พลาดรัก เด็กฝึกงาน

ชายคนนั้น

เมื่อริต้าเห็นหน้าเด็กฝึกงาน ถึงกับหยุดชะงัก เหมือนกับโลกหยุดหมุน ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว เธอตกตะลึงกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ผู้ชายที่หน้าตาหล่อขั้นเทพ ยืนส่งยิ้มหวานพราวเสน่ห์มาที่เธอ เขาคือผู้ชายคืนนั้น

“ทะ ทำไม.....” ริต้าพูดตะกุกตะกัก ตอนนี้สติเธอกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตค่ะบอส” ดรุณีเปิดประตูเข้ามาพร้อมถ้วยกาแฟที่บอสสั่ง เธอเดินเอาไปวางไว้บนโต๊ะ แล้วมองหน้าบอสที่เหมือนตกตะลึงอะไรบางอย่างมองมาที่เด็กฝึกงานที่ยืนยิ้มทำหน้าหล่ออยู่ตรงหน้าประตู

“บอสมีอะไรรึเปล่าค่ะ ทำไมทำหน้าเหมือนเห็นผี”

“อะ เออ...ไม่มีอะไร ธะ เธอออกไปก่อนเถอะ” เมื่อเลขาสาวดรุณีออกไปอย่างงงๆ ภาวินทร์ก็เดินยิ้มมาที่โต๊ะทำงานของบอส โดยที่บอสยังไม่ได้สั่ง

“บอสจ้องหน้าผมแบบนี้ จำอะไรได้เหรอครับ” ภาวินทร์พูดพร้อมส่งยิ้มหวาน แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับบอสสาว ด้วยท่าทางยียวน

“จะ จำอะไร ไม่มี ไม่มีอะไร นะ นายถอยไปห่างๆ ฉันก่อน” ริต้าลนลานจนเห็นได้ชัด เธอไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายคืนนั้น จะกลายมาเป็นลูกน้องของเธอ และต้องทำงานอยู่ด้วยกันตั้งหกเดือน

ถ้ารู้ว่าคนที่บอสฝากฝังเป็นคนนี้ เธอจะไม่ยอมรับปากเด็ดขาด แล้วตอนนี้เธอจะทำยังไง ดูท่าผู้ชายคนนี้จะจำเธอได้ แต่ถ้าเขายังไม่พูดอะไร เธอก็ทำเนียนไม่รู้เรื่องไปก่อน

“ถ้าพี่จำไม่ได้ ให้ผมทบทวนให้ก็ได้นะ” ภาวินทร์ยังคงยืนยิ้ม ส่งสายตาเจ้าเลห์มาให้บอสสาว

“นายควรเรียกฉันว่าบอส และควรรู้ด้วยว่าฉันเป็นเจ้านายของนาย ไม่ใช่เพื่อนเล่น จะพูดอะไรระวังด้วย” ริต้าพูดเสียงดุกลับไป เพื่อข่มความตื่นเต้นของตัวเอง และกลัวว่าเขาจะพูดเรื่องวันนั้นออกมา

“นายออกไปหาดรุณีแล้วอ่านเอกสารทั้งหมด ตอนเที่ยงเราจะออกไปพบลูกค้ารายใหญ่ด้วยกัน” ริต้าพูดจบเธอก็ก้มหน้าก้มตาเตรียมเอกสารต่อไป ภาวินทร์ยืนมองบอสสาว ไม่นานก็ออกไปตามคำสั่งที่ได้รับ เขาเดินไปขอเอกสารกับรุณีแล้วเอามานั่งอ่านทำความเข้าใจที่โต๊ะคนเดียว

แต่ด้วยความหล่อคม ไม่ขาวหรือเข้มจนเกินไป สูงล้ำ ที่มองดูแล้วไม่น่าจะเป็นแค่เด็กฝึกงาน น่าจะเป็นลูกเจ้าของบริษัทมากกว่า ไม่นานเขาก็ได้รับความสนใจจากสาวๆ ในแผนก ต่างพากันแวะเวียนมาหยอดขนมหวานบ่อยๆ

“น้องภาวินทร์ไม่เข้าใจตรงไหนบอกพี่ได้นะ เดี๋ยวพี่ดาช่วยสอนให้” ญาดารุ่นพี่ในแผนกเดินมาชวนชายหนุ่มคุย พร้อมยื่นขนมหวานให้

“ขอบคุณครับพี่ เรียกผมว่าวินทร์ก็ได้” พูดเสร็จพร้อมโปรยยิ้มหวานกลับไปให้สาวๆ ตรงหน้าที่ยืนบิดกันไปมา 4-5 คน

“ได้จ้ะ น้องวินทร์ ไม่เข้าใจตรงไหนมาถามพวกพี่ได้เลยนะ” ญาดาบอกเด็กฝึกงานสุดหล่อเสร็จก็ต่างพากันแยกย้าย เพราะกลัวว่าบอสสาวจะออกมาเจอว่าพวกเธออู้งาน

เวลา 12.00 น.

