10 ตกลง

1305 Words

Killing me [EP 10] “มะนาวมีผู้ชายมาหา” เสียงเจ้าของร้านร้องเรียก ในขณะที่ร่างบางกำลังถอดผ้ากันเปื้อนออก “ค่ะ...เดี๋ยวหนูจะรีบออกไป” ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร “เขาเป็นใครหรอ หน้าตาไม่ค่อยรับแขกเลย พูดจาก็ไม่มีมารยาท” เจ้าของร้านเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ “ท่าทางคงจะรวยน่าดู” “เขาเป็น...เอิ่ม...เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาหนูค่ะ” มะนาวจำเป็นต้องพูดปด “เป็นถึงอาจารย์แต่ทำไมถึงทำตัวไม่มีสัมมาคารวะ แถมหน้าก็หยิ่ง” เจ้าของร้านกอดอกพูดเหมือนไม่ค่อยถูกชะตากับเขาซักเท่าไหร่ “เอออ...งั้นหนูไปก่อนนะคะ เดี๋ยวเขารอนาน” มะนาวรีบเก็บของใส่กระเป๋า เพราะกลัวว่าคนที่มารอเธอจะสร้างเรื่อง พอเดินออกมาถึงหน้าร้านก็เห็นรถสปอร์ตสีเหลืองจอดชิดริมถนน ในขณะที่คนที่นั่งอยู่ในรถทำหน้าไม่พอใจเมื่อเห็นเธอเดินมา “เธอช้าไป 10 นาที” “แล้วทำไมคุณไม่เผื่อเวลาล่ะคะ” มะนาวถามหลังจากเปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่งข้างใน “ฉันเป็นคนตรงต่อเวลา” ร่างสูงปรายตามองที่เข็มขัดนิรัภัย “ถ้าไม่อยากตายก็คาดเข็มขัด” “...” ร่างบางยอมคาดเข็มขัดนิรภัยอย่างว่าง่าย ก่อนจะเหลือบไปมองเสี้ยวหน้าหวานที่กำลังขับรถอยู่ “คุณจะพาหนูไปไหนคะ” “...” ทว่าเขาไม่ตอบ “ได้ยินที่ถามไหมคะ คุณจะพาหนูไปไหน” “ไปฆ่า...” เขาพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก แต่ทว่าคนฟังกลับรู้สึกหวาดกลัว กลัวว่าเขาจะทำกับเธอเหมือนวันนั้น “จอด! หนูจะลง” มะนาวกำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก แต่กลับโดนมือหนากระแขนเธออย่างแรง จะหน้างามกระแทกเข้ากับไหล่กว้าง “ฉันจะพาเธอไปตกลง” “ตกลงอะไรคะ...หนูไม่ไป หนูจะกลับห้อง” “ก็แค่จะไปตกลงเรื่องของเรา ถ้าเธอไม่ไปเราได้เห็นดีกันแน่ อย่าลืมนะว่าวันนั้นฉันไม่ได้ถ่ายแค่นมเธอ” “...” ร่างบางที่กำลังโวยวายถึงกับเงียบทันที เพราะไม่อยากมีปัญหากับเขา เธอไม่น่าพลาดมารู้จักกับเขาเลย “หึ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอ เมื่อคำขู่ของเขาได้ผล ก่อนขับรถมุ่งตรงไปยังคอนโดของเขา ปกติเขาไม่ค่อยกลับบ้านเพราะระยะทางที่บ้านกับมหาลัยค่อนข้างไกล จึงซื้อคอนโดย่านใจกลางเมือง เพราะใกล้บริษัทด้วย “ลงมา” ร่างสูงพ่นลมหายใจเมื่อมาถึงคอนโดแล้ว แต่คนตัวเล็กไม่ยอมลงมา “อย่าให้ต้องพูดซ้ำ” “ค่ะ” มะนาวยอมลงมาแต่โดยดี ก่อนจะเดินตามร่างสูงเข้าไปในคอนโด ทุกครั้งที่เธอแอบตามเขาจะมาจะเห็นแค่รอบนอก แต่บัดนี้เธอได้เข้ามาข้างในถึงได้รู้ว่า ที่นี่เป็นที่ที่คนมีอันจะกินเขาอยู่กัน “นั่งลงก่อน” เขาชี้ไปที่โซหาหรูก่อนที่ร่างบางจะเดินไปหย่อนสะโพกลง ในขณะที่เขาเดินหายเข้าไปในครัว ดวงตาคู่งามกวาดตาสั่งเกตุรอบๆ ห้อง เฟอร์นิเจอข้างในเป็นสีเทาหมด บวกกับพื้นไม้ปาเก้แล้วทำให้ห้องของเขาดูน่าอยู่มาก เธอไม่ใช่ผู้หญิงสายเทาแบบเขายังรู้สึกว่าห้องนี้น่าอยู่และสะอาดสะอ้านมากเหมือนมีคนทำความสะอาดห้องทุกวัน ปึก! ร่างสูงเดินถือแก้วน้ำมาให้แขกที่นั่งรออยู่บนโซฟา “ขอบคุณค่ะ” เธอรับไว้แต่ไม่กล้ากิน เพราะกลัวว่าเขาจะแอบใส่ยา หรือเธอมองโลกในแง่ร้ายเกินไป ถึงจะชอบแต่ก็ไม่ได้แปลว่าต้องกระโดดไปหาเขาที่เตียงนะ เพราะเขาไม่แคร์และไม่เห็นเธออยู่ในสายตาอยู่แล้ว “มองทำไม” ร่างสูงชะงักเมื่อคนตัวเล็กมองเขาไม่วางตา “ปะ...