11 ขอเลี้ยง
1164 Words
Killing me [EP 11]
“กิ่งโทรมาค่ะ หนูยังไม่มีผัว”
“แล้วที่นั่งหัวโด่อยู่นี่ พ่อหรอ” ร่างสูงชี้ไปที่ตัวเอง
“ไม่ใช่ผัวค่ะ คุณเป็นอาจารย์ของหนู” ร่างบางก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย เพราะเกรงว่าคนตัวสูงจะเห็นว่าเธอกำลังแอบหน้าแดงเหมือนลูกตำลึง
“แล้วถ้าอยากเป็นผัวต้องทำยังไง”
“ต้องบอกแม่มาขอค่ะ”
“ฮ่าๆๆๆ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทำการบ้านให้เป็นนะ ลีลาก็ต้องเด็ดเข้าใจไหม”
“คนบ้า” มะนาวยกมือตีอกแกร่งด้วยความเขินอาย คนอะไรพูดแต่เรื่องอย่างว่า ในสมองของเขาคงคิดแต่เรื่องนี้
“แล้วตอนนี้เธออาศัยอยู่กับใคร ใครส่งเธอเรียน” จู่ๆ เขาก็ถามเรื่องส่วนตัวของเธอโดยไม่มีสาเหตุ
“อยู่กับป้าค่ะ พ่อกับแม่ของหนูเสียตั้งแต่ตอนที่หนูยังจำความไม่ได้ ป้าก็เลยเป็นคนส่งหนูเรียนค่ะ”
“...”
“แต่หนูเกรงใจกลัวป้าจะเหนื่อย เพราะยังมีลูกอีกสองคนที่ต้องเลี้ยง เลยให้ป้าจ่ายแค่ค่าเทอมให้ค่ะ”
“...”
“ส่วนค่าใช้จ่ายต่างๆ หนูหาตังค์ใช้เองค่ะ” เธอสบตาร่างสูงที่นั่งนิ่ง “คุณถามทำไมหรอคะ”
“ทุกเดือนพอใช้ไหมละ”
“บางเดือนก็ช็อตค่ะ แต่ก็ยังดีที่ยืมกิ่งกับเจด้าได้” ถ้าจะบอกตรงๆ ไปเลยว่าไม่พอใช้ก็กระไรอยู่ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเธอสร้างสตอรี่ให้ดูน่าสงสาร
“แล้วทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยมันไม่กระทบกับการเรียนใช่ไหม”
“ไม่ค่ะ เพราะหนูแบ่งเวลาได้ หนูคิดว่าปีหน้าจะขอทุน เพราะเกรดของหนูก็ไม่ได้น้อยกว่ากิ่งวารี เลยจะลองยื่นดูเผื่อได้รับเลือก จะได้ไม่ลำบากป้า”
ลำพังแค่ขายข้าวแกงป้าก็แทบไม่พอใช้ ไหนจะต้องส่งเธอเรียนอีก เพราะรับปากพี่สาวกับพี่เขยไว้ก่อนตายว่าจะส่งเธอเรียนให้จบปริญญาตรี ป้่าก็เลยต้องกัดฟันสู้
เธอคิดเอาไว้ว่าถ้าเรียนจบแล้วจะทำบ้านให้ป้าใหม่ เพราะบ้านที่อยู่ปัจจุบันค่อนข้างเก่าและผุพังไปบ้างแล้ว
“แล้ว...” ร่างสูงเคลื่อนหน้าหล่อเหลาเข้ามาชิดหน้าผากนูนของเธอ “ถ้าฉันขอเลี้ยงเธอล่ะ”
“ห๊ะ! ว่าอะไรนะคะ” มะนาวตกใจที่จู่ๆ เขามาขอเลี้ยงเธอน่าตาเฉย
ที่เธอพูดไปไม่ได้ทำให้ตัวเองดูสงสารหรือให้เขาเห็นอกเห็นใจ แค่จะพูดให้เขาฟังเฉยๆ
“ฟังไม่ผิดหรอก ฉันจะขอเลีี้ยงเธอ ค่าเทอม ค่าห้อง ค่าน้ำค่าไฟ ทุกอย่างฉันจะจ่ายให้เอง”
“คุณกำลังทำตัวเหมือนเสี่ยขอเลี้ยงเด็กนะคะ”
“ฉันไม่ใช่เสี่ยเพราะฉันไม่ได้แก่ เอาไง...จะตกลงไหม”
“ไม่ค่ะ หนูไม่อยากเป็นหนี้บุญคุญใคร” เธอไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณเขา เพราะเขามันไว้ใจไม่ได้
“ถ้าเธอปฎิเสธ ก็จ่ายค่าทำสีรถของฉันมา อ๋อ...แล้วกล้องที่รถของฉันมีทั้งข้างหน้าและข้างหลัง เห็นหน้าเธอเต็มๆ เธอไม่สามารถเล่นละครตุกติกได้หรอก”
“...” สุดท้ายเขาก็บีบบังคับเธอจนมุม “คุณกำลังบังคับหนูอยู่นะ”
ร่างบางนั่งหน้าเครียด มันก็ดีที่มีคนมาขอเลี้ยง แต่ไม่ดีตรงที่คนมาขอเลี้ยงเป็นเขา