“นาย....เด็กฝึกงาน เข้ามาเอาเอกสารในห้องไปขึ้นรถ” ริต้ากดโทรศัพท์ในห้อง เรียกเด็กหนุ่มเข้ามา

เมื่อทั้งสองเดินคู่กันมาที่รถ เป็นภาพที่กลายเป็นจุดสนใจของคนที่พบเห็น เหมือนกับภาพคู่รักในออฟฟิศ ผู้ชายสูง หล่อ หน้าตาดี ส่วนผู้หญิงก็สูง สวย หน้าตาดีไม่แพ้กัน แถมเดินคู่กันยิ่งดูเหมาะสมมากยิ่งขึ้นไปอีก

“ให้ผมขับให้มั้ยครับ” ภาวินทร์พูดพร้อมยื่นมือออกไปรับกุญแจ

“ไม่ต้อง ฉันขับเอง อีกอย่าง นายเลิกยิ้มสักที” ริต้าพูดด้วยความหงุดหงิด ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มจะยิ้มอะไรนักหนา

“พี่ เอ๊ย!! บอสไม่ชอบให้ผมยิ้มเหรอครับ” เขาพูดเสร็จหันหน้าไปยิ้มให้บอสสาวอีกครั้ง

“ยิ้มเยอะไปเหมือนคนบ้า ยิ้มให้มันพอดีก็พอแล้ว”

“คนบ้าอะไรจะหล่อขนาดนี้ บอสว่าจริงมั้ย” เด็กหนุ่มพูดเสร็จพร้อมขยับตัว ยื่นหน้าเข้าไปใกล้บอสสาวที่กำลังจะเข้าเกียร์รถ

“ไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้ก็ได้ ฉันเตือนแล้วนะ จะพูดอะไรระวังปากด้วย” ริต้าหันไปทำตาดุใส่

“ระวังปาก!! บอสว่าปากผมควรจะไปอยู่ตรงไหนดีครับ ระหว่าง.....” เด็กหนุ่มพูดแล้วหยุดไป แต่กลับส่งสายตาไปแทนคำตอบ สายตาคมมองไปที่ริมฝีปากบาง แล้วหลุบตาต่ำลงมาที่หน้าตักบาง

ริต้าเห็นสายตาของเด็กหนุ่มก็เกิดอาการวูบวาบไปทั้งตัว เธอหนีบขาเข้ากันแน่น ปากบางเม้นเข้าหากัน

“พูดบ้าอะไร อย่ามาลามปามกับฉันนะ นายภาวินทร์” ริต้าหันไปตวาดพร้อมส่งสายตาดุไปให้ ทำเอาเด็กหนุ่มนั่งยิ้มเงียบๆอยู่คนเดียว เขาไม่ได้มีท่าทางเกรงกลัวเธอเลย

ร้านอาหาร

“เรามาพบคุณไดมอนด์ค่ะ” ริต้าบอกกับพนักงานต้อนรับที่หน้าประตูทางเข้า

“เชิญทางนี้ครับ” พนักงานของร้านเดินนำทั้งคู่เข้าไปห้องอาหารส่วนตัวด้านใน

เมื่อไปถึงก็เจอเหล่าบอดีการ์ดยืนคุมอยู่หน้าประตูทางเข้า เมื่อริต้าแจ้งความประสงค์ บอดีการ์ดคนหนึ่งก็เปิดประตูให้เธอและภาวินทร์เข้าไปข้างใน

เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องอาหารส่วนตัว ก็เจอกับชายหนุ่ม รูปร่างสูงใหญ่ อายุน่าจะประมาณสี่สิบปี ซึ่งผิดกับที่เธอจินตนาการเอาไว้ลิบลับ

“สวัสดีค่ะ คุณไดมอนด์ ดิฉันริต้า และนี้ภาวินทร์ผู้ช่วยของดิฉันค่ะ” ริต้าเอ่ยแนะนำตัวกับลูกค้ารายใหญ่

“สวัสดีครับคุณริต้า” ไดมอนด์พูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือออกไปทักทายแบบตะวันตก แล้วเขาก็ยกมือเธอขึ้นมาจุมพิตที่หลังมืออย่างทะนุถนอม พร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้เธอ

