Kapı usulca tıklatıldı.
“Gel,” dedi Ekrem, gözünü masasının üzerindeki evraklardan ayırmadan.
Cengiz ağır adımlarla içeri girdi, ardından kapıyı sessizce kapattı.
“Gel Cengiz. Anlat bakalım, bu kız son zamanlarda neden duruldu?”
Ekrem’in sesi sert değildi ama içinde keskin bir merak saklıydı. Gözleri hâlâ masa üstündeydi, ama zihni çoktan Cengz'in anlatacakları etrafında dolanıyordu.
Cengiz ellerini önde birleştirip ciddi ve saygılı bir yüz ifadesiyle konuştu.
Ne kadar “abi” dese de, Ekrem’e duyduğu saygı neredeyse askerî bir disiplin gibiydi. Ekrem, bir sözüyle can alan, bir bakışıyla insanı diz çöktüren biriydi. Cengiz, her kelimesinde bu dengeyi gözetirdi.
“Abi, nedenini tam bilemiyorum ama… bardaki adama, şu bizim Recep’in oğlu Onur var ya… onu sormuş.”
Ekrem’in kaşları çatıldı
