3 gün sonra...
Abim tarlasının birini satılığa çıkardı. Satılana kadar en azından biraz nefes alırız diye düşündük. Ben de kendi hesabımdaki parayı koydum ortaya. Yeter ki şu adamlardan biraz zaman kazanabilelim... Belki bir iki hafta... Belki biraz daha...
O sabah, abimle hazırlanmış tam kapıdan çıkacakken, avludan gelen bir ayak sesiyle durduk. Amcamdı gelen. Elinde kahverengi, hafif buruşmuş bir zarf tutuyordu.
“Çocuklar…” dedi, sesi alıştığımızdan daha yumuşaktı.
“Bunu da ekleyin. Çok bir şey yok içinde ama size yardımı olur inşallah.” deyip zarfı uzattı.
Zarfı bize uzatırken gözleri abimin üstünde takıldı kaldı. Sonra bana çevirdi bakışlarını. Orada bir şey vardı… Hem pişmanlık, hem de geç kalmışlık. Ama ne kadar pişman olsa da artık pişman olmak için çok geçti.
Babamın son ya