ริต้าเจอหนุ่มหล่อทำกับเธอแบบนี้ ถึงกับใจเต้นแรง ขนลุกไปทั้งตัว หน้าแดงก่ำ ทำตัวไม่ถูก แต่ด้วยความเป็นมืออาชีพ เธอรีบดึงสติกลับมาให้ไวที่สุด ถึงแม้ว่าในใจตอนนี้จะกรีดร้องอยู่ก็ตาม

ริต้าเริ่มอธิบายงานให้กับไดมอนด์ฟังอย่างเติมที่ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูด

“ไม่ทราบว่าคุณไดมอนด์สงสัย หรืออยากจะถามอะไรเพิ่มเติมจากที่ริต้าอธิบายไปเมื่อครู่นี้มั้ยค่ะ”

“ไม่ครับ.....ผมไม่เข้าใจทั้งหมดที่คุณพูดมา” เมื่อริต้าได้ฟังคำแรกเธอก็ใจชื้น คิดว่าน่าจะปิดจ๊อบได้ไว แต่พอฟังประโยคต่อมา เธอรู้เลยว่าลูกค้าคนนี้ไม่ง่าย เขาตั้งใจจะกวนเธอ

“งั้นให้ผมอธิบายใหม่อีกรอบดีมั้ยครับ” ภาวินทร์เสนอตัวที่จะพรีเซนต์งานชิ้นนี้

“ไม่ต้อง ผมอยากให้คุณริต้าอธิบาย แต่ถ้าไม่รังเกียจ เย็นนี้คุณริต้ามาดินเนอร์กับผมสักมื้อได้มั้ยครับ” ไดมอนด์พูดพร้อมส่งสายตาเจ้าชู้กลับมาให้

“ต้องขอโทษด้วยค่ะ เย็นนี้ดิฉันไม่สะดวก ให้ดิฉันอธิบายให้ฟังใหม่ตอนนี้เลยดีกว่านะคะ”

“ผมจะเดินทางกลับฝรั่งเศสพรุ่งนี้ ดังนั้นผมมีเวลาให้คุณแค่ดินเนอร์คืนนี้เท่านั้น และตอนนี้ผมก็มีธุระ ไม่สะดวกที่จะฟังคุณแล้ว” ไดมอนด์พูดจบก็เตรียมจะลุกออกจากเก้าอี้ ริต้ารีบลุกขึ้นไปขว้างทันที

“ดะ เดี๋ยวค่ะ ถ้าคืนนี้ดิฉันไปดินเนอร์ด้วย คุณจะยอมฟังที่ฉันจะพูดใช่มั้ยค่ะ” ริต้าส่งสายตาหนักแน่น จริงจังไปให้กับชายหนุ่มที่ดูภูมิฐานตรงหน้า

“คุณมาคนเดียวก็พอ ผมไม่ชอบคนเยอะแยะ” ตั้งแต่ภาวินทร์เข้ามาในห้อง เขาไม่เคยหันหน้าไปมองเด็กหนุ่มคนนี้เลย ไดมอนด์พูดจบก็เดินออกจากห้องอาหารไป ทิ้งไว้แค่เจ้านายและลูกน้องที่ยังนั่งเงียบกันอยู่

“บอสจะไปคืนนี้จริงๆ เหรอครับ ผมว่ามันไม่ปลอดภัยนะครับ” ภาวินทร์รีบขยับไปนั่งใกล้ๆ กับริต้า แล้วเอื้อมมือไปจับที่พนักเก้าอี้ของริต้า

“กลับกันได้แล้ว” ริต้าไม่ตอบคำถามแล้วลุกจากเก้าอี้ ก้าวขาเรียวยาวออกจากห้องไป โดยไม่สนใจว่าเด็กหนุ่มจะตามมาหรือไม่

ปั๊ง!!! เสียงปิดประตูรถพร้อมกัน

“บอส อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ บอสจะไปไม่ได้นะครับ บอสไม่เห็นสายตาที่มันมองมาที่บอสรึยังไง” ภาวินทร์พูดออกมามากมาย เพื่อจะห้ามไม่ให้บอสสาวไป

“ฉันแค่ไปคุยงาน นายคิดว่าจะมีอะไร” ริต้าถามกลับไป เธออายุขนาดนี้แล้วทำไมจะไม่รู้ว่าลูกค้ารายใหญ่ต้องการอะไร ตัวเธอเองก็กลัวเหมือนกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นเธอจะเอาตัวรอดออกมาได้ยังไง