วูบหนึ่งเหมือนเธอจะเห็นแววกรุ้มกริ่มในดวงตาของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะหลุบตาลงมองพื้นปิดบังไม่ให้เธอได้เห็นอีก เธอรู้ว่าเขาไม่ค่อยพูด แต่มักสื่อสารกับเธอด้วยสายตาเสมอ และการมองของเขาเมื่อครู่ก็ทำให้เธอรู้ทันทีว่าเขากำลังเย้าแหย่เธอเล่น แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องการให้เธอทำตามคำสั่งของเขาด้วย
“มาเถอะ...ไม่แกล้งแล้ว”
ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยพลางตบมือลงบนเบาะข้างตัว ต้องรักจึงลุกขึ้นเดินไปหย่อนตัวลงนั่งข้างเขา จากนั้นชนาธิปก็เริ่มพูดถึงสิ่งที่เธอต้องทำเมื่อมาอยู่ที่นี่
“หน้าที่ของเธอก็แค่ทำกับข้าวให้ฉันกินทุกเช้าและทุกเย็น ดูแลห้อง เรื่องซักผ้ารีดผ้าไม่ต้อง เพราะฉันใช้บริการร้านซักรีดข้างล่าง”
เขาหยุดพูดพร้อมกับมองหน้าเธอเพื่อดูว่ามีอะไรจะถามเขาหรือไม่ เมื่อเห็นเธอยังนั่งฟังนิ่งๆ เขาจึงพูดต่อ
“ฉันจะออกไปทำงานประมาณสิบโมง กลับเข้ามาอีกทีไม่เกินหกโมงเย็น บางวันก็อาจดึกหน่อย วันไหนกลับดึกฉันจะโทร
