22 ตามสืบ

1271 Words

Killing me ep 22 “คุณส่งหนูลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมีคนเห็น” ร่างบางที่อยู่ในชุดมหาวิทยาลัยพูดขึ้นในขณะที่กำลังจะปลดเข็มขัด เธอให้เขาส่งลงป้ายรถเมย์ทางเข้ามหาวิทยาลัยเป็นประจำ เพราะกลัวว่าจะมีคนเห็น “ลงที่โรงรถมันจะเป็นอะไร” ร่างสูงพ่นลมหายใจ เพราะไม่อยากให้เธอต้องเดินไกล “ก็กลัวมีคนเห็นไงคะ” “แต่มันเป็นที่จอดรถส่วนตัว ไม่มีใครเห็นหรอกน่า” “ไม่ค่ะหนูจะลงตรงนี้ เผื่อเจด้าเห็นรายนั้นเขายิ่งสงสัยความสัมพันธ์ของเราสองคนอยู่” “โอเคร” ร่างสูงจอดเทียบริมฟุตบาทเพื่อให้มะคนตัวเล็กลง เขาพลาดเองที่บอกกับเธอไปว่าห้ามให้ใครรู้ว่าแอบลอบมีความสัมพันธ์กัน เธอคงจะกลัวมีคนเห็นจนเกินไป ร่างบางก้าวขาลงจากรถอย่างระมัดระวัง หน้างามมองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมย์หน้ามหาวิทยาลัย เคยลองขอเขานั่งรถสองแถวแต่เขากลับไม่ยอม ต้องอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ ทำตัวให้ลึกลับที่สุด แต่เธอจะอยู่ในสถานะแบบนี้อีกนานแค่ไหน เพราะซักวันก็ต้องมีคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขาและเธอ “เฮ้อ...สายเกือบทุกวันเลยนะ” ข้อมือเล็กยกนาฬิกาขึ้นมาดู ก่อนที่ขางามจะรีบวิ่งผ่านรั้วมหาวิทยาลัยไปเพราะอีกแค่ไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาเรียนแล้ว แช๊ะ! เสียงชัตเตอร์จากอีกฝั่งดังขึ้นโดยที่ร่างบางไม่รู้ตัวว่ากำลังโดนแอบถ่ายจากบุคคนลึกลับที่อยู่ในชุดดำ ติ้ง! เสียงข้อความจากโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้น มือเรียวยาวที่เล็บประดับไปด้วยเพชรหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะกำโทรศัพท์แน่นจนมันแทบแตกละเอียดคามือ “อีเด็กเสิร์ฟ!” หล่อนขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นจนมันแหลกละเอียดคาพื้นไม้ “คิดไม่ผิดจริงๆ มึงแอบมายุ่งกับผู้ชายของกู กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่!” ปากบางที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงเม้มจนเป็นเส้นตรงด้วยความโกรธแค้น ใครที่กล้ายุ่งกับผู้ชายของหล่อนมันไม่มีวันตายดีแน่ มือเรียวคว้าไอแพดที่วางอยู่บนที่นอนขึ้นมา ก่อนจะโทรไลน์หาใบเฟิร์นเพื่อนสนิทของเธอ “ฮัลโหล วันนี้แกว่างมั้ย” (ว่างจ้า มีอะไรหรอ) “ฉันอยากตบคน” (มีคนมายุ่งกับผู้ชายของแกอีกแล้วสิ) ปลายสายถามเหมือนชินกับสถานการณ์แบบนี้แล้ว “ใช่ ฉันจะเอาเลือดปากมันออก โทษฐานที่มันกล้ามายุ่งกับผู้ชายของฉัน” (แกนี่ชักจะเหมือนนางร้ายเข้าทุกวัน) คนเป็นเพื่อนบ่นแต่ก็ไม่เคยห้าม “บอกแล้วอย่าให้ขวัญต้องร้าย ครั้งก่อนอิชะนีน้ำค้างมายุ่งกับมาร์ค ก็โดนฉันสั่งสอนไปชุดใหญ่” (เพื่อนฉันนี่มันมือตบอยู่แล้ว) “แน่นอน...คนอย่างพาขวัญจะไม่มีวันเสียผู้ชายที่ตัวเองรักให้คนอื่นแน่นอน” (ยอมความหวงผู้ชาย แล้วถ้ามาร์ครู้ว่าแกไปหาเรื่องเด็กของเขาล่ะ) “ถึงรู้ก็ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก เพราะยังไงคุณน้าก็ต้องเลือกฉันเป็นลูกสะไภ้อยู่แล้ว” พาขวัญพูดด้วยความมั่นอกมั่นใจ ต่อหน้าคนอื่นเธอจะแกล้งแอ๊บเป็นคนใสๆ จนไม่มีใครรู้ว่าเธอนี่แหละคือตัวร้ายของแท้ (แล้วแกจะไปตบอิชะนีตอนไหนยะ) “ประมาณสองทุ่มก็ได้ ฉันจะพาแกไปเจอว่าที่คู่ปรับคนใหม่ของฉัน” (ไปเจอที่ไหนล่ะ) “ร้าน Beat cafe” ปากบางแสยะยิ้มก่อนจะวางไอแพดลงบนที่นอน มือเรียวห่างหายจากการตบคนไปหลายเดือนแต่วันนี้ชักจะคันไม้คันมือขึ้นมาซะแล้ว เธอต้องเอาเลือดปากมันออกให้ได้ “มึงเจอกูแน่!” @ร้าน Beat cafe “วันนี้หน้าตาดูยิ้มแย้มนะ” กิ่งวารีแซวเมื่อเห็นเพื่อนสนิทนั่งอมยิ้มทั้งวัน “ยิ้มแย้มอะไร..