บทที่ 1.2 - สาวน้อยคนนั้นชื่อ "เปียโน" (รักแรกพบของพี่อชิ) (จบตอน)

1230 Words

“ไอ้ชิ พี่ไม่ได้ให้แกมานั่งเฝ้าทั้งวันทั้งคืนเว้ย พี่หมายความว่าถ้าแกว่างก็มาช่วยดูๆ ที่ร้านแทนพี่หน่อย ยังไงๆ ไอ้เบญมันก็ทำหน้าที่ของมันเป็นประจำอยู่แล้ว” ซันร่ายยาว “นะ ไอ้น้องชาย ช่วยพี่หน่อยนะ” คนพูดทำหน้าตาเว้าวอน “นี่พี่กะไปแล้วได้ลูกกลับมาเลยช้ะ” “นิดหน่อยเว้ย แต่งงานแล้วพี่ก็อยากมีลูกเป็นของธรรมดา แถมแม่แกก็อยากอุ้มหลานใจจะขาด” พี่ซันกับพี่แก้วแต่งงานกันได้สักระยะหนึ่งแล้ว แต่ฝ่ายหญิงยังไม่ท้องสักที งานนี้ก็เลยต้องไปปั้มลูกกันไกลบ้านไกลเมือง “ตกลงแกจะมาช่วยพี่ดูร้านป่ะเนี่ย รอคำตอบอยู่นะเห้ย” “ถ้าเป็นแบบที่พี่บอกว่าแค่มาช่วยดูธรรมดาไม่ได้มานั่งเฝ้า ผมก็มาช่วยได้พี่” ก็ถือว่าไม่ได้หนักหนาอะไร เพราะถ้าผมว่างจากการทำงานที่บริษัทฯ ผมก็แวะมาดูความเรียบร้อยให้พี่เขาได้ “ขอบใจมากเว้ยไอ้น้องชาย” ซันดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ “พี่ซัน” เสียงเข้มเรียกคนตรงหน้า “ว่า?” “กีตาร์สีชมพูตัวนั้นของใครอะพี่” ผมถามเมื่อสายตาหันไปเห็นกีตาร์สีชมพูหวานแหววตัวหนึ่งตั้งอยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน “อ้อ ของน้องคนที่มาฝึกเรียนกีตาร์ที่ร้านพี่น่ะ” “พี่รับสอนด้วยเหรอ” ผมถามด้วยสายตางุนงง เพราะปกติพี่ซันจะขายอย่างเดียว ไม่รับสอนใคร “คนนี้คนเดียวว่ะ เห็นน้องเขามีความตั้งใจดี แถมเป็นผู้หญิงหวานๆ น่ารักๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะชอบเล่นกีตาร์” “เหรอ แล้วถ้าพี่ไปฮันนีมูนใครจะสอนเขาอะ” นั่นดิ ไปฮันนีมูนตั้งสามเดือน “ก็นี่ไง พี่บอกเขาไปแล้วว่าพี่จะไม่อยู่ร้านสามเดือน พี่ก็เลยให้เขามาเอากีตาร์กลับไป” “แล้วทำไมเขาต้องฝากกีตาร์ไว้ที่ร้านพี่ด้วยอะ ทำไมไม่เอากลับบ้าน” ผมถามอีกครั้ง “เหมือนพ่อกับแม่จะไม่ชอบให้เล่นดนตรีมั้ง น้องเขาก็เลยเอามาฝากไว้ที่ร้านถาวรเลย” ว่าพลางกับทำท่านึกคิด “น้อง” “อืม เพิ่งจะอยู่มอปลายเอง ใสๆ วัยรุ่นชอบ” ซันยิ้มกริ่ม “เนี่ย กีตาร์ตัวนี้น้องเขาก็ซื้อจากร้านพี่นะ แถมยังให้พี่สลักชื่อให้อีกต่างหาก” คนพูดแลภูมิใจ “แล้วเขาชื่ออะไรพี่” “พี่ซันสวัสดีค่ะ” เสียงหวานทักทายเจ้าของร้าน คำถามที่ผมยังไม่ทันจะได้คำตอบจากคนตรงหน้า ประตูของร้านก็ถูกเปิดด้วยมือของใครสักคน สาวน้อยถักเปียคนหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าผม ใบหน้าหวานใสยิ้มแย้มให้กับพี่ซันอย่างเป็นกันเอง ร่างบางอยู่ในชุดนักเรียนมอปลายแขนยาว มีโบว์สีชมพูผูกอยู่ที่คอเพิ่มความน่ารักให้เธอดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิม ยอมรับว่าผมจ้องมองเธอไม่วางตา “ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีเพิ่งเรียนพิเศษเสร็จน่ะค่ะ” สาวน้อยว่าแล้วยิ้มแก้เขิน “ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่วันนี้จะมาเอากีตาร์ไปด้วยใช่ไหม” “พี่ซันคะ คือ หนูรบกวนฝากกีตาร์ไว้ที่ร้านของพี่ต่อได้ไหมคะ หนูกลัวว่าถ้าเอากลับบ้านพ่อต้องไม่พอใจมากแน่ๆ เลยอ่ะค่ะ” ท่าทางของสาวน้อยดูลำบากใจ “เอางั้นเหรอ” ซันทำท่าคิดหนัก “แต่พี่ไม่อยู่หลายเดือนเลยนะ ลูกน้องพี่ก็กลัวว่ามันจะดูแลของหนูให้ไม่ดีเท่าไหร่” “เหรอคะ” ร่างเล็กคอตก “เอาไงดี ถ้าเอากลับบ้านความต้องแตกแน่เลย” เสียงหวานเอ่ยอย่างเป็นกังวล “พี่เองก็…” ซันยังพูดไม่ทันจบประโยค “เดี๋ยวผมช่วยดูแลให้ก็ได้พี่” จากที่นั่งฟังมานานผมก็เอ่ยขึ้นมาขัดบทสนทนาของคนทั้งคู่ “หืม แกเนี่ยนะ” ซันไม่อยากจะเชื่อ “ทำไมพี่ ยังไงพี่ก็ต้องให้ผมช่วยดูร้านให้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมช่วยดูกีตาร์ของน้องเขาให้ก็ได้” ผมว่าเสียงเรียบ “ขอบคุณนะคะพี่ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ดีเลย ความจะได้ไม่แตกว่าหนูแอบเรียนดนตรี” สาวน้อยหน้าใสยิ้มกว้างอวดฟันขาว ผมเพิ่งสังเกตุ เธอคนนี้นอกจากจะหน้าหวานแล้ว ยังมีลักยิ้มอยู่ที่แก้มเนียนใสอีกต่างหาก “งั้น ตามนี้เนอะ ให้ไอ้ชิน้องพี่มันช่วยดูแลให้” ซันหันมาพูดกับสาวน้อย “พี่ชื่อชิเหรอคะ” ถามร่างสูง “อชิ” ผมตอบเสียงนิ่ง “ว้าว ชื่อเหมือนคนญี่ปุ่นเลย” พูดด้วยท่าทีตื่นเต้น “แต่จะว่าไปพี่เองก็หน้าตาหล่อเหมือนหนุ่มญี่ปุ่นเลยนะคะ แถมผิวก็ขาวด้วย” สาวน้อยชมไม่หยุดปาก เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกเขินอายไปกับคำชมของเธอ “เออ ได้เวลาไปรับภรรยาไปทานข้าวพอดี งั้นพี่ฝากแกปิดร้านให้พี่ด้วยเลยนะไอ้น้องชาย” ซันพูดพลางกับหยิบกุญแจรถเดินเตรียมจะเดินออกจากร้าน “พี่ไปก่อนนะหนู” ยิ้มให้เด็กสาว “ค่ะ สวัสดีค่ะพี่ซัน” ร่างบางยกมือไหว้ ร่างสูงใหญ่ของพี่ซันเดินออกจากร้านไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นาทีนี้จึงเหลือแค่เพียงผมกับเด็กน้อยคนนี้สองต่อสอง “ขอบคุณพี่อีกครั้งนะคะที่จะช่วยดูแลกีตาร์ให้” “ไม่เป็นไร” ผมพูดเสียงเรียบ “แต่น่าเสียดาย พี่ซันไม่อยู่ตั้งหลายเดือนแล้วหนูจะไปเรียนกีตาร์กับใครเนี่ย เฮ้อ” เสียงหวานแอบนอย เรียนกีตาร์งั้นเหรอ “เรียนกับฉัน เอ่อกับพี่ไหม” ไอ้บ้าอชิ มึงเป็นบ้าอะไรวะถึงได้เสนอตัวจะไปสอนเขา “จะ จริงเหรอคะ” สาวน้อยถามย้ำ “อืม ถ้าอยากเรียนต่อ เดี๋ยวพี่ช่วยสอนให้ระหว่างที่พี่ซันเขาไม่อยู่” ผมตอบพลางกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง นี่ผมเป็นอะไรไป ทำไมผมถึงดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลย “ขอบคุณค่า” ใบหน้าหวานยิ้มกว้าง “งั้นเอาเป็นว่า เดี๋ยวหนูขอเบอร์ของพี่เอาไว้ได้ไหมคะ จะได้เอาไว้โทรหาเรื่องเวลาเรียน” มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมาจากในกระเป๋านักเรียน “พี่เบอร์อะไรคะ” ถามตาใส “เอ่อ… 088xxxxx” เสียงเข้มตอบ “โอเคค่ะ ว่าแต่พี่ชายชื่ออะไรคะ” พี่ชาย “อชิไง บอกไปแล้วนะ” ผมตอบหน้านิ่ง “แหะๆ ลืมไปเลยค่ะ” สาวน้อยยิ้มแก้เขิน ก่อนที่ร่างบางจะสะดุ้งสุดตัว “ตายล่ะ เลยเวลากลับบ้านมาเป็นชั่วโมงแล้ว เดี๋ยวหนูขอตัวก่อนนะคะ” “แล้วเราล่ะ ชื่ออะไร” ผมถามในสิ่งที่อยากรู้มานาน “เปียโนค่ะ หนูชื่อเปียโน” เสียงหวานตอบ เปียโน ชื่อน่ารักแฮะ “งั้นหนูกลับก่อนนะคะพี่ แล้วเดี๋ยวจะโทรหานะคะ” สาวน้อยชูมือถือขึ้นตอนพูด “บ้ายบายค่ะพี่อชิ” ว่าแล้วก็ยิ้มหวานให้ชายหนุ่มอีกที ก่อนจะเปิดประตูเดินออกจากร้านไป พี่อชิ เปียโน ทำไมหัวใจของผมถึงได้แต้นแรงแบบนี้นะ ผมเจอผู้หญิงสวยเซ็กซี่มาก็มาก แต่ทำไม หรือว่าผมจะ…! [ จบบันทึกพิเศษ : อชิ ]

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more