Onur Alp Aktaş
Duygu hemen kayboldu ortalıktan. Betül’ün oturduğu yöne baktığımda yoktu. Belki ahır tarafındadır, atlara bakıyordur, deyip o tarafa yöneldim.
“Alp.”
Oğuz geç de olsa gelmişti.
“Kardeşim, gelmişsin,” dedim.
“Kızlar nerede?” Gözleri etrafta kızları aradı. Ya da Betül’ü aradı desem yeridir.
“Betül ileride, ağacın altında oturuyordu. Duygu da… bilmiyorum. Onu arıyordum.”
Başını Betül’ün olduğu taraftan bana çevirdi.
“Duygu’yla artık konuşacak mısın? Yayladaki halinizin farkındayım. İki inatçı bulmuşsunuz birbirinizi. Ama Duygu ne kadar sert, inatçı görünse de içten içe hassas bir kişiliği var. Senin de neler yaşadığını biliyorum az çok. Üzeceksen hiç ‘seviyorum’ deme Duygu’ya.”
Öylece dinledim Oğuz’u. O da olanların farkındaymış demek…
Üzeceksen seviyorum deme demekte
