เมื่อหมอใหญ่ประจำโรงพยาบาลเข้ามาถึงห้อง ICU ก็รีบดูอาการของเด็กซึ่งบาดเจ็บสาหัสหลายจุดและก็เสียเลือดมาก
กุลนิดายืนอยู่หน้าประตูห้องฉุกเฉินโดยไม่ยอมละไปไหนด้วยความเป็นห่วงอยากรู้อาการของลูกสาวตลอดเวลา แต่ก็ทำได้เพียงแค่รอคอย แต่ละนาทีของเธอมันช่างผ่านไปเชื่องช้าเหลือเกิน
" มานั่งรอก่อนเถอะ ลูกเธอถึงมือหมอแล้ว เด็กนั่นจะต้องปลอดถัย "
คิมหันต์พูดเพื่อให้เธอได้สบายใจแต่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะไร้ประโยชน์นอกจากเธอจะไม่ฟังแล้วเธอยังไม่แม้แต่จะสนใจคำพูดของเขาทำเหมือนคำพูดของเขาเป็นคำพูดลมๆแล้งๆไปเสียได้ เขาจึงเดินเข้าไปหาเธอเพื่อที่จะพาเธอมานั่งรอดีๆแต่เมื่อจับแขนเธอแค่เบาๆเธอกลับสะบัดออกอย่างแรง
" ไม่ต้องมายุ่ง "
คิมหันต์ถอนหายใจยาวเธอก็ยังคงเป็นเธอที่พยศไม่เลิก แต่ครั้งนี้เขาจะยอมเธอก่อนแล้วกันด้วยเห็นว่าเธอเจอเรื่องหนักๆมามากแล้ว
" เฮ้อ! "
คิมหันต์ทำได้แต่ถอนหายใจแต่ถึงอย่างนั้นตัวเขาเองก็
