค่ะ วันนี้ทานตะวันมีของให้คุณลุงด้วยนะคะ"

"อะไรเหรอ?" อำพลขมวดคิ้วสงสัยทานตะวันยิ้มด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนจะเดินไปหยิบกล่องบางอย่างที่เธอตั้งใจจะมอบให้แล้วเดินมายื่นให้อำพล

"เงินที่ทานตะวันไปทำงานทานตะวันเก็บสะสมเอาไว้ เพื่อมอบให้คุณลุง ถึงแม้ว่าเงินมันจะไม่ได้มากมายอะไร แต่ทานตะวันก็ตั้งใจมอบให้คุณลุงนะคะ"

"เด็กโง่ ไม่ต้องเอามาให้ลุงหรอกนะหนูเก็บไว้ใช้เถอะ น้ำพักน้ำแรงของตัวเอง อยากจะได้อะไรก็เอาเงินที่เก็บไว้เนี่ยซื้อเลย ไม่ต้องเอามาให้ลุงหรอก"

"ได้ไงล่ะคะ คุณลุงซื้อข้าวซื้อน้ำส่งเสียทานตะวันเรียน เงินทุกบาททุกสตางค์เป็นเงินของคุณลุงทั้งนั้น ให้ทานตะวันได้ตอบแทนคุณลุงบ้างเถอะนะคะ" ทานตะวันจับมือของอำพลแล้ววางกล่องเงินไว้บนมือนั้น

อำพลมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเอ็นดู เขาคิดไม่ผิดเลยที่เลี้ยงดูเธอขึ้นมาจนเติบโต ทานตะวันเป็นหญิงสาวที่จิตใจดีน่ารักน่าเอ็นดู โดยเนื้อแท้ของเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ

"แต่ลุงก็ยังอยากจะให้หนูเก็บไว้"

"ทานตะวันก็อยากให้คุณลุงเก็บไว้เหมือนกันค่ะ คุณลุงรับไปเถอะนะคะ"

"อืม" เมื่อทนหญิงสาวรบเร้าไม่ไหวอำพลก็เลยรับไว้แล้วเปิดดู "เงินไม่ใช่น้อยเลยนะ ทานตะวันเก่งมากๆที่เก็บเงินได้ขนาดนี้"

"ทานตะวันไม่ได้ซื้ออะไร ก็เลยเก็บไว้ค่ะ คุณลุงอยากจะซื้ออะไรก็ซื้อเถอะนะคะ"

"อื้ม" อำพลพยักหน้า "แล้วทานตะวันจะเรียนต่อที่ไหน?"

"ยังไม่รู้เลยอาจจะเรียนที่เกาะนี้แหละค่ะ"

"คงไม่ได้หรอก นายใหญ่ให้กลับไปช่วยงานทานตะวันต้องไปพร้อมลุง"

"ทานตะวันไม่ไปได้ไหม?"

"ไม่ไปไม่ได้ ลุงไม่กล้าปล่อยให้ทานตะวันอยู่ที่นี่หรอก ตอนที่ลุงอยู่พวกคนงานกักขฬะไม่กล้าทำอะไร แต่ถ้าลุงไม่อยู่ลุงกลัวว่าทานตะวันจะไม่ปลอดภัย ไปกรุงเทพฯพร้อมกับลุง ไปเรียนที่โน่นด้วยเลย"

"ก็ได้ค่ะ"