“นี่เปียโนแกจะรีบไปไหนของแกหะ เดินช้าๆ หน่อยได้ไหม”
เสียงของน้ำตาลหอบหักขณะที่วิ่งตามฉันลงมาจากตึกคณะ
ช่วยไม่ได้นี่น่าก็ฉันรีบจริงๆ นิ
“ทำยังกับหนีใครยังงั้นแหละ” มะนาวว่าต่อ
ใช่ ฉันกำลังทำตัวขี้ขลาดวิ่งหนีผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันไม่อยากเจอและไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกันอีก
“วันนี้ฉันมีธุระ ขอโทษนะ” ฉันหันไปพูดกับเพื่อนทั้งสองแต่สองเท้ายังคงก้าวเดินอย่างขมักขเม้น
“ถ้าจะรีบขนาดนี้ทำไมเมื่อกี้ไม่นั่งรถไปกับไรวินท์เขาเลยล่ะ เดี๋ยวแกก็ต้องเสียเวลาไปยืนโบกรถเมล์ที่ป้ายอีก” มะนาวพูด
ถ้าฉันทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าหนีเสือปะจระเข้น่ะสิ เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าไรวินท์คิดยังไงกับฉัน ฉันจึงพยายามหลีกเลี่ยงที่จะอยู่กับเขาสองต่อสอง แม้ว่าในบางครั้งมันจะยากมากก็ตาม
“พูดมากจริงๆ เลยพวกแกเนี่ย แล้วใครใช้ให้ตามฉันมายะ ชิ” ฉันย่นจมูกใส่ บ่นๆ อยู่นั่นแหละ คนยิ่งรีบๆ อยู่
“เฮ้ย เปียโน!” สองเสียงประสานขึ้นพร
