“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ฉันยิ้มเยาะ
“ก็บอกเองว่าไม่ให้อ้อมค้อม ก็จัดให้แล้วไง ไม่ชอบเหรอ”
พี่อชิมองหน้า
“โอเค” ฉันพยักหน้า ก่อนจะพูดต่อ “ขอโทษ ฉันไม่มีนโยบายกลับไปใช้ของเก่า โดยเฉพาะของเก่าเหม็นเน่าแบบคุณ”
“แรงไปปะ”
“หมดธุระแล้วใช่ไหม ถ้าหมดแล้วก็ไปส่งฉันกลับบ้านด้วย”
ฉันตั้งท่าจะลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ แต่มือหนากลับคว้าแขนฉันไว้เสียก่อน
“พี่จริงจังนะเปียโน พี่ต้องการให้เราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิม” ดวงตาเรียวรีสบตาฉันนิ่ง
“ฉันก็จริงจัง บอกว่าไม่ก็คือไม่ เข้าใจนะ” ฉันสะบัดแขนหลุดจากการเกาะกุม แล้วรีบสาวเท้าเดินหนีด้วยความรวดเร็ว
ร่างสูงตามมาดักหน้าฉันเอาไว้
“คุณฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง” ฉันทำหน้าเอือมระอา
“เพราะมันใช่ไหม” แววตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างยามที่เขาพูดประโยคนี้ออกมา
“อะไร”
“ก็ไอ้ผู้ชายที่ผับคนนั้นไง เพราะมันใช่ไหมเราถึงไม่ยอมกลับมาคืนดีกับพี่” น้
