Ahmet'in durumu her geçen gün daha iyiye gidiyordu. Bu, buradaki zamanımın dolmak üzere olduğunun bir işaretiydi. Bir yanım burada kalmak isterken, diğer yanım gitmekten başka bir çare göremiyordu. Kafamda bu çelişkili düşüncelerle Ahmet'in hastane odasında bir ileri bir geri yürüyordum. Düşüncelerime o kadar dalmıştım ki kapının açıldığını fark etmedim bile. Başımı yerden kaldırıp gelen kişinin kim olduğunu görünce ufak bir çığlık attım.
"Ho-hocam," dedim şaşkınlıkla, "sizin burada ne işiniz var?" Kapı o anda tekrar açıldı. Beta içeri girdi ve "Hayatım, az daha sabırlı olamadınız," dedi. Merve hocanın beline sarılıp yanağına bir öpücük kondurdu.
"Ne, nasıl yani?" dedim, "Siz ikiniz..." Beta hemen araya girdi, "Merhaba sevgili Luna'm, bu benim eşim Merve." Şaşkınlıktan ağzım bir karış aç
