“อ๊ะ!” หญิงสาวร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะเม้มปากแน่นเพื่อกั้นเสียงครางที่เกือบหลุดลอดออกไปให้ได้อายยิ่งกว่าเดิม แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเธอสะกดกลั้นมันไว้ ปลายนิ้วของเขาก็ยิ่งลงน้ำหนักเพิ่มความทรมานให้เธอมากขึ้นเท่านั้น
“ฉันหิวเธอ” พูดจบเขาก็ก้มลงมาดูดดุนดอกบัวงามสะพรั่งที่ชูช่อล่อตาให้เขาต้องเก็บเกี่ยวตักตวงอย่างไม่รู้จักพอ ร่างเล็กหยัดกายเสนอให้เขาอย่างเผลอไผลตามอารมณ์ที่ถูกจุดขึ้น ปล่อยกายปล่อยใจให้เขาจับจูงไปด้วยกันอีกครั้ง
ต้องรักเหลือบตามองคนที่นั่งรับประทานอาหารเช้าอยู่ฝั่งตรงข้าม แม้ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นจะปราศจากรอยยิ้มใดๆ แต่เธอกลับรู้สึกได้ว่าเขากำลังอารมณ์ดีอย่างถึงที่สุด
คิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปเมื่อเกือบสองชั่วโมงก่อนแล้วก็ให้รู้สึกขายหน้าเหลือเกิน ทำไมเธอถึงเร่าร้อนได้ขนาดนั้น ทำไมถึงได้ยอมทำตามทุกอย่างที่เขากระซิบพร่ำสอนอยู่ข้างหู เวลานั้นไม่รู้ว่าความอายหายไปไหนหมด รู้แต่เพียงว่าเ
