“Narito na pala ang amiga natin na bilyonarya!” bulalas ng isa sa mga plastic kong amiga na ngiting-ngiti na nagmukha ng kamukha ng isang asong kalye.
Ay hindi pala!
Isa siyang balyenang nakangisi. Sa sobrang laki ng katawan niya ay mahahalintulad na siya sa isang malaking balyena.
Plastic dahil alam ko naman na kung anu-anong paninira ang sinasabi niya kapag hindi niya na ako kaharap.
Tulad ng masyado raw akong feelingera na umaasa na mababahaginan ako ng kayamanan ng mga Chiu gayong biyenan lang daw ako ng isang ampon na hindi nakakatiyak kong pamamanahan nga ng mag-asawang Chiu.
Mayabang daw ako na baon naman ako sa utang at wala ng kahit anong maipagmamalaki.
Kaya lang daw ako nagpapanggap na nagcha-church kaya hindi makapunta kapag nagyayaya sila ay dahil wala akong pera na mail
