Yazarın anlatımından
Mevsim yavaş yavaş değişirken günler de uzamaya başlamıştı. Kışın soğuk ve karanlık geceleri kendini yazın ferah ve sıcak akşamlarına bırakıyordu.
Perdenin ardından odaya sızan gün batımının ışığı , odanın içinde yorgun bir gölge gibi geziniyor, kaç aydır Güneş değmeyen köşelere izini bırakıyordu.
Duygu yatak başlığına yaslanmış, dizlerini karnına kadar çekmiş, gözleri pencerede düşüncelere dalmıştı.
Oda sessiz, ortamda sadece duvar saatinin tıkırtısı yayılıyordu.
Kapı iki kez nazikçe tıklatıldı ve ardından Filiz hanım başını uzattı.
Duygu, kapı sesini duyunca bakışlarını pencereden kapıya yönlendirdi ve gözleri annesini buldu.
" Birer kahve içelim mi anne kız? "
Filiz hanımın sesi şefkatle çıkmıştı.
" Tabi, olur anne. Ben yapayım diyeceğim ama... "
"
