20 งอนไม่เข้าเรื่อง

1172 Words

Killing me ep 20 “จะมานอนดีๆ ไหม” ร่างสูงอยู่ในชุดนอนสีขาวสบท เมื่อคนตัวเล็กหอบหมอนกับผ้าห่มไปนอนบนโซฟา “...” ร่างบางเงียบก่อนจะจัดแจงโซฟา แล้วทิ้งตัวลงนอนโดยไม่สนคนที่นั่งหัวเสียอยู่บนเตียง “อย่างอนได้ไหมวะ” เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรอาบน้ำเสร็จก็ไม่คุยกับเขาเลย แถมยังไม่มองหน้าเขา ผู้หญิงก็แบบนี้เป็นอะไรไม่ชอบบอก “ใส่ใจด้วยหรอคะ” คนงอนนอนคลุมโปงเพราะไม่อยากเห็นหน้าเขา “เฮ้อ ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้งอนไม่เข้าเรื่อง” “หนูมีสิทธิ์งอนคุณหรอค่ะ” “มีหรือไม่มีไม่รู้ แต่ที่กำลังเป็นอยู่เขาเรียกว่างอน” ร่างสูงพ่นลมหายใจออกทางจมูก “จะมานอนดีๆ ไหม” “ไม่ค่ะ” คนงอนพูดเสียงอู้อี้ในลำคอ “คุณง่วงก็นอนก่อนเลย” “ฉันจะนอนได้ไงในเมื่อไม่มีคนให้กอด” น้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง ส่งผลให้หัวใจดวงน้อยของอีกคนเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ “หมอนข้างไงคะ” “ก็มันไม่นุ่มเหมือนเธอ” เขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ง้อใครไม่เป็น แต่ก็พยายามจะง้อคนตัวเล็กตามแบบฉบับของเขา “...” คนนอนคลุมโปงเงียบ แต่หูบางได้ยินเสียงอัดตราการเต้นของหัวใจรั่วสนั่นราวกับกลอง “จะไม่มาใช่มั้ย” “...” เงียบ “โอเคร” เธอแอบได้ยินเสียงเขาพ่นลมหายใจก่อนทุกอย่างจะเงียบไป นี่เขาจะไม่ง้อเธอเลยหรอ ใช่สิก็เธอไม่สำคัญสำหรับเขาเลยนิ ว่าจะไม่น้อยใจแต่มันก็อดไม่ได้ ปากบางเม้มจนเป็นเส้นตรง พยายามข่มอารมณ์น้อยใจเอาไว้ ฟึป! จู่ๆ ร่างของเธอก็ลอยขึ้นมาเหนือพื้นโดยมีผ้าห่มหนาคลุมตัวไว้ “ว๊าย!” ร่างบางร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะสอดหน้าออกจากผ้าห่ม จึงรู้ว่าเขาเป็นคนอุ้มเธอขึ้นจากโซฟา “พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ใช้กำลัง” ปากหยักได้รูปกระซิบแนบกะหม่อมบาง “...” คนตัวเล็กรีบยกมือขึ้นคล้องคอแกร่งทันทีเพราะกลัวตก “อุ้มหนูทำไม” “ก็จะพาไปนอน” “หนูนอนโซฟาก็ได้” “แต่ฉันอนไม่ได้ถ้าไม่มีคนให้กอด” คำพูดแค่ไม่กี่คำส่งผลให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอีกครั้ง “ไปกอดคุณพาขวัญไงคะ” คนในอ้อมอกประชด “เฮ้อ! นี่เธออย่าพูดถึงขวัญได้ไหม ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ชอบขวัญ” “แต่คุณก็ไม่ได้ชอบหนูเหมือนกันแล้วจะนอนกอดหนูทำไม” “...” ร่างสูงชะงัก นั่นสินะเขาเองก็ไม่ได้ชอบเธอจะนอนกอดเธอไปทำไม แต่ที่รู้ๆ ตอนนี้ถ้าเขาไม่ได้นอนกอดเธอคงจะนอนไม่หลับทั้งคืนแน่ๆ ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเขานอนกอดร่างบางทุกคืน ราวกลับเป็นสามีภรรยากัน “เธออยากให้ฉันชอบเธอหรอ” ร่างสูงจัดการวางคนตัวเล็กลงบนที่นอนอย่างเบามือ “หนูบังคับใจใครไม่ได้หรอกค่ะ” มะนาวทิ้งตัวลงนอนก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้เขา “แล้วเธอชอบฉันไหม” “ชอบค่ะ” คนตัวเล็กตอบแบบไม่คิด “ชอบตั้งแต่ตอนไหน” “นานแล้วค่ะ” “นาน?” มาร์คงง