กุลนิดาเริ่มใจไม่ดีรีบวิ่งตามหาลูกสาวเธอมองไปรอบๆไม่คิดว่าเด็กตัวเล็กแค่นี้จะวิ่งไปได้ไกล ตอนนี้เธอวิ่งมาไกลพอสมควรแล้วจึงหยุดแล้วมองหาลูกอีกทีแล้วก็ไปเจอคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังมุงดูอะไรอยู่ก็ไม่รู้เธอจงเดินเข้าไปดูด้วยความร้อนใจ
" พี่คะเห็นเด็กตัวเล็กๆเดินผ่านมาทางนี้บ้างไหมคะ หน้าตาน่ารักตัวอ้วนๆหน่อยค่ะเด็ก 4 ขวบ "
กุลนิดาถามหญิงวัยกลางคนที่กำลังมุงดูอะไรสักอย่างอยู่แต่เธอไม่เห็นเพราะคนเยอะเกินไปและก็ไม่ได้สนใจมากมายด้วยอยากหาลูกสาวให้เจอ
" เด็กหรอ? ใช่แม่หนูคนเดียวกันหรือเปล่า น้องโดนรถชนแล้วหนีเขากำลังเรียกรถพยาบาลกันอยู่ "
หญิงวัยกลางคนชี้เข้าไปในวงล้อมที่มีผู้คนมากมาย กุลนิดาใจหลุดวูบไปถึงตาตุ่มเมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าของเธอซีดเผือดภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่คิดแล้วรีบฝ่าวงล้อมเข้าไปแล้วก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เจอตรงหน้า คนเป็นแม่อย่างเธอใจแทบสลาย
" น้องอบอุ่น!!!!! "
สีหน้าของกุลนิดาบ
