“เปียโนรอฉันก่อน เปียโน!”
เสียงของยัยพลอยใสร้องเรียกฉันมาตลอดทาง ฉันเอาแต่กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางลาดยาวของริมฟุตบาธ น้ำตารินไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง เสียใจกว่านี้มีอีกไหมล่ะ คงไม่มี
รู้สึกราวกับว่าตัวเองนั้นโง่เกินบรรยาย โง่ให้เขาหลอก โง่หลงคิดว่าเขารักเขาแคร์ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วผู้ชายคนนั้นไม่เคยแคร์ฉันเลย ใช่สินะ ในเมื่อเขาเป็นคนหล่อ ดูดี คงไม่แปลกที่จะมีผู้หญิงสวยๆ เดินเข้าหา ฉันมันบ้าบอไปเอง แค่เขามาหยอดคำหวานด้วยหน่อยก็ละเมอหลงตนว่าดีพอที่จะยืนอยู่เคียงข้างเขา
ฉันมันก็แค่เด็กกะโปโลคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรเทียบกับผู้หญิงคนอื่นได้เลย โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้น เธอทั้งสวย เซ็กซี่ ดูดีไปทุกกระเบียดนิ้ว ทุกองค์ประกอบล้วนแล้วแต่ชวนให้น่าหลงไหล ฉันก็ยอมรับในความมีเสน่ห์ของเธอนะ ขนาดฉันเป็นผู้หญิงด้วยกันฉันยังอดชื่นชมเธอไม่ได้เลย แล้วในสายตาของผู้ชายล่ะ
คงหนีไม่พ้นตกหลุมรัก
แขนเรียวของฉันถูกคว้
