กุลนิดาเริ่มมีความรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเขาบังคับให้เธอกลับไปในที่ที่เธอไม่อยากไป ความทรงจำเก่าๆที่เธออยากลืมเขากลับจะรื้อฟื้นมันขึ้นมา นี่ยังใจร้ายกับเธอไม่พออีกหรือ
" เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน เธอต้องไปใช้หนี้ให้หมดแล้วหลังจากนั้นจะไปไหนก็ไป "
ร่างสูงบอกไปแบบนั้นแต่เขาไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่
" หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว ฉันไม่มีทางกลับไปกับคุณ แล้วคุณก็ไม่มีวันบังคับฉันได้อีก "
คนตัวเล็กพูดพร้อมกับรวบรวมแรงที่มีผลักเขาออกอย่างแรงจนในที่สุดคิมหันต์ก็ยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังจับแขนเล็กของเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
" อะไรของคุณอีก ปล่อยนะ ฉันจะไปทำงาน "
ร่างเล็กบอกอย่างกล้าๆกลัวๆเธอกำลังจะหนีเขาได้แล้วเชียว แต่เขาก็ดันจับมือเธอเอาไว้แน่นอีก
" อย่าคิดว่าจะหนีฉันพ้น ฉันให้เวลาเธอ 7 วัน ถ้ายังไม่เก็บกระเป๋ามาหาฉัน ฉันจะเป็นคนไปลากเธอมาเอง แล้วอย่าคิดว่าจะหนีพ้นต่อจากนี้