เปล่าค่ะ” มะนาวก้มหน้างุด ใจของเธอเต้นแรงทุกครั้ง เวลาที่ได้สบตากับเขา “คุณอยู่คนเดียวหรอคะ” “แล้วเธอเห็นใครอีกไหมละ” ร่างสูงยกขาไหว่ห้างในท่าสบาย “ต้องดีใจนะ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้เข้ามาในห้องของฉัน” “นอกนั้นผู้ชายใช่ไหมคะ” ร่างบางแกล้งแหย่เล่น แต่กลับไปกระตุกต่อมเดือดของเขา “อยากลองดีอีกรอบใช่ไหม!” ร่างสูงทำท่าจะเข้ามากระชากตัวเธอ แต่เมื่อคิดได้ว่าทำอะไรอยู่จึงถอนหายใจก่อนจะนั่งลง “วันนี้คุณลงรูปนมของหนูทำไม” “เห็นแค่นมไม่ได้เห็นหน้า อย่าทำเป็นหวงหน่อยเลย” “แล้วถ้าคนอื่นรู้ว่าเป็นหนูล่ะ” “ก็ถ้าเธอไม่ปากสว่างก็ไม่มีใครรู้หรอก” ร่างสูงหยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นมาดูด ก่อนจะพ่นควันออกมาจนมันคลุ้งเต็มห้อง “และที่ฉันพาเธอมาที่นี่ก็เพราะอยากจะตกลงอะไรบางอย่างกับเธอ” “ถ้าเป็นเรื่องที่เรามีอะไรกัน คุณไม่ต้องห่วงนะคะ หนูไม่บอกใครแน่นอน” “ก็ดี เพราะฉันจะไม่ได้คิดมากเรื่องนี้” “...” บางครั้งก็อดน้อยใจไม่ได้ เขาแค่ใช้เธอเป็นตัวแก้ข่าว เขาไม่ได้เห็นค่าเธอเลย เธอควรจะเลิกชอบเขาได้แล้วนะ “เงียบทำไม” “เปล่าค่ะ” เธอดีใจที่ผู้ชายคนแรกเป็นคนที่เธอชอบ แต่ก็แอบเสียใจเพราะเขาคนนั้นไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาเลย “ห้ามบอกใครแม้กระทั่งกิ่งวารีเด็กไอ้เควิน เพราะไม่งั้นคนที่จะซวยก็คือเธอ” “หนูรู้แล้วค่ะ คุณมั่นใจได้เลยว่าหนูไม่ปากโป่งแน่นอน” “อืม” ร่างสูงพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าเธอ “กินอะไรไหม จะโทรสั่งมาให้” “ไม่เป็นไรค่ะหนูไม่หิว หนูอยากกลับแล้ว” “จะรีบกลับไปไหน ห้องรูหนูของเธอมันไม่หนีเธอไปไหนหรอกนะ” “แต่พรุ่งนี้หนูมีเรียน” “เธอมีเรียนสิบเอ็ดโมง ตื่นสิบโมงยังทันเลย” “คุณแอบดูตารางเรียนของหนูหรอ” “ไม่ได้แอบ แต่ฉันเปิดดูเลยแหละ ร่างสูงยิ้มมุมปาก เธอไม่ไว้ใจรอยยิ้มนี้ “ไม่ได้เจอตั้งสามวันเธอไม่หิวฉันเหรอ” “บ้า...” คนอะไรพูดไม่อายปาก ทำไมเขาถึงได้เป็นคนทะลึ่งแบบนี้ “ทำไมต้องหน้าแดงด้วย” “อะ...อากาศมันร้อนค่ะ” “ฉันเปิดแอร์สิบเก้าองศา” ร่างสูงยื่นรีโมทแอร์ให้คนตัวเล็กดู “หนูเขินคุณค่ะ” ข้อดีของมะนาวคือเป็นคนพูดตรง เพราะเธอรู้ตัวว่าโกหกไม่เก่ง “ชัดเจนดี” ~ครืด ครืด~ ซักพักมือถือเครื่องเล็กในกระเป๋าของเธอก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ พอหยิบขึ้นมาดูก็พบว่าคนที่โทรมาคือเพื่อนสนิทของเธอนั่นเอง ‘กิ่งวารี’ “ฮัลโหล...ว่าไง” (เจ้าของร้านบอกว่ามีคนมารับแกไป ฉันนึกว่าแกยังไม่กลับเลยนั่งรออยู่ในร้าน) “ขอโทษที่ไม่ได้บอก มันกระทันหันน่ะ” (คราวหน้าจะไปกับใครบอกฉันด้วย ฉันเป็นห่วง...ว่าแต่ แกไปกับใครหรอ) “เออ...อ้อ ฉันมากับญาติน่ะ” (แกมีญาติรวยขนาดนี้ด้วยหรอ เห็นเจ้าของร้านบอกว่าขับรถสปอร์ตหรู) “ญาติห่างๆ น่ะ” (ก็แล้วไป แต่ถ้าจะไปไหนคราวหน้าให้บอกกันล่วงหน้านะ) “อืม...ได้” ติ๊ด! หลังจากกดวางสายมะนาวถึงกับต้องคิดหนัก เพราะกิ่งวารีเป็นเด็กของคุณเควินเพื่อนสนิทของมาร์ค ไม่ช้าก็เร็วยังไงเพื่อนของเธอก็ต้องรู้เรื่องแน่นอน “ผัวโทรมาหรอ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more