13 เจ้าชายในอดีต

1219 Words

Killing me [EP 13] “เฮ้อ” ร่างบางถอนหายใจก่อนจะยกมือกุมท้องน้อย กว่าเขาจะมาส่งก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน แถมยังเล่นงานเธอจนร่างแทบพรุน อีกทั้งบังคับให้เธอนอนที่นั้น แต่เพราะกลัวว่าเขาจะรังแกเธออีกจึงรีบให้เขามาส่งกลับหอพัก ร่างบางยืนมองข้าวของเครื่องใช้ที่ถูกเก็บไว้ในกล่องอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยด้วยฝีมือของเธอ นักศึกษาปีหนึ่งจากบ้านมายังไม่ถึงหนึ่งปีย้ายไปอยู่คอนโดผู้ชาย “นี่ฉันเป็นคนใจง่ายขนาดนี้เลยหรอ” ร่างบางพรึมพรัม ก่อนจะมองออกไปที่นอกหน้าต่าง ฝนกำลังตกลงมาอย่างโหมกระหน่ำจนไม่สามารถมองเห็นถนน ทำให้หวนกลับไปนึกถึงอดีต... ในฤดูฝนเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 หลังเลิกเรียนทุกวันต้องรีบกลับบ้านไปช่วยป้าขายข้าวแกง ร่างบางที่อยู่ในชุดนักเรียนเก่าๆ กำลังจะเดินข้ามถนนท่ามกลางสายฝนที่ตกมาอย่างโหมกระหน่ำจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งรอบข้างได้ แต่ด้วยความที่รีบกลับบ้าน เธอจึงตัดสินใจวิ่งข้ามถนนทันที ปรี๊ดๆๆๆๆ! จู่ๆ มีรถเก๋งคันหนึ่งพุ่งตรงมายังเธอที่ยืนอยู่กลางถนน ขาของเธอไม่สามารถขยับได้ร่างกายแข็งเหมือนโดนสาป “กรี๊ดดดดดด!” ร่างบางร้องเสียงหลงเมื่อรถคันนั้นกำลังพุ่งทะยานมาที่เธออย่างแรง พลั๊ก! ร่างของเธอลอยไปตกที่ริมฟุตบาท แต่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บส่วนไหนเลย ทุกอย่างมันชาไปหมด ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมา มันหนาวเหน็บจนปากบางเปลี่ยนเป็นสีคล้ำ “เดินข้ามถนนไม่ระวังเลย” มีเสียงผู้ชายดังขึ้นจากข้างล่าง เธอจึงก้มลงดูพบว่าตอนนี้เธอนอนทับเขาอยู่ เขาเป็นคนช่วยเธอไว้ แม้สายฝนจะเทกระหน่ำลงมาจนร่างสูงที่นอนอยู่ข้างล่างเปียกปอนไปหมด แต่เธอก็จำเขาได้ชัดเจน “ขอบคุณที่ช่วยหนูไว้นะคะ” เขาอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมอก ก่อนจะพาเธอเข้าไปหลบฝนในป้ายรถเมย์ “เจ็บตรงไหนไหม” พอวางเธอลงกับม้านั่ง เขาจึงย่อเขาลงถามเด็กหญิง “มะ...ไม่เจ็บค่ะ” เธอจ้องเข้าไปในตาของเขาดวงตาสีดำขลับ เขาอยู่ในชุดมหาวิทยาลัยที่ตอนนี้เปียกแฉะไปด้วยน้ำฝน หยดน้ำที่เกาะพราวตามไรผมทำให้เขาดูเท่ห์และน่ามองเป็นอย่างมาก ใบหน้าขาวเนียนราวกับหิมะ ปากแดงหยักได้รูป ดวงตาคมสีดำน่าค้นหา หน้าหวานจนเธอแอบลอบมองเสี่ยวหน้าของเขาไม่วางตา “จะเดินข้ามถนนต้องระวังกว่านี้เข้าใจไหม” เขายกมือลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู “ฝนตกหนูมองไม่เห็นรถคันนั้นค่ะ” “ดีนะที่ฉันมาช่วยไว้ทัน” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “รีบกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะเดี๋ยวเป็นไข้” ร่างสูงหันมายิ้มก่อนจะเดินไปขึ้นรถสปอร์ตที่จอดอยู่ริมฟุตบาท แล้วขับออกไปท่ามกลางสายฝน เขาไม่รู้หรอกว่าการกระทำนั้นแอบขโมบหัวใจของเด็กหญิงไปด้วย... @มหาวิทยาลัย X “หน้าดูเหนื่อยๆ นะ ไปทำอะไรมา” กิ่งวารีเดินถือโกโก้ปั่นมาก่อนจะหย่อนสะโพกลงนั่งลงข้างๆ แล้วยื่นให้เพื่อนสนิท “เมื่อคืนนอนน้อยไปหน่อย” “ปกติแกเป็นคนนอนเยอะนะ” “ฉันมีเรื่องให้คิดน่ะ” มะนาวนั่งหน้ามุ่ย ก่อนจะหยิบหลอดเข้าปาก “มีเรื่องอะไรบอกได้นะ ฉันรับฟังแกเสมอ” “...” มะนาวมองไปที่ตาของเพื่อนสนิท กิ่งวารีเป็นคนไว้ใจได้และเป็นคนที่อยู่ข้างเธอมาตลอด “ถ้าวันหนึ่งแกมีโอกาสได้อยู่กับคนที่ชอบจะรู้สึกยังไง” “ก็รู้สึกดีสิ ใครบ้างล่ะที่จะไม่อยากอยู่กับคนที่ตัวเองชอบ” กิ่งวารียิ้มหวาน เพราะเธอเองก็พึ่งมีโอกาสได้อยู่กับคนที่ตัวเองชอบเหมือนกัน “แล้วถ้าคนคนนั้นไม่ชอบเราล่ะ” “ลองคิดดูสิ ถ้าเกิดเราไม่ได้ชอบเขาเราจะอยากอยู่ใกล้เขาไหมล่ะ แสดงว่าคนคนนั้นก็ต้องชอบเราเหมือนกัน” “...” คนฟังนิ่งงัน เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะชอบเธอ เพราะรู้ตัวดีอยู่แล้วว่าเธอกับเขาอยู่ในฐานะอะไร “ถามทำไมหรอ แกได้มีโอกาสอยู่กับคนที่แอบชอบหรอ” “ปะ...เปล่าฉันแค่ถามเฉยๆ” มะนาวหัวเราะกลบเกลื่อน “แต่น่าตาแกดูจริงจังมากนะ ดูออกค่ะ” กิ่งวารีจิ้มหน้าผากนูนหนึ่งที “หน้าฉันมันดูออกขนาดนั้นเลยหรอ” “แกรู้ตัวรึเปล่าว่าเป็นคนโกหกไม่เก่ง เพราะสีหน้าแกสามารถบ่งบอกความจริงได้เสมอ” “ต้องให้เจด้าสอนแล้วแหละ” “เกี่ยวอะไรกับฉันยะ” เจด้าที่นั่งปัดทินเดอร์อยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อมีคนเอ่ยถึง “ก็แกมันโกหกเก่งไง อิอิ” มะนาวแย่งมือถือจากมือเพื่อนรักไป “อ่อ...ที่เงียบก็เพราะนั่งปัดทินเดอร์นี่เอง” “เอามานะชะนี ฉันจะคุยกับผู้ชาย” เจด้าพยายามแย่งมือถือกลับคืนมาแต่มะนาวเอี้ยวตัวหลบทัน “ไหน...ดูหน่อยซิคุยกับใครบ้าง” มะนาวกดเข้าไปตรงข้อความในแอพทินเดอร์ ก่อนจะยกมือป้องปาก “อุ้ย ทักเขาไปแต่เขาไม่ตอบ” “ที่เขาไม่ตอบอาจจะเป็นเพราะเขาไม่มีเน็ต” เจด้าแย้ง ก่อนจะแย่งมือถือมาเเล้วกดล็อคหน้าจอ ทันที “หรออออออ~” มะนาวทำหน้าล้อเลียน “ผู้ชายในสังกัดฉันเยอะกว่าพวกหล่อนอีกย่ะ” เจด้าเบ้ปากก่อนจะสะบัดหน้าหนี “ฉันกับกิ่งไม่แรดเฉยๆ นี่แหละ ถ้าฉันแรดนะ ขอบอกไว้ก่อนแกตามไม่ทันหรอก” “สมัยนี้สวยไม่ได้แดก แปลกๆ แบบฉันนี่ขายออกง่ายจะตาย” เจด้าสะบัดบ็อบก่อนจะเห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินมา ตาคมที่มีขนตาปลอมติดอยู่ถึงกับลุกวาว “ว๊ายยย ผู้ชาย~” “ขนตาอย่างกะกันสาดขนาดนั้น มองเห็นผู้ชายด้วยหรอ” “นี่ อย่ามาบูลี่ขนตาฉันนะยะ ฉันไปต่อมาหมดตั้งหลายพัน” เจด้าใช้นิ้วปัดขนตาขึ้นลง พร้อมกับครี่ยิ้มให้กลุ่มผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ๆ แต่กลับไม่มีใครสนใจ “กันสาดรถของแกไม่ได้ผลว่ะ ไปเอาออกเถอะ” มะนาวตบไหล่กว้างของเพื่อนสาวสองเบาๆ ในขณะที่กิ่งวารีหัวเราะอย่างชอบใจ “วันนี้ไม่ได้ไม่เป็นไร ค่อยไปดักตีหัวอยู่ข้างทางก็ได้ เชอะ!” “ถ้าทำจริงฉันขอเลิกคบนะ” มะนาวแกล้งแหย่เล่น “แหม๋...แม่ชะนีผู้แสนเรียบร้อย แอบตามผู้ชายไปถึงคอนโด” เจด้าแอบเบ้ปาก ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาปัดทินเดอร์ต่อ ใครจะรู้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้แค่แอบตามเขาไปที่คอนโด แต่ตอนนี้เธอย้ายของเข้าไปอยู่ที่นั่นเรียบร้อยแล้ว!!!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more