“แม่จ๋า หลับให้สบายนะจ๊ะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงรักนะ รักอยู่ได้”
คำพูดร้อยพันถูกกลืนหายไปกับเสียงสะอื้นจนไม่สามารถพูดต่อ หญิงสาวบรรจงวางดอกไม้จันทน์ลงบนถาด ก่อนจะหันหน้าไปมองรูปถ่ายของมารดาอีกครั้ง พลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาแล้วเดินลงจากเมรุไป
ชนิดามองภาพนั้นด้วยจิตใจหดหู่ เธอรู้ดีว่าการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักนั้นมันทุกข์แค่ไหน แต่เธอเลยจุดนั้นมาแล้ว ตอนนี้จึงได้แต่เห็นใจและช่วยปลอบประโลมให้สาวน้อยคนนี้คลายความโศกเศร้า เธอรู้แล้วว่าทำไมชนาธิปถึงได้มีคำสั่งให้เธอมาดูแลต้องรักระหว่างที่เขายุ่งอยู่กับงานชิ้นใหญ่
นั่นก็เพราะเจ้านายของเธอพูดปลอบใครไม่เป็น
ต้องรักเงยหน้าขึ้นมองกลุ่มควันสีขาวอมเทาที่ลอยออกจากปล่องควันด้วยแววตาเศร้าสร้อย ปากอิ่มเม้มแน่นเพื่อสะกดกลั้นเสียงสะอื้น พร้อมกับพร่ำบอกตัวเองอยู่ในใจว่าห้ามร้องไห้ถ้าหากอยากให้มารดาไปอย่างไม่มีห่วง กระทั่งมีแรงบีบที่มือเบาๆ แทนคำพูดปลุกปลอบจาก
