‘เปียโน มองฉันหน่อยสิ’
เสียงเข้มเอ่ยใส่ไมค์ดังกระจายไปทั่วบริเวณ ทุกสายตาหันมามองที่ร่างบางราวกับเธอเป็นซุปเปอร์สตาร์ดัง
“ปะ เปียโน” น้ำตาลถึงกับเหวอ อย่าว่าแต่น้ำตาลเลย ณ ตอนนี้ทุกคนในกลุ่มก็อึ้งกิมกี่ไปตามๆ กัน
ฉันนั่งนิ่งไม่กล้าแม้แต่จะขยับร่างกาย ทุกสายตาที่ทอดมองมานั้นมันช่างดูน่ากลัว บรรดาพวกผู้หญิงมองฉันราวกับโกรธแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ให้ตายเถอะ อีตานั่นฆ่าฉันชัดๆ
“เปียโน ฉันชอบเธอ”
“เชรด! โครตพีค!” มะนาวพูดแล้วทำตาโต
“เปียโน โอเคหรือเปล่า” ไรวินท์ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะสีหน้าของฉันตอนนี้มันซีดเผือดไปหมด
“ไม่โอเค ฉันไม่โอเคเลย”
ฉันพูดจบก็รีบลุกจากเก้าอี้แล้วสาวเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว ไม่สนเสียงเรียกของใคร
บ้าบอ นี่มันเรื่องอะไรกัน อีตานั่นเป็นบ้าอะไรถึงได้ประกาศชอบฉันบนเวที ทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันยังไม่ถึงชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ แถมยังเป็นการพบเจอ