“ฉันไม่ได้บังคับ แต่ถ้าเธอไม่ยอมก็จ่ายเงินมา ฉันให้เวลาไม่เกิน 5 วัน” ร่างสูงพ่นควันบุหรี่ด้วยความอารมณ์ดี ต่างจากอีกคนที่นั่งหน้าเครียด
เขาชอบนักเวลาที่ได้ไล่ต้อนเธอจนมุม ผู้หญิงแบบเธอต้องเจอคนแบบเขา มันถึงจะสมน้ำสมเนื้อ
“...” มะนาวนั่งเงียบ เป็นอีกครั้งที่เธอตกเป็นรองเขา
“เอ้าเงียบทำไม ตกลงหรือว่าไม่ตกลง”
“หนูมีทางเลือกด้วยหรอคะ” ร่างบางถอนหายใจ สุดท้ายเธอก็หนีผู้ชายคนนี้ไม่พ้น “แล้วหนูต้องทำยังไง”
“ไม่ยากหรอก แค่ย้ายมาอยู่กับฉัน”
“บะ...บ้าไปแล้ว! หนูไม่ย้ายมาอยู่กับคุณนะคะ”
“ไม่บ้าหรอกสาวน้อย” เขาใช้มือหนาเชยคางมนขึ้นมา “เพราะถ้าเธอตกลงแล้ว เธอก็ต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง”
“หนูต้องอยู่กับคุณนานแค่ไหน”
“จนกว่าฉันจะเบื่อ แต่ไม่ต้องห่วงนะถ้าฉันเบื่อขึ้นมาเมื่อไหร่ ฉันก็จะให้เงินเธอไปตั้งตัวก้อนหนึ่ง” เขาพูดน่าตาเฉย ในขณะที่อีกคนกลับรู้สึกแย่กับคำพูดของเขา
...แต่เธอเลือกไม่ได้
“แล้วถ้าคุณเบื่อหนูอาทิตย์หน้าล่ะ”
“ก็ไล่ออกอาทิตย์หน้าเลย”
“คุณมันเห็นแก่ตัว” ร่างบางมุยหน้า
“ฉันไม่ได้เห็นแก่ตัว ฉันกำลังช่วยเธออยู่นะ ต้องขอบคุณฉันสิ”
“แล้วหนูต้องเข้ามาอยู่เมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้”
“ฮ๊ะ! พรุ่งนี้” เธอร้องเสียงหลง มันจะเร็วเกินไปไหม “ไม่ให้เวลาหนูทำใจบ้างหรอคะ”
“จะมาทำใจอะไร เราเคยได้กันแล้วนะ ยังจะต้องทำใจอะไรอีก”
“...”
“ส่วนเรื่องข้าวของเครื่องใช้ ฉันจะให้คนไปขนมาให้ อะไรที่มันเก่าก็ทิ้งไป”
“ไม่ทิ้งค่ะ ถึงของในห้องมันจะเก่าแต่มันก็มีคุณค่าทางจิตใจ”
“โอเครๆ ไม่ทิ้งก็ไม่ทิ้ง” ร่างสูงถอนหายใจ เธอเป็นผู้หญิงดื้อรั้นและหัวดื้อที่สุด แบบนี้แหละเขาชอบ เขาจะปราบความดื้อของเธอเอง
“ไปส่งหนูกลับห้องได้ยัง”
“ได้ แต่ต้องมีค่าจ้าง”
“ทั้งตัวหนูมี 200 หนูให้คุณไปหมดเลย” ร่างบางยื่นเงินให้ ซึ่งมันเป็นแค่เศษตังค์สำหรับเขา
“หึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอ “ฉันไม่เอาเงิน...แต่ฉันจะเอาเธอเป็นค่าจ้าง”
“ไม่เอา! คุณทำหนูอักเสบ ตอนนี้ยังเจ็บไม่หายเลย” ร่างบางคว้าหมอนเข้ามากอดแนบอก
“หมอกำลังจะดูให้นี่ไง” มาร์คทำหน้าทะเล้น
“ไม่ค่ะ หนูไม่ทำ หนูเจ็บเพราะของคุณมันใหญ่เกินไป”
“ก็ทำบ่อยๆ ไงจะได้ชิน”
“งั้นหนูจะนั่งแท็กซี่กลับ” ร่างบางคว้ากระเป๋าแล้วเตรียมจะลุกขึ้น แต่โดนมาร์คคว้าตัวไว้แล้วจะชากจนคนตัวเล็กเซปะทะเข้าที่อกแกร่ง
“จะไปไหน” เขาพูดที่ขมับบาง ในขณะที่คนตัวเล็กอยู่ในอ้อมกอด ดิ้นเพื่อให้หลุดพ้นจากอ้อมแขนแกร่ง
“ปล่อยหนู หนูจะกลับห้อง!”
“ก็บอกแล้วว่าจะไปส่ง”
“แต่คุณจะข่มขืนหนู” มะนาวพยายามแกะมือใหญ่ที่ล้วงเข้ามาบีบหน้าออกของเธอออก แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้แม้แต่นิด
“งั้นเดี๋ยวฉันจะทำให้เธอรู้...ว่าสมยอมเป็นยังไง”
- Writer