เธอชอบเขานานแล้วทั้งๆ ที่พึ่งเจอกันเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมา “คุณอาจจะไม่รู้ตัวการกระทำบางอย่างแอบขโมยหัวใจของใครบางคนไปนานแสนนาน” รู้ดีว่าเขาจำเธอไม่ได้ เพราะตอนนั้นเธอยังเป็นแค่เด็กกะโปก “ฉันว่าเธอเพ้อเจ้อแล้ว ถ้าชอบฉันก็หันหน้ามาคุยกัน” “ไม่ค่ะ” “นาวอย่างอนไม่เข้าเรื่องได้ไหมวะ ฉันง้อใครไม่เป็น” “...” ร่างบางนิ่งไปซักพักเมื่อเขาเรียกชื่อเล่นของเธอ ก่อนจะพลิกตัวมาหาคนตัวสูงที่นอนอยู่ข้างๆ “คุณกำลังง้อหนูหรอคะ” “แล้วเธอคิดว่าฉันด่าหรอ” “แต่วิธีการง้อของคุณมันไม่เหมือนง้อเลยนะคะ” แก้มใสแดงเป็นลูกตำลึง เมื่อรู้ว่าคนตัวสูงกำลังง้อเธออยู่ “ฉันไม่เคยง้อใคร” ตึกๆๆๆ ~ “...” หัวใจของเธอเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ถึงเขาจะไม่ได้บอกว่าชอบ แต่บางทีการกระทำก็เหมือนกับว่าเธอเป็นคนพิเศษ “ต้องดีใจนะที่ฉันง้อเธอ เพราะปกติฉันไม่ค่อยแคร์ใครอยู่แล้ว” “คุณแคร์หนูหรอคะ” ร่างบางจ้องตาแป๋ว แต่กลับเป็นท่าทางน่ารักในสายตาของเขา “นอนดีกว่า” ร่างสูงยกมือปิดปากหาวนอนก่อนทิ้งตัวลงบนที่นอนอันแสนนุ่มหยุ่น แล้วชิ่งหลับหนีเธอไป โดยที่ปล่อยให้อีกคนนอนหัวใจเต้นแรงอยู่คนเดียว “...” เขาแคร์เธอหรอ หน้างามชะโงกขึ้นไปมองคนที่ชิงนอน ก่อนจะไล่พิจารณารูปหน้าของเขา บางทีก็อายผู้ชายอะไรหน้าสวยกว่าผู้หญิงแถมหน้าก็ยังขาวเนียนราวกับเข้าคลินิกความงามทุกอาทิตย์ ก่อนจะไล่มาหยุดที่ริมฝีปากหยักได้รูป เธอชอบริิมฝีปากของเขาเพราะมันชั่งยั่วยวนและน่าจูบ จนบางทีก็แอบคิดว่ามันคือความฝันที่ได้นอนบนเตียงกับคนที่เธอแอบชอบมานานแสนนาน โดยที่ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะได้กลับมาเจอเขาและเขาก็เป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ครอบครองเธอ จนอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ “ถ้าชอบปากฉันก็จูบเลย” คนนอนหลับตาพริ้มพูดขึ้นมา ส่งผลให้อีกคนเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูก เมื่อเขารู้ว่าเธอกำลังแอบมองหน้าเขาอยู่ “หนูแค่จะดูว่าอะไรติดหน้าคุณ” ร่างบางแก้ตัวแต่เหมือนเขาจะรู้ทัน “แถเก่งไม่เลิก หอมแก้มฉันก่อนนอนซิ” “มะ..ไม่ค่ะ” “ฉันสั่ง!” จุ๊บ! ~ ร่างบางจุ๊บแก้มใสของเบาๆ ตามคำสั่ง แต่นั่นกลับทำให้ร่างสูงไม่พอใจ “เธอเข้าใจคำว่าหอมไหม” “หนูก็หอมแล้วไง” “อันนั้นไม่เรียกว่าหอม เรียกว่าเอาปากแตะแก้มเฉยๆ” “คุณนี่มันเจ้าเล่ห์” ฟอดดด~ จมูกเล็กฝั่งลงไปที่แก้มสากของเขาฟอดใหญ่ก่อนจะผละออก ส่งผลให้แก้มใสของเธอแดงราวกับลูกตำลึง “ข้างนี้ด้วย” เขายื่นแก้มอีกข้างมาให้เธอหอม “...” ร่างบางถอนหายใจแต่ก็ยอมทำตามโดยดี ฟอดดด~ “พอใจรึยังคะอาจารย์” ร่างบางกุ้มหน้สงุดด้วยความเขินอายเมื่อเผลอสบตากับเขา เธอเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ในนั้น “พอใจแต่ยังไม่ที่สุด” “แล้วหนูต้องทำยังไงคะ” “ทำเหมือนทุกวันที่ฉันทำกับเธอบ่อยๆ แต่คราวนี้ฉันจะป็นครูสอนเธอ” “...” “เพราะฉะนั้นเธอต้องขึ้นครู!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more