25 ตามสืบ
1155 Words
killing me ep 25
@บ้านพาขวัญ
“คุณมาร์คมาหาคุณพาขวัญหรอคะ” แม่บ้านท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางร้อนรนใจ
“ใช่ครับ ขวัญอยู่ไหน”
“อยู่บนห้องค่ะ เดี๋ยวป้าไปตามให้นะคะรอแปปหนึ่ง”
“ครับ” ร่างสูงหย่อนสะโพกลงบนโซฟา เป็นครั้งแรกที่เขาสติแตกเพราะพาขวัญมายุ่งกับมะนาว
“มาหาขวัญแต่เช้าเลยนะวันนี้ มีอะไรหรอ” พาขวัญอยู่ในชุดเดรสสีฟ้าฉีกยิ้มหยาดเยิ้มพร้อมกับก้าวลงบันไดอย่างช้าๆ
เธอเตรียมใจไว้แล้วว่ายังไงมาร์คก็ต้องมาหาเธอแน่นอน
“เมื่อวานขวัญไปทำร้ายมะนาวที่ร้าน” ร่างสูงหยัดกายขึ้นปะทะกับคนตัวเล็กที่กำลังส่งยิ้มมาให้
“ตายจริง! รู้เรื่องแล้วหรอคะ แต่เด็กของมาร์คมารังแกขวัญก่อนนะคะ” หญิงสาวยกมือป้องปากด้วยท่าทางใสซื่อ
“มาร์ครู้ว่ามะนาวไม่ใช่คนแบบนั้น ครั้งนี้มาร์คทนไม่ได้จริงๆ”
“ขวัญรู้ว่าขวัญผิด แต่ขวัญทนไม่ได้ที่เห็นมันมายุ่งกับมาร์ค”
“...” ร่างสูงถอนหายใจก่อนจะสบัดหัวไล่ความคิด “ขวัญก็รู้ว่ามาร์คคิดกับขวัญแค่เพื่อนเท่านั้น เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“เหอะ” คำว่าเพื่อนที่ออกจากปากของชายหนุ่ม ส่งผลให้ปากบางที่คลิปด้วยลิปสีแดงกระตุก “แต่ขวัญไม่ได้คิดกับมาร์คแค่เพื่อนไง”
“...” มาร์คเบือนหน้าหนี เมื่อร่างบางกำลังส่งสายตาอ้อนวอนเรียกร้องความสนใจ
“มาร์คไม่เคยเห็นขวัญอยู่ในสายตาเลย ทั้งๆ ที่ขวัญอยู่ข้างมาร์คมาตลอด” หญิงสาวอ้อนวอนร้องขอความเห็นใจ
“แต่มาร์คไม่ได้ชอบขวัญไง”
“ขวัญรู้...” ปากบางเม้นจนเป็นเส้นตรง เมื่อคำที่ออกจากปากของชายหนุ่ม มันกำลังลังทิ่มแทงหัวใจของเธอ “แต่มาร์คจะไม่ให้โอกาสขวัญหน่อยหรอ ขวัญหวังดีกับมาร์คนะ”
“ถ้าขวัญหวังดีกับมาร์ค ขวัญไม่มีทางไปตบมะนาวหรอก และถ้าเป็นข่าวขึ้นมาคนที่จะเสียหายคือตัวขวัญเอง”
“มาร์คก็เลิกยุ่งกับมันสิถ้าไม่ให้ขวัญตบมัน” หญิงสาวเสียงแข็ง
“มาร์คไม่คิดว่าขวัญจะเป็นคนแบบนี้” ชายหนุ่มส่ายหัวไปมาอย่างไม่น่าเชื่อ พาขวัญที่เขาเคยรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้
“ก็เพราะมาร์คพามันขึ้นคอนโดไง ปกติมาร์คไม่เคยพาใครขึ้นคอนโด”
“อย่าบอกนะว่าผู้หญิงที่ผ่านๆ มาของมาร์ค ขวัญเป็นคนทำให้เขาออกไปจากชีวิตของมาร์ค” สายตาคมสบตาเฉี่ยวของอีกคนอย่างนิ่งๆ
“ใช่ ขวัญจะกำจัดทุกคนที่มายุ่งกับมาร์ค”
“...” ชายหนุ่มตกตะลึงกับท่าทางของหญิงสาวจนพูดไม่ออก
“และขวัญจะไม่หยุดอยู่แค่นี้ ถ้ามาร์คไม่เลิกยุ่งกับมัน เรื่องนี้ถึงหูหญิงมุกดาแน่” หน้างามเชิดขึ้นด้วยความท้าทาย “และขวัญก็คิดว่าคุณหญิงคงไม่ยอมรับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบมันแน่นอน” เรียวปากบางแสยะยิ้มเพราะรู้ว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า
ถ้าคุณแม่ของเขารู้ มีหวังได้เลิกยุ่งกับมะนาวแน่ๆ
“ขวัญต้องการอะไร” มาร์คถามออกไปตรงๆ เพราะยังไงตอนนี้พาขวัญก็ถือไพ่เหนือกว่า
“ขวัญต้องการให้มาร์คเลิกยุ่งกับมัน” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“บอกไว้ก่อนถึงมาร์คจะเลิกยุ่งกับมะนาว มาร์คก็ไม่มีวันชอบขวญ”
“...” ตางามเหลือกหลนจนแทบจะทะลุออกจากเบ้า เมื่อได้ยินคำพูดจากปากชายหนุ่มที่ตนรัก
“และขวัญจะไม่มีวันได้เป็นภรรยาของมาร์ค” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงรอดไรฟัน ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้ร่างบางยืนกรี๊ดอยู่คนเดียว
“กรี๊ดดดดดด!” มือเรียวจับแจกันที่วางอยู่บนโต๊ะ ขว้างใส่ฝาผนั่งจนมันแตกละเอียด ก่อนที่หน้างามจะแปรเปลี่ยนเป็นความเคียดแค้น “คอยดูนะกูจะทำให้มึงหายไปจากชีวิตของมาร์ค!”