ฉันก็เป็นแบบนี้ของฉันทุกวัน” มะนาวแก้ตัวก่อนจะก้มหน้างุด “โกหกไม่เนียนอีกละ หน้าตาแกเหมือนคนกำลังมีความสุข” “ฉันมีความสุขบางไม่ได้หรอ” มะนาวทำปากจู๋ ในขณะที่กิ่งวารีกำลังจับผิด “หมู่นี่แปลกๆ นะ อาจารย์มาร์คมาที่ร้านเป็นประจำเลย” กิ่งวารีจิ๊ปากด้วยความสงสัย “ปะ..แปลกอะไร อาจารย์อาจจะชอบบรรยากาศของร้านก็ได้” “...” กิ่งวารีหันไปมองเพื่อนสนิทด้วยความไม่ไว้ใจ เพราะอีกดูคนลนลานจนจับผิดได้ “ที่แปลกไปกว่านั้นคือ แกชิ่งหนีกลับก่อนฉันตลอด” “กะ..ก็ฉันรีบกลับไปอ่านหนังสือไง แกลืมอะไรไปรึป่าว ปีนี้ฉันจะขอทุนนะ ฉันต้องขยันขึ้นสิ” “...” กิ่งวารีมองคนทีิ่เลิ่กลั่กด้วยความไม่ไว้วางใจแต่ก็ยอมเชื่อ “อ่ะ..ฉันเชื่อแกก็ได้” “ฟิ้วว~” มะนาวพ่นลมหายใจออกทางปากด้วยความโล่งอก แต่เชื่อว่าอีกไม่นานกิ่งวารีก็ต้องรู้เรื่องของเธอกับมาร์คแน่ๆ เพราะกิ่งเองก็เป็นเด็กเควินเพื่อนสนิทของมาร์ค “มะนาวนี่ออร์เดอร์โต๊ะ 39” เชฟยื่นถาดอาหารมาให้ก่อนที่ร่างบางจะรับไว้แล้วรีบนำไปเสิร์ฟทันที โต๊ะ 39 จะอยู่ชั้นบนเป็นโซนวีไอพีที่มีความเป็นส่วนตัวสูงมาก บริเวณนั้รจึงไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน “อาหารได้แล้วค่าา~” ร่างบางยกอาหารวางไว้บนโต๊ะก่อนจะหันไปยิ้มให้ลูกค้า คิ้วโก่งกระตุกครู่หนึ่ง เพราะคนที่นั่งอยู่คือคุณพาขวัญ วันนี้เธอมากับเพื่อนอีกหนึ่งคน “คะ..คุณ” “จำฉันได้ด้วยหรอจ๊ะ” เรียวปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีแดงแสยะยิ้มอย่างไม่เป็นมิตร จนมะนาวสัมผัสได้ “จะได้ค่ะ วันนั้นคุณมากับอาจารย์มาร์ค” “จำได้ดีขนาดนี้เชียวหรอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงรายเรียบ ก่อนจะมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้าในขณะที่มุมปากเหยียดยิ้มด้วยความเย้ยหยัน “...” คนโดนมองรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ต้องพยายามข่มอารมณ์ไว้ “ดูท่าเธอจะรู้จักกับอาจารย์มาร์คเป็นอย่างดีเลยนะ ถึงขั้นจำได้ว่าเขาเคยมากับฉัน” “อาจารย์มาร์คเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาหนูค่ะ” “ปรึกษาแบบไหนหรอ ปรึกษาแบบถึงเนื้อถึงตัวปะ” ดวงตาคมที่อยู่ภายใต้ขนตาปลอม มองมายังเธอด้วยสายตานิ่งๆ ที่ไม่เป็นมิตร ก่อนจะมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ “ปรึกษาเรื่องเรียนค่ะ เพราะเป็นแค่ลูกศิษย์กับอาจารย์” มะนาวเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ แต่เธอก็ต้องข่มอารมณ์เอาไว้เพราะเห็นแก่หน้าเจ้าของร้าน “แล้วเขาได้สอนเรื่องบนเตียงให้เธอปะ” “...” มือบางกำกำปั้นแน่น ก่อนจะฉีกยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร “หนูขอตัวก่อนนะคะ” มะนาวก้มหัวให้ก่อนจะก้าขาหนีจากตรงนั้น เธอไม่อยากปะทะคารมกับพาขวัญ เพราะวันนี้มันประจักษ์แก่ตาเธอแล้วว่าพาขวัญแค่แอ๊บใสไร้เดียงสาต่อหน้ามาร์ค แต่การกระทำไม่ใช่ผู้ดีเลย “มึงจะไปไหน กูยังพูดกับมึงไม่จบ” “โอ้ย!” แรงกระชากผมจากด้านหลังส่งผลให้คนตัวเล็กหงายหลังล้มลงกับพื้น จนถาดอาหารกระจัดกระจายหกเลอะเต็มพื้น โชคร้ายตรงที่โต๊ะนี้เป็นมุมอับเลยไม่มีใครเห็นเหตุการณ์

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more