08 ศึกชิงลูก
936 Words
สามีปีศาจ 8 ศึกชิงลูก
ปัง! ปัง! ปัง!
ผั้วะ!
“แม่นใช้ได้” ร่างสูงที่กำลังนั่งมองคนตัวเล็กฝึกยิงปืนปรบมือให้เพราะหญิงสาว เมื่อเธอยิงได้แม่นทั้งๆที่พึ่งเคยยิงปืนครั้งแรก
“...” ไอติมที่ยืนหลับตาปี๋ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะพ่นลมหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อยิงไม่โดนหัวคน มือบางส่งปืนให้ยาคุชิด้วยความสั่นเทาปลายกระบอกปืนร้อนยังคงมีควันพวยพุ่งออกมา
“เหอะ! แค่ยิงปืนถึงกับสั่น”
“กะ...ก็มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้จับปืนนิ”
“จับบ่อยๆก็ดีเธอจะได้ชิน” ร่างสูงส่งปืนให้ลูกน้องก่อนจะหั่นไปสั่งชายชุดดำสามคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง “เอาพวกมันไปจัดการ”
ไอติมยกมือขึ้นปิดปากเมื่อชายสามคนที่ถูกมัดโดนลากออกไปต่อหน้าต่อตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสามคนนั้นจะต้องเจอกับอะไร
“คุณฆ่าคนเหมือนผักเหมือนปลา”
“มันคือเรื่องปกติของฉัน”
“นี่สินะคือโลกของมาเฟีย”
“...” ชายหนุ่มเอี้ยวตัวมาหาคนตัวเล็กในขณะที่ดวงตาคมหรี่ตามองหญิงสาวเล็กน้อยก่อนจะจิ้ปากพรางใช้ความคิด “แสดงว่าเธอแอบไปสืบประวัติของฉัน”
“ค่ะ” ร่างบางก้มกน้างุดเมื่อโดนสายตามคมราวกับเหยี่ยวจ้องไม่วางตา
เธอแพ้สายตาคมคู่นี้เหลือเกินมันทั้งดูลึกลับและน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน
“รู้เหตุผลรึยังทำไมฉันถึงต้องสอนให้เธอยิ่งปืน”
“นี่ใช่ไหมคือเหตุผลที่คุณพรากลูกไปจากฉัน คุณกะจะให้โยฮันเดินตามรอยของคุณใช่มั้ย”
“อย่ามาคิดแทนฉัน” ร่างสูงเบือนหน้าหนีตัวของเขารู้ดีว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้คืออะไร
ไม่มีพ่อคนไหนที่ไม่รักลูกของตัวเองหรอก
“ฉันไม่มีทางให้ลูกเป็นเหมือนคุณหรอกนะ ทางที่คุณเดินมันไม่เหมาะกับโยฮัน!”
“ออกไปก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน” ร่างสูงเค้นน้ำเสียงรอดไรฟันราวกับว่าเขาใกล้จะหมดความอดทน เพราะเขาปูทางให้โยฮันไว้หมดแล้วไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่สามารถมาขวางทางของเขาได้ “วันนี้ฉันจะให้เธอพักผ่อนพรุ่งนี้ค่อยเริ่มงาน”
ร่างสูงเดินกระทบไหล่คนตัวเล็กออกไปทิ้งให้ไอติมมองตามแผ่นหลังไม่วางตายิ่งรู้ว่าเขาเป็นมาเฟียยิ่งสงสารลูก โยฮันควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้
“รอหน่อยนะแม่จะพาหนูหนีจากที่นี่เอง!”
ก็อกๆๆ
ขณะที่ยาคุชิกำลังนั่งดูดบุหรี่อยู่ริมหน้าต่างจู่ๆมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มจึงทิ้งบุหรี่ลงบนพื้นแล้วเดินไปเปิดประตูพบว่าคนที่เคาะคืออดีตแม่ของลูกนั่นเอง
“มีอะไร” ชายหนุ่มพูดด้วยความไม่สบอารมณ์รู้ดีว่าเธอมาด้วยจุดประสงค์อะไร
“ฉันอยากจะคุยกับคุณ” หญิงสาวสบตาคมนิ่งๆ
“ถ้าเป็นเรื่องของโยฮันฉันไม่มีอะไรจะพูด” ร่างสูงถอยหลังหมายจะก้าวเท้าหนีแต่กลับโดนมือเล็กคว้าข้อมือใหญ่ไว้ ชายหนุ่มปรายตามองมือเล็กที่กำลังจับมือของเขาอยู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับร่างบาง
“ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนคุณ คุณไม่รู้ตัวจริงๆหรอคะว่ากำลังทำอะไรอยู่”
“อย่ามาสอนฉัน ฉันรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่”
“แต่คุณกำลังจึงดึงให้ลูกของฉันลงไปอยู่จุดเดียวกับคุณ”
“ฉันก็ไม่เห็นว่าการเป็นมาเฟียมันจะเสียหายตรงไหน” ชายหนุ่มยักไหล่อย่างไม่แยแส
“แต่มือโยฮันต้องขาวสะอาด ฉันไม่มีทางให้ลูกฆ่าคนเหมือนคุณแน่นอน” ไอติมเถียงอย่างเอาเป็นเอาตาย
“หึ” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนที่มือใหญ่จะคว้าหมับเข้าที่ปลายคางมน “ฉันปูทางให้โยฮันไว้หมดแล้วเขาเป็นถึงนายน้อยแห่งคาซามะ อย่างเธอมันจะมีปัญญาเลี้ยงลูกหรอแค่ลำพังตัวเองก็ยังเอาไม่รอด”
“คุณจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะคะ ถึงฉันจะไม่ได้รวยแต่ฉันก็สามารถเลี้ยงดูโยฮันได้ คุณพรากเขามาจากฉันโดยที่ไม่คิดถึงจิตใจของฉันซักนิด”
“ทำไมฉันต้องคิด เพราะถ้าฉันมัวแต่คิดถึงจิตใจของคนอื่นฉันคงไม่มายืนอยู่จุดๆนี้”
“คอยดูนะฉันจะพาโยฮันหนีจากคุณ”
“ก็ลองดูสิ!” ชายหนุ่มเพิ่มแรงบีบจนหญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ปล่อย! ฉันเจ็บ!”
“คิดจะแย่งลูกไปจากฉันงั้นหรอบอกเลยว่ามันไม่ง่าย เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันรู้ขึ้นมาว่าเธอพาโยฮันหนีไป ฉันฆ่าเธอแน่!”
พลัก!
ยุคุชิผลักร่างบางกระเด็นติดฝาผนังอย่างแรงจนหญิงสาวเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“โอ้ย!!!”
“อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรกับเธอ”
“ต่อให้คุณฆ่าฉันให้ตายฉันก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะพาลูกหนี!”
กึก!
ชายหนุ่มชะงักก่อนที่กรามหนาขบแน่นด้วยความโกรธ หากไอติมพาโยฮันออกจากที่นี่นั่นหมายความว่ากำลังพาโยฮันออกไปตาย โยฮันยังไม่โตพอที่จะใช้ชีวิตข้างนอกได้
“ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าถ้าพาโยฮันหนีไปจากฉัน จุดจบของเธอจะเป็นยังไง!”
“ว้ายยยยย!!!”
- Writer
