Titreyen bacaklarımla masaya doğru birkaç adım attım. Korku ve endişe içimi sarmış olsa da, az önceki adamın bana gösterdiği yere oturdum. Masadaki herkesin yüzü kapalıydı ve sessizce oturuyorlardı. Açıkçası, bu gördüklerimden sonra bu durum bana pek tuhaf gelmemişti. Herkesin yüzünü gizlemesi, bulunduğumuz ortamın gizemini ve gerilimini daha da artırıyordu.
Az önce bana oturmamı söyleyen adam, ağır adımlarla masanın en başına geçti ve yerini aldı. Onun hareketlerini dikkatle izledim. Adamın oturmasıyla birlikte etrafımızdaki sessizlik daha da derinleşmiş gibiydi. Çimenlerin üzerinde kurulu masanın etrafında toplanan diğer kişiler, sakin ve kendinden emin bir şekilde oturuyorlardı. Yüzleri kapalıydı ama korkmadıkları belliydi. Bu durum beni daha da tedirgin ediyordu çünkü onların bu kadar