@ผับ S
“กว่าจะโผล่หัวมาได้ กักตัวกับเมียหรอวะ” เรอัลที่นั่งดูดบุหรี่อยู่บนโต๊ะพูดติดตลก
“มีปัญหานิดหน่อยว่ะ เอาเหล้ามาซิ” มาร์คคว้าแก้วเหล้าขึ้นมากระดกราวกับกินน้ำเปล่า
“ปัญหาอะไรของมึงวะ เมียไม่ให้เอาหรอ”
“เรื่องพาขวัญ” ร่างสูงพ่นลมหายใจ ก่อนจะคว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อระบายความเครียด
“พาขวัญทำอะไรวะ” เรอัลวางแก้วเหล้าลง ก่อนจะหันไปหามาร์คที่นั่งหน้าเครียดอยู่
ปกติมาร์คไม่เป็นคนคิดมากแบบนี้
“พาขวัญไปตบมะนาวที่ร้าน และขู่ให้กูเลิกยุ่งกับมะนาว”
“มึงจะไปเครียดทำไม แค่คำขู่ปะวะ”
“ก็กูกลัวแม่ของกูรู้น่ะสิ ถ้าเกิดท่านรู้มีหวังกูได้เลิกยุ่งกับมะนาวแน่ๆ”
“ท่าทางยัยพาขวัญจะชอบมึงมาก”
“มึงรู้อะไรมั้ย ผู้หญิงที่เขามาในชีวิตกูที่ผ่านๆ มา พาขวัญเป็นคนกำจัดออกจากชีวิตของกูเอง มิน่าล่ะบางคนเข้ามาแล้วก็หายไป” จนเขาแทบไม่อยากยุ่งกับใคร
“กูว่าละ มันแปลกๆ” เรอัลนั่งท้าวคางใช้ความคิด “กูว่าพาขวัญไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่นอน มึงต้องดูแลมะนาวดีๆ นะเว้ย อย่าให้คลาดสายตา”
“...” มาร์คเงียบก่อนพ่นควันบุหรี่ออกจากปาก “ถึงกูจะดูแลมะนาวดีแค่ไหน แต่มันก็ต้องมีบางครั้งที่เธอคลาดสายตา”
“กูไม่คิดเลยว่าพาขวัญจะเป็นคนแบบนี้” เรอัลเองก็พอจะรู้จักกับพาขวัญอยู่บ้าง เธอเป็นเพื่อนกับมาร์คตั้งแต่ตอนเด็กๆ “ที่เห็นในทีวีเป็นคนใสใสเรียบร้อยนี่แค่เบื่องหน้าหรอวะ”
“กูไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ พาขวัญชักจะแรงขึ้นทุกวัน” จนเขาเองก็เริ่มกลัวพาขวัญ กลัวว่าเธอจะทำร้ายมะนาว
“มึงต้องจัดการเรื่องนี้อย่างจริงจังแล้วนะ ถ้ามึงจัดการไม่ได้ก็ต้องปล่อยมะนาวไป”
“กูยังไม่อยากปล่อยไปว่ะ”
“ทำไมวะ”
“...” มาร์คคิดย้อนกลับไปวันที่ฝนตกหนัก เขาได้เจอกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เกือบจะโดนรถชน แต่เขาเข้าไปช่วยไว้ได้ทัน “หน้าของมะนาวคล้ายกับคนที่กูเคยแอบชอบมานานแล้ว ชอบตั้งแต่เจอครั้งแรก”
“เด็กคนนั้นที่มึงเล่าให้กูฟังน่ะหรอ”
“อืม”
“มึงนี่ก็บ้าเนาะ ถึงขั้นแอบตามไปดูเขาที่โรงเรียนแต่ก็ไม่เจอ” เรอัลขำกับความโรคจิตของเพื่อน “เรื่องมันก็นานมาแล้วนะ ป่านนี้น้องเขาอาจจะมีผัวไปแล้ว”
“มึงไม่เข้าใจคำว่ารักแรกพบหรอ”
- Writer
